صــــیاد نا بــــــــــکار ؛ مرا از ترانه ماند
آسایـــــش ام به محـــــــوطهء آشیانه ماند
منـــــقار زیر بال نمـــــودم برســــــــم غم
هر چــــند بهر من به قفس آب و دانه ماند
یاد هــــــــوای باغ کـــــنم با دلی پــــــریش
داغ چمن به ســــــــــینهء من جاودانه ماند
بین من و گل هر چه که بود زود تر گذشت
نا گفـــــــته قــــصه های دلم محر مانه ماند
بگذشت خوب و بد همــــه در زنده گی ولی
نـــــفریــــــــن ما به ظا لم دور زمانه ماند