قلم یکه خوبآبه چشمان مادری بتصویر میکشد.
بلی مادری که جسد سوخته فرزند یازده ساله اش را به تماشاه نشسته است، مادریکه از عشق مرد چون ….فرزندی بدنیا آورد ونامش را ساره گذاشت . ساره ازعشق جانبین زوجین بوجود آمد . ساره …بلی ستاره…بمعنی درد و محنت ورنج. من اشتباه کردم ترا ساره نامیدم. دخترم مرا ببخش …پنداشتم که نگاه ساره من ترکیب عنبر ومشک وختن است، عنبرسارا ء زندگانیم میشود. اما نداستم با مرد جهنمی ازدواج کرده ام. نداستم اومنکرخدا وخلقت خدا است، نداستم عشق رااتش میزند. عشق زندگی من وخودش را …ساره را اتش میزند….بلی ساره ایکه ثمرعشق بسترشبهای ما بود. زنجیر وصال وممتد زندکی مشترک ما بود. ایکاش آن دیوی وحشی…درد بدنیاآوردن فرزند را میدانست، لذت عشق را با درد زایمان می چشید…
بلی مردم ! با چشمانم جسد سوخته فرزندم رامنهج تماشاکردم… گوشهایم تاهنوز صدای آن پرنده “سار” که تازه پرو بال میکشد و منقارش برای مکیدن شیره انگورتاکسان زندگانی آماده میشد، زهرمرگ را چشید.
ساره من تماشاگرکندن قبرش بود وبا زبان شیرین ازپدرش پرسد…پدر …پدرا ین چیسست که تو آنرا به عجله میکنی….پدر…
پدر: این قبرتوست…ترا میکشم …ترا نا بود میکنم… ترا دراین دل سیاه خاک مدفن میکنم که فرارکرده نتوانی ….
ساره : چرا مرا میکشی….چرا مراآنجا دفن میکنی؟… چرا ….
پدرحیوان صفت در برابرشیرنی کلام فرزندش عاجز بود …نمیدانست چطور پاسخ شیرین کلامی پرنده خوش الحان ر ا بدهد. زیرااو تنها زهرزبان داشت….دستش راگرفت طرف صحرا بردش …آتشش زد، ساره عشق زندگیم سوخت، دودش در صحرا پچید ….قبلم تکان میخورد، مشام بوی کباب بدن فرزندم رااشتسمام میکرد…..دیوانه وار بیرون ازمنزل نگا کردم، پل پاهای ساره ظریفم را که نقش درزمین بود، جستجوکردم. دلم پرمیکشد تا پل پاهیاشی راتعقیب کنم….دنبالمش بروم …جستجویش کنم ….نمیدانستم چرا چین حالت برایم دست داد……
ای قلم آیا قادری…آیا میتوانی احساسم را درتماشای آن پرنده خوالجام بتصویربکشی ….ای کاغذ آیا میتوانی این درد عظیم را که ازخونابه چشمان یک مادر درسینه سفید تو میچکد تحمل نمایی …. ای قلم بامن هم زبان شو….توبنویس …آنچه برمن وفرزند گذشته.
گویا شو ای قلم … چون زنان محروم ازسخن گفتن اند. میترسند که زند بگور نشوند …نترسید حالا زنده بگور کردن مروج نیست حالا اول کباب میشوید ، میسوزید، جهنم دنیا را دیده میروید. نه شما زنان هنوز هم در خموشی بسر میبرید. ای قلم تو بصد ا بیا، نه پهریز…تو بگو به که مردم دنیا آگاه شوند…بدانند دردی را که در سینه دارم، سنگ نیزتحملش را ندارد…این وحشت درحیوانات وجود ندارد مگر درانسان … دروجود کسیکه نطفه خودرا قتل میکند …چه نام برای این این عمل میگذارید….زیرااین عمل ازجنایت بالاتر است. مردم بنشوید ناله های مادری راکه سینه اش از درد میترکد، مادر، یعنی من که جسد سوخته فرزندم را تماشا کرده ام….. لهیب آتش که وجود دخترم را سوخت، سینه ام راملتهب نموده …روانم با روح اودر پروازاست…. جسم بیجانم موجودیت یک انسان زنده را ندارد…. مردم آیا میدانید غسل وکفن برای چیست….شهید غسل وکفن کار ندارد ….ساره شهید پاکی بود، خونش درزیر شراره اتش نخشکید….مردم من مادرم …وجودم سراپا مملو از عشق، عشق به انسان، وانسانیت ….عشق به زندگی …اما درکنار یک وحشی ….. چهره خشن زندگی را دیدم. اشک در چشمانم مانند خون ساره خشکیده است، سینه ازتپش بازمانده …قلبم از حرکت میماند ..صدای فریادم ارز نیش قلم بگوش جهان برسانید. ای زن …ای مادر با من هم صدا شو.ید ..بخاطرتعادل انسانیت بخاطرتعادل جنسیت، بخاطر تعادل شاهین عدالت درجهان، با من هم صدا شوید. ما بالااخره انسانیم…. به عاطفه نیازداریم… به عشق نیازنداریم .بخصوص با از دست دادن فرزندان خویش ….فرزندان ماکه نتیجه عشق، بسترشب های ما اند.