دسته: اطلاعیه

آنا لله و انا الیه راجعون

نبی پاکطین یک تن از نطاقان برجسته رادیو تلویزیون ملی رخ بر نقاب خاک نهاد. روانش شاد باد.

بااندوه فراوان اطلاع حاصل نمودیم که شبکه رادیو تلویزیون اسبق افغانستان و افغان فلم و ژورنالیست توانمند نبی جان پاکستان در کشور هندوستان به اثر مریضی قلبی به رحمت حق پیوست.

قدرمان پاکتین یک حوزه قدرتمند و بی نظیر، روزنامه نگار و نویسنده پس از اواسط قرن بیستم بود. پاکستان در کنار مدیریت و ریاست رادیو تلویزیون در بست های بالاتر نیز در انکشاف نخستین تلویزیون ملی در ولایات سهم گرفت.

وی برای مدتی ریاست آژانس اطلاعاتی باختر را نیز با مدیریت خوب رهبری کرد و دیپلومات عالی در وزارت خارجه شد.

روحش شاد و خاطراتش جاویدان باد

(یوسف هیواددوست- رادیو تلویزیون صدای افغان از دنمارک)

از طفیل عشقری، شایق جمال و حیدری

بوریای فقر ما پهلو به دیبا می‌زند

این بیت را از آن جهت به عنوان حسن آغازین سخن برگزیدم که از یک سو بیانگر تاثیر پذیری شعر شاعران نامدار و سخنوران فرهیخته ی ادب فارسی بر جناب نثاری است و از سویی هم بیانگر تاثیر پذیری اندیشه های عرفانی جهان بینی فلسفی، جاذبه های فکری آنان بر وی است. چنانکه جناب نثاری با توجه به‌ عزت نفس و مناعت طبع خویش در ” سخن شاعر” چنین نگاشته است: من که جرات و اجازه ی آن را به خود نمی دهم که نام خود را در ردیف شعرای جلیل القدر زمان خود ثبت نمایم، مگر زخمه ی مضراب نگاه های نافذ، مهرآفرین، جذاب و توجهات آن بزرگوارانی که در رشد، پرورش و شدن من نفس ها سوخته اند؛ مرا وادار ساخت تا داشته هایی را که در حد برداشت، استعداد، قابلیت و دید خود از عرصه های مختلف عرفانی، ادبی، اجتماعی و سیاسی داشتم، بدست نشر بسپارم.

دیوان جناب نثاری با قطع و صحافت زیبا در ۶۵۸ صفحه به چاپ رسیده است که با “سخن شاعر” آغاز شده و بعد با تقریظی از نجم العرفا حیدری وجودی آذین یافته است. به دنبال آن “زنده گی نامه ی شاعر” نوشته ای از خواجه محمد نعیم صدیق، تقریظی از آقای افسر رهبین، شعری از نقشبند وجودی، تقریظی از سرمحقق اقای واجد، یادداشتی از مرحوم فطرت افغان و سخنی کوتاه در باره ی آقای نثاری و اشعارش، نوشته ی آقای” نادر خرم” زیور آرای دیوان او شده اند. پس از آن “حمد و مناجات”، “نعتیه ها”، “غزلیات، “رباعیات و دو بیتی ها”، “سروده های اجتماعی، “اخلاقی و سیاسی” شاعر و “یادداشتی هم از گرد آورنده ی این دیوان” قبول احمد نثاری به پایان رسیده است.

این داستان یکی از روابط اجتماعی مردم افغانستان را بیان میکند….نوشته از بانو ماریا دارو و به صدای رجنی پران کمار خوانده شده است.

بالی ویدیو فشار بدهید و داستان را استماع بدارید. تشکر

داکتر عبدالواسع لطیفی سابق استاد و رئيس فاکولته  طب کابل ؛ نویسنده و مترجم درامهای تیاتر افغانستان  بتاریخ  بیست و هشتم ( ۲۸ جولای ۲۰۲۳- م -) جان به  جان آفرین بخشید.. 

انا لله وانا الهی راجعون

داکتر عبدالواسع  لطیفی  بتاريخ  دوازدهم  ماه  می  (  ۱۹۲۸ -م) در شهر کابل  تولد گردید 

 وی بعد از ختم  لیسه استقلال  و کسب  دیپلوم  هم ردیف  با دپیلوم  بکلوریا کشور  فرانسه شناخته  شد و به  تعقب  آن در سال  (  ۱۹۵۱ -م)  شامل پوهنحی طب  پوهنتون کابل گردید. 

استعداد و خلاقیت شادروان لطیفی در دانش  لسان فرانسوی  در سطح خیلی بالا بود و در ساعت  درسی  که  توسط  استادان  فرانسوی  و افغانی  به لسان فرانسوی  تدریس می شد  او لکچر استادان را برای  محصلين  ترجمه  می کرد.

پس  از فراغت دانشکده  طب  در ( ۱۹۵۷ -م )  به  حيث کدر علمی  پوهنحُی طب در پوهنتون کابل  بر رتبه  پوهیالی درکدرعلمی دیپارتمنت  مایکریولوژی و  ویرولوژی  قبول گردید و  در این  رشته  الی رتبه  پوهاند  رسید. 

این تقدیر نامه ، از طرف رییس این اتحادیه باشنده ی  امریکا ، به ایماق تفویض گردید. 

کمینه ، این تقدیر نامه ی اتحادیه ی هنرمندان افغانستان را با نظر قدر نگریسته ، از اینکه من حقیر و فقیر و سراسر تقصیر را لایق این تقدیر نامه دانستند از محترم نوری صاحب رییس جوان و جدید این اتحادیه ابراز سپاس نموده، مراتب تشکرات قلبی خویش را به حضور شان تقدیم میدارم 

دربارهیت اریخچه این اتحادیه وعضویتم به اتحادیه ی مذکوربایدگفت : 

در این کتاب داستان‌ها، داستانک‌‌ها، ترجمه‌هایی چند داستان برای کودکان از علی‌سینا و سوگ‌سرود‌های من، آمده است.

نوشته‌هایی از داکتر سیاسنگ، داکتر سینا دلیری و داکتر ملک ستیز در پیوند به خاطره‌ها و دیدارهای شان باعلی سینا.

دوستان می‌توانند این کتاب را از کتاب‌فروشی انتشارات سعید در جادۀ آسمایی و کتاب فروشی نشرات مادر در مارکت ملی فروشگاه شماره 67 ، منزل اول در پل‌سرخ به دست آورند.

این هم برش‌پاره‌یی از متن کتاب.

***

آیینه‌یی گرفتم تا خودم را در آن تماشا کنم. آیینه تاریک بود و شکسته؛ اما در آن تاریکی خودم را شناختم. چون من خود تاریکی آیینه بودم.

حس کردم که نفسم بند بند می‌شود. پنجرۀ خانه را گشودم. در بیرون باران تندی می‌بارید، باران سیاه. شاخه‌های درختان جوان در زیر باران می‌لرزیدند. گویی باران، درختان جوان را شلاق می‌زد. باران سیاه در ناودان‌های خانه جاری بود. 

صدای باران در ناودان‌ها به شیون زنان فرزند مرده می‌ماند. صدای زنان فرزند مرده تمام آسمان خانه را پرکرده بود. یک لحظه حس کردم که شیون تمام زنان فرزند مردۀ جهان از حنجرۀ من بیرون می‌آیند. یک لحظه حس کردم که با تمام زنان فرزندمردۀ جهان پیوند دیرینه‌یی دارم.

دل‌تنگ کنار پنجره نشستم، مانند یک سنگ. دستانم را روی چشم‌هایم گذاشتم. دستانم داغ شدند. دستانم را از روی چشمانم برداشتم، دیدم باران سرخی از چشم‌های ورم کرده‌‌ام می‌ریزد. دستانم چنان‌ جامی از باران سرخ چشم‌هایم لبالب شده بودند. جام لبالب اشک‌هایم را سرکشیدم و تا آخرین قطره نوشیدم. اشک‌هایم مزۀ اندوه هزار ساله داشتند. 

پرتو نادری

اسد 1394 / کابل / شهرک قرغه

تا قله ای آرزویی تسخیر شود

نسلی زمبارزان ما پیر شود

گر ما نرسیدیم به قله ای سبز

نسلی دیگری رسد ولی میر شود

“دستگیر پنجشیری”

آری دوستان عزیز وگرامی!

سوگمندانه که آرزوی تسخیر قله آرزو، برآورده نشد و نماد مبارزه راستین، دوستی، صداقت و خدمتگزاری از نسل مبارزان پیشین میهن و مردم ما به پیری رسید و در فرجام به جاودانگی پیوست. با آنکه او به آن قله سبز که آرزویش را داشت نرسید، اما امید او و همه ما زنده است که نسل دیگری به بلندای پیروزی خواهد رسید و آرزوی نسل جوان ما، دیگر فقط یک آرزو باقی نخواهد ماند.

روان دستگیر پنجشیری از مبارزان عدالت خواه و صدیق میهن ما شاد و یادش برای همیشه جاوید و گرامی باد. 

https://www.facebook.com/watch?v=1152967145510901

استاد باقر از تمام هموطنان پساسگزاری نمود ؛ لینک بالا را فشار بدهید و بشنوید.

سرانجام با همت یاران همدل در فضای قدرتمند مجازی بزرگمرد میدان مبارزه استاد سید محمد باقر محسنی از چنگال طالبان رهایی یافت، تبریک به یکایک شماعزیزان با اراده …پانوشت :تصویر استاد سید باقر محسنی پس از آزادی. خداراشکر

 · 

در این روزگار تلخ که همه‌اش دل‌تنگی، دلهره و اضطراب و افسرده‌گی تنفس می‌کنی و هر نفس چنان ذره‌های سرب مذاب در رگ‌هایت می‌دود، خبر خاموشی یک دوست و یک هم‌کار عزیز چنان است که گویی استخوان‌هایت را در هاونی می‌کوبند.

امروز خبر جگر سوز هم‌کار عزیز خود ثریا ایوب را در صفحهء‌ هم‌مکتبی خود رضا بهمنش خواندم. این خبر چنان سنگی بر لانهء زنبوران فرود آمد و هر زنبور هزاران نیش بر جانم زد.

در ریاست مرکز ساینس که در پهلوی دانشکدهء انجینری دانشگاه قابل قرار داشت با ثریا ایوب هم‌کار بودم.

او در  بخش فزیک کار می‌کرد و من در بخش زیست‌شناسی( بیولوژی).

تا با او سخن می‌گفتی چنان بود که سخنانش نسیمی است که همه غبار اندوه و تنگ‌دلی را از شیشه‌های ذهنت پاک می‌کند.

با چه خوش‌بینی به زنده‌گی نگاه می‌کرد. چه رُک و راست سخن می‌گفت و با مقام‌ها چه جدال‌هایی که داشت. هرگز از گفتن حقیقت هراسی نداشت.

بیاید اسم وطن فروشان را ثبت تاریخ کنید.

لطفاٌ بالای لینک فشار دهید و این سند تاریخی را بشنوید:

https://www.facebook.com/darafshjawanan/videos/1067846966685676

  دانشجویان افغانی دانشگاه های شمال کالیفورنیای ایالات متحده دریک گردهمآیی وراهپیمایی اعتراض آمیز, جنایات بشری طالبان پاکستانی را درافغانستان محکوم کرده خواستار مجازات آن گروه ویرانگر شدند.

به  قهرمانان  وطن اتهام مه  بندید،‌ وجدان داشتن خوب چیزیپست.

پسا  تاراج منزل  شهید عبدالرزاق قهرمان در کندهار، نوشته ها و نگاشته های بی انصافانه در مورد آن فرزند صدیق وطن می نویسند.

او در یک عملیات عاجل و غافلگیر  کننده پیش  چشمان همه توسط آمریکا و انگلیس به نفع پاکستان  شهید و‌ غرقاب خون شد.

همه‌ ی ما کوله‌ بار و بساط منزل او را دیدیدیم،  کجای. آن زنده‌گی او به یک  میلیاردر میماند؟ . بد ترین ها  بهترین های  زنده‌گی را دارند.  من که  چیزی نابی در آن جا ندیدم.

خانواده یما سیاوش، مجری مطرح تلویزیونی که چند ماه پیش در کابل کشته شد، می‌گویند که قضیهٔ قتل او را به عنوان نمونه‌ای از قتل‌های هدفمند خبرنگاران به دادگاه جنایی بین‌المللی لاهه و سازمان ملل سپرده‌اند.

ولی تلاش‌های مکرر خانواده آقای سیاوش برای جلب توجه سازمان ملل برای تحقیق در باره قتل او هنوز بی‌نتیجه بوده‌است.

در تازه‌ترین اقدام، هایدی دکستال، وکیل مدافع حقوق بشر در لندن، پرونده آقای سیاوش را به عهده گرفته و دوشنبه ۱۲ جولای به دادگاه جنایی بین‌المللی لاهه و به گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در امور آزادی بیان فرستاده است.

دادگاه جنایی بین‌المللی و همچنین سازمان ملل تاکنون پاسخ رسمی نداده‌اند. 

یما سیاوش، مجری پیشین تلویزیون طلوع، وقتی در ۱۷ عقرب ترور شد کارمند بانک مرکزی افغانستان بود. در این رویداد دو همکار او نیز کشته شدند.

خانواده یما سیاوش، پس از این رویداد از دولت افغانستان خواسته بود که در باره «قتل مرموز» او تحقیق کند.

تلویزیون افغانستان در زمان ریاست جمهوری داودخان تاسیس شد،اما فعالیت امتحانی ان در ماه حوت سال 1357 شروع شد و افتتاح رسمی آن در 28اسد  در زمان نورمحمد تره كي به مناسبت سالروز استقلال افغانستان صورت گرفت . و هر روز فقط یک ساعت برنامه داشت. در سال 1358 برنامه روزانه آن 4ساعت و 45دقیقه شد و در سال 1360- 5ساعت  و 45 دقیقه و بعدها چند فرستندهء دیگر در ولایت نیز تاسیس گردید .

در 6میزان 1375 وقتی طالبان کابل را تصرف کردند و بر پایتخت مسلط شدند ،تلویزیون را تعطیل نمودند و سر انجام پس از 5سال تمام توقف ،انتشار برنامه تلویزیونی پس از سقوط طالبان در اواخر ماه عقرب روز شنبه 26/8/80 یعنی در سال 1380 دوباره به فعالیت آغاز نمود.

۲۵ اپریل مصادف است به ۶۱‌مین سال‌روز وفات شاه امان‌الله مشهور به غازی امان‌الله خان فرزند سوم امير حبيب‌الله خان و نواسه‌ی امير عبدالرحمان خان .

امان الله خان در سال ۱۹۱۹ میلادی موفق به کسب استقلال کشور شد و مدت ۱۱ سال -از ۱۹۱۹ الی ۱۹۲۹ میلادی- همچون شاه افغانستان باقی ماند.

از شاه امان‌الله به عنوان شاه روشنفکر و ترقی خواه یاد می‌شود و افغانستان در دوران وی شاهد اصلاحات و تحولات بزرگی بوده است.

وی در اول ماه جون ۱۸۹۲ ميلادی در پغمان کابل به‌ دنيا آمد و در ۲۵ اپریل ۱۹۶۰ در زوریخ سوئیس در گذشت. جنازه وی به جلال‌آباد انتقال داده شد و در کنار مزار پدرش به خاک سپرده شد.

داکترفرید طهماس- نویسنده، ژورنالیست ؛ شاعرو طنز نویس و نقاش خوب کشور امروز تاریخ ۲۸مارچ ۲۰۲۱ میلادی درهجرت آباد مسكو رخ بر نقاب  خاک کشید.  برای  خانواده محترم طهماس و جامعه فرهنگی  افغانستان عرض تسليت مینمایم.

اکبر نیکزاد یکی  از جمله هنرمندان غزل سرای افغانستان برای همیشه خموش گردید.

او. سالها قبل. سروده بود که:

باعث خاموشي ما را چه ميپرسي مپرس 

سالها است كز فراق يار زنگ ما كر است 

قلب داغدار جامعه ی فرهنگی وهنرمندان موسیقی و خانواده محترم نیکزاد را تسلیت باد.

یكی از گناهان كبیره، قتل نفس انسان بی گناه است.

وقتی انسان بی گناهی، به ناحق كشته می‌شود، حق حیات و زندگی از او گرفته می‌شود و او، از بزرگترین حقی كه دارد، محروم می‌گردد. علاوه بر این، قتل انسان بی گناه، اطرافیان او، خصوصاً همسر و فرزندان و پدر و مادر و خواهر و برادر مقتول را در شوك روحی- روانی سهمگین قرار می‌دهد و شیرازه زندگی خانوادگی او را از هم می‌گسلد.

یمای سیاووش به خونت قسم – به رنگ زرد و رخ لاله گونت قسم

کشم قاتلت محکمه تا به هاگ – بخواهم عدالت به خونت قسم

 روایتی از مرحوم شادروان ژنرال عبدالودود قیومی، سرطبیب چهار صد بستر، نماد اخلاق و شرافت ارتش کشور. زمستان سال ۱۳۶۹ بسیار سرد بود و شبی تربرف شدیدی بارید. 

به دلیل سرما خورده گی صبح پیش از رفتن دفتر، سری به بیمارستان چهارصد بستر زدم. 

پس از کسب اجازه داخل دفتر شان شدم که مانند گذشته و بر حسب عادت انسانی شان محبت زیاد کردند. ( با همه بدون استثنا چنان رویه داشتند). دیدم کمی پریشان اند. سبب را جویا شدم. فرمودند: … قوماندان صاحب آکادمی ( ژنرال صاحب گرامی ولایت خان حبیبی) بسیار عصبی شدند. 

خبر رسید از آنسو، جوانی پرپر شد

دلیل گریه و اندوه قلب مادر شد

پدر، برادر و خواهر نشست در ماتم

که پاره‌ی تن شان رفت و خاک بر سر شد

بنام خداوند رحمن و رحیم

با شکست قاطع طالبان به همکاری قوای شمال و مداخلۀ نظامی ایالات متحده امریکا در افغانستان مردم فکر میکردند که شاید در وطن آزادی، خود ارادیت و آرامش بمیان آید، متأسفانه حکومت افغانستان نه تنها آنها را دوباره به فعالیتهای ضد مردم و دهشت افگنی راه داد بلکه همه معاونتهای مالی را که اقتصاد کشور را بالا میبرد به اشکال مختلف بمصرف رسانید و حیف و میل گردید. 

در همان مقطع زمان مقالۀ مفصلی را در خصوص تبدیل کردن رژیم فرسودۀ مرکزیت به یک نظام دموکراسی مترقی چون غیر متمرکز یا فدرالی ویا پارلمانی نوشتم و گفتم تا نظام و سیستم حکومتی تغییر نخورد، بدان شکل کهنه که اختیارات بیک شخص تعلق می یابد مفادی بدست نخواهد آمد. چنانچه همه دیدند که نتیجۀ آن تباهی، اختناق، خانه جنگی، ترور و دهشت افگنی، تبعیض، فقر و بدبختی بر مردم مظلوم افغانستان آورده شد. 

فقیر نبی ستاره نابناک از آسمان سینمای افغانستان فرو افتاد. روحش شاد وخاطراتش گرامی باد سوانح این هنرمند با استعدادرا میتونید در کتاب هنرمندان تاریخ ساز تیاتر – اثر ماریا دارو در صفحه (۳۴۹) آن مطالعه کنید. در سایت (mariadaro.co ( بروی کتاب هنرمندان تاریخ ساز تیاتر کلیک نموده کتاب را دانلود بدارید. افسوس ٬ فقیر نبی تکرار نشدنیست. وجایش خالیست.

 یک وقت  نیستم

تا هستم ای رفیق ندانی که کیستم

روزی سراغ وقت من آئی که نیستم

در آستان مرگ که زندان زندگیست

تهمت به خویشتن نتوان زد که زیستم

پیداست از گلاب سرشکم که من چو گل

یک روز خنده کردم و عمری گریستم

طی شد دو بیست سالم و انگار کن دویست

چون بخت و کام نیست چه سود از دویستم

گوهرشناس نیست در این شهر شهریار

من در صف خزف چه بگویم که چیستم
شهریار