ما را کســـــــی به مهر تما شا نمیکند
بر گلــــــــــشن خزان زده ماوا نمیکند
سر مایه جــــــــوانی ما شد سپند عشق
افســـوس ها ؛ تــــــلافی غمها نمیکند
خوبان دری محبت خود بسته روی ما
حتی که ناز و عــــــشوهِ بیــــجا نمیکند
چون مرده روی آب حقیرانه می رویم
ما را قـــــبول ؛ دامــــــــن دریا نمیکند
ســــاقی بــــــــهر که جام دهد با تبسمی
با خـــــــــشم هم نگاهی سوی ما نمیکند