امریکاییان به تاریخ هفتم اکتوبر سال جاری ( ۲۰۱۷ م) شانزدهمین سالروز لشکرکشی خویش به خاک ما، افغانستان عزیز، را تجلیل کردند. شانزده سال پیش در همین روز با اعلان جورج واکر بوش (پسر) در رسانه های جهانی، ارتش آمریکا، کانادا و انگلیس (آنگلوساکسون ها) با هوایپماهای ب ۵۲ مثل اختاپوت داخل کشور ما گردیده و با گرفتن قدرت از طالبان و راندن آنها به کوه ها و بیش از همه به پاکستان، در شهر کابل و ولایات دولت موقت بر پا کردند و حامد
کرزی را از بیغوله ها بیرون آورده بر گرده های مردم سوار نمودند و البته مردم هم خوش بودند که از شر طالبان گویا رهایی یافته اند. سپس پای ۴۰ کشور دیگر، به طور عمده اعضای پیمان اتلانتیک شمالی (ناتو) را به افغانستان کشانیدند. درآن زمان همه باور داشتند که طالبان رفت بی برگشت دارند و آمریکا صلح را در کشور ما برقرار خواهد کرد، همان صلحی که با مصرف میلیارد ها دالر و ریختن خود صد ها هزار هموطن ما، صرف نظر از جهت بندی شان، سالها پیش خود برهم زده بودند. اما دریغ و درد که چنین نشد. از قول نیویارک تایمز (۲۳ ماه آگست ۲۰۱۷، مقال سارا المختار) طالبان در این شانزده سال دوباره به کشور برگشتند و مناطق زیادی را اکنون در اشغال دارند.
به نقشه ساخت آمریکایی ها در زیر رجوع شود!
جنگ قطع نشد که نشد. دست پاکستان و استخبارات خونخوار آن کشور، که در واقع مدیریت استخبارات ام آی شش انگلیس در آسیا می باشد، تا کوچکترین نهاد های ساختار دولتی و اجتماعی کشور باز گذاشته شده است، سوای آنکه سی آی ای و ام آی شش خود لحظه یی از کار باز نه ایستاده و سفارتخانه های آمریکا و انگلیس همواره سرگرم امر و نهی و ترتیب برنامه های تباه کن برای مردم عقب مانده تاریخی ما هستند.
جالب این که در همین روز هفت اکتوبر رییس جمهورغنی را به قندهار احضار نموده و با طنطنه رسانه یی همه گیر؛ دو چرخبال بلک هاوک به نیروی هوایی افغانستان تحویل دادند. عجب رییس جمهور بی عزت که برای تحویل گرفتن دو چرخبال در مقابل یک جنرال آمریکایی خود را کوچک می سازد.
نیویارک تایمز و حتا ویکی پدیا این جنگ را طولانی ترین و پر هزینه ترین جنگ در تاریخ آمریکا خوانده اند، اما نگفته اند که این جنگ برای غارت منابع زیرزمینی افغانستان با سرعت بی سابقه، و نفوذ به آسیای میانه از خاک ما ادامه دارد و تاریخ ختم آنرا حتا هر نابلد سیاست هم می داند: ختم ماموریت منطقه یی آنگلوساکسون ها و اتمام منابع زیر زمینی.
از ۱۶ سال پیش تا اکنون، به قول آگاهان سیاسی، هیچ جنگ آمریکا خاتمه نیافته است، چی رسد به جنگ افغانستان. این کشور با جهان کلاویز است تا چی وقت باشد که به نابودی برود و یا بشریت را به نابودی بکشاند.
در مورد گذشته و پیامد های این تجاوز « شانزده » ساله برای اشغال، غارت و جنایت، بدبختی و رنج در افغانستان؛ مطالب و نوشته های زیادی در رسانه ها نشر شده اند که توجه دوستان را به آن جلب می کنم،
https://www.facebook.com/haidar.adel.1/posts/1924851187776199
http://www.aljazeera.com/…/afghan-air-force-receives-blackh…
0915113759934.html
سخن سردبیر:
نوشته همه جانبه ولی فشرده و مؤجزو کارشناسانه جناب فرهاد بارکزوی در مورد پیشینه و ابعاد تجاوز امریکا بر کشور ما را با حواشی آن مطالعه کردم و متوجه گردیدم که جناب ایشان بدون کدام حب و بغض سیاسی واقعیت های ملموس و قابل دید این تجاوز را برجسته ساخته و اهداف جیو پولیتیک و جیو استراتیژیک این غول نظام سرمایه را در کشور ما و منطقه ما برجسته و عیان ساخته اند . آری امریکا وشرکای آن در درازنای این شانزده سال تجاوز و کشتار و تاراج هیچ دستآوردی ندارد. جز این که طالبان را برگشتانده و به یک قدرت شکست ناپذیر مبدل ساختند، آتش جنگ را نه تنها خاموش نتوانستند بل شعله ور تر ساختند، از کشتار مردم ملکی نه تنها جلوگیری نتوانسته ؛ بل آن را بیشترساختند. اردو و نیروهای امنیتی را نه تنها با اسلحه سنگین و قوای هوایی مقتدر اکمال ننمودند ؛ با پوتانسیل وظرفیت عنعنوی دفاعی آن را تا حدود چشمگیری پایین آوردند، فساد اداری و فساد اجتماعی را نه تنها از بین نبردند بل خود با کاویدن منابع طبیعی کشور و انتقال ان به کشور های خود شان نوع دیگر فساد را رایج ساختند. آنان مبارزه با مواد مخدر راشعار دادند و لی خود با خریدن این محصولات انسان کش و ترافیک آن زشت ترین جنایت ها را در گستره زنده گی جوان و انسان دوران ما انجام دادند
بنابراین با صراحت می توان اذعان داشت که امریکایین و انگریز ها و شرکای شان در کشور ما چنان شکست مفتضانه یی را متحمل شده اند که هیچ استرتیژیست یاوه سرایی همچون رونالد ترامپ نمی تواند آن ها را از باتلاق شکست درجنګ افغانستان نجات دهد.
دوشنبه ۲۴ میزان ۱۳۹۶ خ برابر با ۱۶ اکتوبر ۲۰۱۷ م