بیا ای صبح امیدی که دل رانیست درمانی
سراسر غم گرفته وامنم را نیست پا یانی
درین وادی که از هرسو تگرک مرک می اید
جهان ما منور کن گره بکشابه ا سا نی
غرور سرزمین برباد رفت وخاک ویران شد
فرو بشکست کاخ کشور و اورنگ سلطا نی
زمان مملکت دردست نا اهلان چسان افتاد
که از هرسو براوردتد سر کفتارو وشغالانی
صدای مرگ می اید وخون از اسمان بارد
رمه بی سر مرست و تارو مارو نیست چو پانی
دلم بگرفت زین بی بندو باری ها مدد یارب
به قدرت تا به کی باشند این افراد نادانی
زبان بکشوده هرکس از صداقت دم زند لیکن
بدارالملک ایمان کی رسد سفاک شیطا نی
صدای طفل وپیرو بیوه زن تا اسمان بالاست
که تااین بوم وبر گردیده یارب همچو زندا تی
گدازدرد طوفان میکند اه و فغان بشنو
تماشاکن به هرجا رنگ زرد و چشم گریانی
فقیرو خواروزارافتاده هرسو مردم کشور
ندارند از خداوند ارزو جز یک لب نانی
به زیرافتاب و خیمه ی سوزان وطن داران
زرنج مردم ماای خداوندا تو میدای
مسلمان زادگان بی مروت سخت مغرورند
عجب اید مرا زین نام اسلام و مسلمانی
زپستان ستم نوشیده اند شیر این ستم گاران
کجا رحمی بدل دارند ناپاکان بد نانی
به گرد اب فلاکت مردم ما سخت در گیرند
به ساحل کی رسد کشتی درین دریای طوفانی
همه سرگرم تاراج اندوسر شار خیانت ها
ازین دون فطرتان هرگز نبا شد فکر انسانی
چنان بی بندو باری هر طرف بیداد میدارد
که هرسو چورو تاراج است اما نیست پرسانی
یقین دارم که روزی این مصیبت دامنت کیرد
مشو غافلازانروزیکه بار ارد پشیمانی
فلک تاکی تماشا میکنی بیداد نا مردان
یکی دربستر سنجاب و دیگر خفته عریانی.
تمامروز شب درد است و رنج است و مریشانی
زمین و اسمان غم هرطرف غم نیست پایانی
بیا ای ابررحمت زودتر در اسمان ما
ببارازلطف خود بر مملکت باران نیسا نی