یک غزل زیبا از میرزا عبدالقادر « بیدل »

 

سرشکم نسخه یی دیوانه یی کیست                جگر  آیینه  دار  شانــه یی   کیست

جنون می جوشد از    طرز کلامم                 زبانم   لغزش  مستـانه یی   کیست

دلم  گر نیست     فانوس    خیالت                 نفس  بال  و پر  پروانه یی  کیست

ز خود  رفتم  ولی  بویی    نبردم                  که رنگم گردش  پیمانه یی  کیست

خموشی  ناله  می  گردد  مپرسید                  که آ نا  آشنا  بیـــگانه ی    کیست

ندارد   مزرع    امکان     دمیدن                   تبسم آبیاری   دانه   یی     کیست

نیاوردیــم    مـژگانی       فـراهم                   نمکپاش جگر افسانه یی    کیست

شعورم رنک گرداند از که پرسم                   زه خود رفتن ره کاشانه یی کیست