به يكــــــي روستـــــا به وادئ نيل
بــــود موســــي به ذكر رب جليل
نــــام يــــزدان بوديش روي زبان
داشت عـــرضـي به كردگار جهان
كــاي خــــــدا چشم روشنم بخشاي
راه انصــاف بـــــهر مــــن بنماي
تا ز لطف تو بهر خــــلق جهـــان
رهـگشـــا یی شــــــوم به عدل چنان
تــــا بــــدونيــــك را تميز كـــــنم
غيــــر امـــــرت دگــــر نه چيز كنم
وانگهانم ز كبر و جاه و غــــرور
اي خـــــدايـــــا هميشـــه دار بـــدور
اين بگفت و به بيشه كرد نگـــــاه
ديـــــد نــــاگـــــه كـه ميرسد از راه
دوزن نوجوان به خشم و عتــــاب
هردو در اضطراب و درتب و تاب
از نگاه هاي شان غضب پيـــــــدا
وان يـــكـــي پيش و ديگـــري زقفا
يك زنی ميكشيد در آغـــــــــوش
كــــودكـــي را كه رفته بود زهوش
وان دگر از پيش روان و به فغان
ناله ســــرداده و گــشـــــــوده زبان
سوي موسي دويد و كرد خـروش
كــــاي پيامبر بنــه به حرفم گوش
كاين زن نابه كار و تيره ســرشت
دامــــــي از بــهر كــودم بنهشت
ايــنك ازمــــن ربــــــــــوده طفلم را
زيـن سبب ايــن منم چنین به نوا
بين كـه از درد و غم به سوختنـــــم
چـــــاره ام را نما كه سوخت تنم
كـــــــــرد موسي به سوي او نظري
زان سپس ديــــد ســـوي آن دگري
زن ديــگر كه داشت طفل بـــــدوش
بــــه فغان آمــــــدو نمود خروش
گفت ايــــن طفل زان مـــــن باشد
زانــــكه دروي نشـــــان من باشد
نظــــري كــــن به چشم و ابرويش
ســوي من بين و وآنسپس سويش
بين كــه در روي و موي و سيمايش
درگـــــل عــارض و نـــگاه هايش
رنــگ هـــــر نقش من نمايان است
ويــن حقیقت زكس نه پنهان است
زيـــن سخن آن زن دگــــــر آشفت
ســوي موسـي نظر نمود و بگفت
اي پيامبر بـــــه قـــلب من بنـــگر
تا شـــــوی آگــــه از غــم مـــادر
طفل مــــن در تب است و ميسوزد
او نظـــر بــــــررخش همي دوزد
خــــون من در رگــان اوست روان
زان بود كـين منم به شور و فغان
ديـــــد موسي به سوي هردويشان
وانگـــــــهان در كفش گرفت سنان
گفت از هردو سو چو اصراراست
چـــاره اش نيز سخت دشوار است
كــــودكــــــي بي پنـــاه و دو مادر
هريـكـــــي مـدعـــــي و خصم دگر
چـــــون ندانم كـــــه كيست مادر او
وزچــه كس رشته بسته گوهــــر او
نيست راهـــي دگـــــر كه چاره كنم
جـــز كـــــه اين طفل را دوپاره كنم
پاره ای را دهــم به هر مـــــــادر
غيـــر ايـــــن كــــار نيست راه دگر
آن زني كاو بدوش كودك داشـــت
ســــــوي دشمن بديد و سر افراشت
گفت شادم اگر کنی اينكــــــــــــار
تاكــــــــه دشمن شود به نزدم خوار
گر شود طفل من از آن دگـــــــــر
مرگ او بــهرمن بوَد خوشــــــتر
ليك آن مادريكه داشـــــــــت فغان
وز نوایـــــش گــــداز عشق عیــان
گفت مـــوســــــي ز تيغ دست بدار
كـاو بـــود مادرش نه ايـــن من زار
چــــون پيامبر به سوي اونگريست
گفت دانــم كنـــــون كه مادر كيست
روح مــــادر ز عشق پر نور است
قلـــب مــــــادر زكينه ها دور است
نــــه در آن شعله هاي آز خوديست
زانـكه عــــاشق ازيندو كار بريست
خود نديدن بود نشانۀ عشق
وين بود راز جاودانۀ عشق
حامد نوید