داغ جگر لاله نوشته از ماریا دارو

در غروب عصر، لیلی ازخانه بیرون رفت، « رامش »نیم نگاه ازعقب پنجره انداخت. لیلی در  آن روز که دلش مالاماش غم بود، لباس خیلی زیبا پوشیده بود.  پیراهن نقره ئی رنگش چو جلایش الماس میدرخشید وماهایش طلایی اش که شانه های باریک ودخترانه اش را پوشانیده بود  چوغروب عصر  آهسته آهسته بطرف  تاریک  شام  گاو گم میرفت.(رامش)  اندک ناراحت شد، اما لیلی  مانند همیش خیلی  دلربا و فربینده شده بود. لباسش  اندام او را هربیشتر دخترانه  میساخت، دم یخنش کمی قیچی خورده بود که به هیچ وجه بی تناسب برای سینه برجسته اش نبود  اندکی پایین  گلویش را نمایان میساخت که به گفته دختران جوان کمی بیشرمانه بود  اما در واقع هیچ بی شرمانه نبود فقط دل معشوق را کباب میکرد وبس. سرو وریش را نیز کمی آراسته بود که زیبایی خدا دادش را صد چند زیبا تر ساخته بود.  باعطرحفیفش فضای محیط را معطر نموده بود  رامش  نمیدانست برای چه آنقدر زیبا شده بود؟  آیا میخواست کدام دعوت بروید یا چی؟ اما لباسش  لباس  دعوت هم نبود، فقط  دلربا بود. رامش  که ازچند سال ازعقبی پنجره اتاقش او را نظاره میکرد، آه حسرت میخورد، اما نمیدانست چطور با اواظهارمحبت کند. 
لیلی از خانه برآمد وطرف باغ رفت. آن باغ ازکدام پادشاهی قدیم بود و اکنون دراختیارعامه  قرار داشت، باغ  را بنام هفت عشق  پادشاه یاد میکردند، پادشاه باهفت معشوقه اش درآن باغ برای عشق  ورزیدن میآمد…بعداٌ که دراختار عامه  قرارگرفت جوانان با مشعوقه های شان میرفتند و ازطبعیت آرام و درختان مقبول وگلهای زیبا و پارکهای دیدنی آن لذت میبردند. لیلی عاشق طبعیت بود وهمیشه از دیدن طبعیت الهام میگرفت، مینوشت. 

دیدن طبعیت آرام،  گل وسبزه و آدم های که از آنجاه دیدن میکردند، همیشه الهام بخش برای سرودن و شعر وترانه  او بود. شاعر برای  استفاده ازطبعیت ارام برای سرودن اشعارش میرفت، نویسنده  برای گرفتن “الهام ” ازطبعیت زیبا آن باغ فیض میبرد. عشاق برای بوس کنار در زیر سایه درختان  ناجو، سرو ومجنون بید ازعشق لذت میبردند. 
چون هوا تاریک میشد رامش  درعقب پنجره اتاق چو نسیم صبحگاهی ازتشوشی لرزید.  به تعقیب لیلی خانه را ترک کرد….نمیدانست  لیلی کجا رفت او راازکجا باید  پیدا کند…نگاهی اینطرف وآنطرف انداخت، دانست که جای دور نرفته است  زیرا موترش درروی حویلی پارک بود. همینکه اینسوآنسو نگریست، عطر را که لیلی استفاده کرده بود؛ رامش   را طرف باغ کشانید.  رامش  شینده که در آن باغ هرکس به مراد دل رسیده،  وجفت خود را پیدا کرده است،اندک سراسیمه شد. اما لیلی برای پیدا کردن جفتش نرفته بود…..دل لیلی غم داشت، غم بزرگ مادرش….برای رفع غمهایش به باغ  پر کشید.  باغ رفتن برای لیلی تازگی نداشت، زیرا او همیش برای  الهام گرفتن نوشتن اش به باغ رفته بود اما آن روز رفتنش با روزهای دیگر فرق داشت.  
 در باغ مرد بلند، تنومند را دید با گیتارش ازسوز دل میسرود که دل پرندگان باغ را دل خون کرده بود، پرندگان خموشانه به نعمه تراژیدی مرد گوش میدادند، در درخت بالای سرمرد جا گرفته بودند، اصلاٌ گویی هیچ پرنده ای وجود نداشت، لیلی متعجب اینسو انسو نگاه کرد دید پرندگان در بالای سرمرد درهر شاخ وپنجه درخت جا گرفتند وتکان نمیخورند؛ مرد دیوانه عشق لیلی را میسرود ودر لابالای اهنگش میگریست. ناگهان حالت وصف ناپذیری برای لیلی دست داد، بدون آنکه بداند او کیست وبرای چه مینالد ومیگرید با گام های تند برای فرارش تلاش کرد، نفس سوخته دوید ودرکنده درخت پشتش را داد تا نفس تازه کند….اما مرد پیهم میسرود و بنانمش ترانه عاشقانه میخواند. هوا اندکی تاریکترشد اما هنوزآفتاب  درپشت کوهساران ناپدید نشده بود، لیلی میخواست فرار را بر قرارترجیح دهد. ناگهان متوجه شد مردی  نفس زنان ازپسشت درخت برایش گفت : نترس… آه  من شما را در روز میپالیدم درشام غربیان پیدا کردم.
لیلی به عقب نگاه کرد ….رامش …بلی  رامش  همان مردیکه او را سالها از عقب  پنجره نگاه کرده بود. گفت، من همانم که داستانهایت را دیوانه وار دوست داشتم ودوست دارم. اما نمیدانستم خودت دوست داشتنی تراز داستانهایت هستی…. من همانم که ازشرق به جنوب نقل مکان کردم تا درجوار تو باشم…من همانم که دست به خود کشی میزدنم  اما داستان { داغ جگر لاله} شما را خواندم، از خودکشی دست کشیدم. اگربخاطرداشته باشید در داستان تان ازهمین باغ توصیف کرده بودید. چند سال است که مجاور این باغ و این محیط هستم. لیلی هیچ نگفت فقط یک سفر ذهنی به داستانهایش کرد و دریافت چرا آن داستان{ داغ جگر لاله } را نوشته بود… 
لیلی معشوقش را هنوز نیافته بود…شاید همین روز پیدایش میکرد؟… شاید همین غم بزرگ ودل تنگی  اش او را به دلدارش وصل  میکرد؟ .
..اما نمیدانمست این همان مرد یست که میراسید یا همان  است که خود را معرفی میکرد….اندکی گوش به فضای باغ داد، صدای آن مرد هنوز درگوشش میآمد و بنام لیلی میسرود. اما زمزمه گران همیشگی باغ {پرندگان} خموش بودند. رامش دستش  را بوسید، درشام غریبان از تاریکی باغ  بطرف محیط  خانه روان شدند….. مرد که میسراید، مقابل شان آمد وخود را درپای لیلی انداخت…ازعطربدن لیلی مست ومدهوش شد، میخواست مشخص کند که او لیلی است یانه….. لیلی ازترانه های مرد دانست که برای کی میخواند…برایش گفت من لاله نیستم…اما مرد او  را در آغوش کشیده وگریست لیلی زیبای  من .. 
لیلی نیزبا آو یکجا گریه سر داد وگفت بلی میدانم که شما کی را میپالید…لاله  آواز خوان معرف مادرم  بود؛ اما او گفت نه تو لیلی هستی … من این عطر را میسناسم…..این عطر درمشامم اشناست.  
لیلی گفت  کسی را که شما میپالید او مادرم است…. من لیلی نویسنده داستانهای مجله جوانان هستم. او مادرم  است  و بعد ازکنسرتش ” دو شب پش ” مرد… مرد قبول نداشت زاری کنان گفت فقط  یک امضایت را میخواهم  زیرا من ازعشق تو خواننده شدم…ولی چشمان بینا ندارم که ترا تماشاه کنم،  فقط ترا با چشم دلم تماشاه میکنم .  لیلی متوجه شد که مرد واقعاٌ  نابیناست…
رامش ازخشونت میلرزید که نا بینا احمق را با دندان لیف لیف کند. اما لیلی مهربان او ورامش را با خود بخانه برد… مرد نابینا داستانهای زیاد از کنسرت های مادر لیلی و تاثیر صدایش، وسوز اهنگهایش به حجم کتاب بیان کرد ولیلی همه را نوشت. 
فردا روزدفن جسد مادر لیلی { لاله} بود همه مردم چو داغ جگرلاله سیاه پوشیده بودند  شهرچهره زاغ را کشیده بود، پیروجوان، مرد وزن، دختر وپسرهمه بایک شاخه گل لاله درکنارسرکها برای مشائیت موترجنازه اش صف بسته  بودند.
 درموقع دفن جنازه بعد ازختم گفته های امام” ملا کلیسا” …لیلی رشته سخن را گرفت وسوانح مادرش را بیان کرد. 
لیلی گفت،  قلبی را شکستن،  عشقی را کشتن، شمع را خاموش کردند، داغ جگر لاله است. مادرم لاله که بنام  لیلی در دنیا هنر شهرت داشت، شرح زندگیش چنین است: 
او پدرم را دوست داشت، پدرم با او خیانت کرد و از اثر آن خیانت دوستی شان برهم خورد،  با آنکه مادرم حمل داشت  پدرم با کسی دیگر ازدواج نمود. لاله عاشق پدرم بود و پدرم با عشق دروغینش اورا لاله نه بلکه لیلی صدا میکرد. لاله از فرط عشق وغم جدایی  بیاد او مرا لیلی نامید ولیلی صدایم کرد، البوم هایشرا بنام  لیلی دربازارعرضه کرد. زمانیکه بیاد پدرم میگریست با بوئیدن من خود را تسلی میکرد. 

او ازمرد متنفر شد، از بیوفایی پدرم فریاد میزد و میگرسیت. تا که زنده بود به هیچ مرد نگاه نکرد ونمیخواست لذت آن عشق شیرین رااز یاد ببرد، بالای هیچ مرد اعتماد نداشت، با انکه یک هنرمند بود وصدا ها مرد دیگر آرزوی ازدواج را با وی داشت، اما او نپذیرفت.
 زمانیکه من بزرگ شدم ،افسوس میکردم ومیگفتم ایکاش پدرم را میدیدم، با وجود که پدرم مرا بنام دخترش تحویل نمیگرفت؛ اما مادرم بخاطر من در این شهر کوچید، من ومادرم از پشت پنجره آشپز خانه رفت وآمد پدرم را تماشا میکردیم. 
بعداٌ راز های درون  سینه مادرم را کشف کردم. 
ازاو پرسیدم، مادر چرا شما آهنگ های تراژید میسراید ؟…چرا ازجفای مردها میسراید، عشق وجه مشترک دارد،  هردو”مذکر ومونث” میتوانند بیوفا باشند یا با وفا…. گیلاس اش را روی میزگذشت وطرف آشپزخانه رفت، ازهمان کلکین که همیشه راه پدرم را مینگرست، به بیرون نگاه کرد وبعد ازیک لحظه تفکر برایم گفت : دخترم عشق آتشیست که معشوق  را میسوزاند، اما کسی شعله هایش را نمی بیند… این شعله ها را که تار وپور وجودم را خاکستر ساخته ، ذریعه گیتاروپیانو از وجودم خارجش میسازم، توسط صدا از جحنجره ام از خود میرانم. صدای جفای اورا بگوش آدمها میرسانم ، اما ایکاش با ازدواجش خوشبخت مبیود وخوشبختی او را تماشاه میکردم……
گفتم : مادر خوشبخت …ازکجا معلوم با شما نیزخوشخبت نمیبود…شاید زمانیکه شما باهم ملاقات کردید؛ وقت مناسب برای وصال تان نبود  شاید عشق شما در قلب کسی دیگری باشد وهنوز وقت ملاقاتش فرا نرسیده است، باید درجستجویش بود. 
او نمیتوانست بالای هیچ کس اعتماد کند، تبصره های  مردم درباره زندگی هنرمند،  سوی استفاده ازخانم دختران جوان، بازی با احساسات پاک جوانان، نفرت مردان در قبلبیش ایجاد کرده بود…او میگفت:  نمیخواهم پدرت تخیل کند که به اوج شهرت هنری، معشوق همه گان هستم . زیرا مردها بدگمان ترین انسانها اند.  زندگی هنرمندان همیشه خارج ازمصوونیت است، زندگی هنری مانند صفحه تلویزیون است که همه چیزرا بیننده زیبا می بیند، اما داغ جگر لاله را کس نمی بیند. ازهمین گفته مادرم”داغ جگر لاله” تمام داستان زندگی او را نوستم.
 یک روز مجله جوانان که با آن همکاری  قلمی داشتم، بنام “داغ جگر لاله”  داستان را طبع کردم ، با آنکه تاثیر نوشته هایم را در جامه جوانان زیاد  دیده بودم اما اینبار سروصدای زیاد برپا شد… مادرم فریاد زد وگفت: این داستان زندگی من است، چه کسی این را نوشته است. میخواست نویسده  داستان را با دندان هایش بدرد. اما در واقعیت نویسنده آن داستان  توته جگرش بود،  روی همین دلیل مردیکه بخاطردیدار وبخاطریک امضای مادرم حدود بیست سال کنسرت به کنسرت، شهربه شهر دویده بود، از آه و ناله روشنایی چشمان را درفراق مادرم ازدست داد، مادرم به همان سرنوشت  دچار بود در اواخرعمر فروغ چشمانش  با گریه زیاد از بین رفته بود، حتاٌ در ستیج  که  کنسرت میداد کسی نمیدانست که او روشنایی ندارد. بعد از مرگ پدرم زندگی برایش بی ارزش شده بود، صرف بخاطر من زندگی میکرد. بوی اورا از من استشمام میکرد.
 این دوعاشق” رامش  ومرد نابینا را درهمان”  باغ وصال” درشام غریبان در حالی یاقتم  که غم از دست دادن مادرم بالای شانه هایم سنگنی میکرد.
 درغروب طرف باغ رفتم تا ازچهچه پرندگان باغ غمم را بفراموشی بگذارم، با این دو عاشق سینه سوخته برخوردم. کسیکه مرا با نگاهش از پشت پنجره تماشاه میکرد، کسیکه چوسایه مرا درهرلحظه وخواب وبیداری تعقیب میکرد مگرجرائت اظهارعشق را نداشت، اونیزچو این مرد نا بینا که ازصدای مادرم مجنون است ، مجنون داستانهایم شده بود.
 رامش  دنبال نویسنده داستانها کوبکوه وشهربه شهر  دوید و بالاآخره به شهرما نقل مکان کرد، فعلاٌ درجوارخانه ام زندگی میکند، اماهنوز هم  ذریعه نامه واز طریق جراید باهم حرف میزدنم ویک دگر خودرااز چهره نمی شناختیم.
 اظهارمحبت جرائت نمی خواهد، وقت میخواهد…چون ملاقات ما با ازبین رفتن مادرم با رامش میسرشد، بخاطر شاد ساختن روح مادرم که او چو لاله داغ عشق برجگر داشت، من همینجاه باهیمن لباس سوگ همرای رامش  عقد میکنم  زیرا من او را یکبار ازطریق نوشته هایم از خودکشی نجات داده ام. همهمه مردم در سالون پیچید…اما لیلی یک دخترسنت شکن بود…باید ازهمهمه مردم میترسید؟ …نه هرگز نه کسی که میخواهد برای تغیرمثبت وازبین بردند خرافات قلمش بروی کاغذ بگرید …چرا درحضور مردم با قدم های استوارطرف زندگی که ارمغان نیک درقبال دارد، حرکت نکند… لیلی نمیخواست که چولاله مادرش  قبل  ازعقد زندگی خویش را آغازکند  و همان جاه در لباس  سوگ  با وی عقد کرد.