امشب سریر خامه را آهنگ دیگر است
نایش چو نایک شبگیر به خونابه اندر است
بی پرده حرف گوید و بی ترس نوازند
بریاد رفتگان فلک گریه کند خود به خون تر است
مردانر که منقوش به سنگ است نام شان
روشن چو آفتاب و فروزان چو اختر است
مردانی که قربانی عیش وطن شدند و ماند
جاوید و مانگار بسا نام ٬ دل تاریخ زیور است
هنوز سلولهای محبس و زندان های تار
از خون پاک و گرم نخبگان سر خینه پیکر است
هنوز غریو و تـکـبـیر مــردان راه حق
تاپای عرش خدا اوجگیر از کوی و هر در است
آری (غبار) رفت و چو او صد بخون نشــسـت
داستان هر کدام ز صـد اوراق فــرا تراست
فـــرزنــد اشک مـــرد مســت حــسان اسعــد غــبـار
دامـــان آن پــــدر ترا چـــو صـخـــره سنــگــر است
تــو نـیــز پــور میــهنی آشــــیـــانــت قــلــه هاســت
ایـنجــا مـــکان نـیـست تـــرا لانــه دیــگر اسـت
دار تـــو زخــم خــــورده وبـــس خــــون چـکان شــده
از فــرش تــا بـه عــرش خـــدا نـاله مــضــمــر است
دشتــهــای سوخته سوخته و بــس ریـخــته کلـبه ها
در زیــر بـمـب وتــوپ همه در کام آژ در است
بس خــواهران نــاز که در چـنگ ایـن و آن
کنــج قـــفــس اســیــر و قــفــس پُـر ز پـر پـر است
بــس لالــه هــای ســرخ بــگــور جــوان و پــــیــــر
آبـــیـار ز اشــک کــــودک و خــونــاب مــادر است
آهــنــگ خــود رســا کــن وبــر تـــار هــا نــواز
بــر کـــش ســـرود غــــم که تــرا دار مــحــشراست
تــو مــــرد مــــداوائــی و هــم بــر هــنــر حــکــیــم
بــر گــوش دشــمــنــان ز تــو فــریــاد نــشتـــر است
جــــاویــد بــاد نــور پـــیــش تــاق آرزو
چــون نــور تــشــنـگـانی کــه آب نــوش کـــوثـــراست
فــــرزنــــد آریــا تــرا « مـعــتــصـم» به شـــعــر
گـــر وصــــف نــمـود شــعــر او شــمــع پــیــش اخــتــراست