کس نشد پیدا که در بزمت مرا یاد آورد
مشت خاکم را مگر در درگهت باد آورد
یک رفیق دستگیری در جهان پیدا نشد
تا بپای قصر شیرین تعش فرهاد آورد
در دل خوبان نمی بخشد اثر آیا چرا
سنگ را آه و فغان من به فریاد آورد
آرزوی مرغ دل زین شیوه حیرانم که چیست
تیر خون آلود خود نزد صیاد آورد
در صف عشاق میبالد دل ناشاد من
گر بدشنامی لب لعلت مرا یاد آورد
دل کند لخت جگر را نذر چشم گلرخان
همچو آن طفلی که حلوا پیش استاد اورد
باشد آن روزی که آنشوخ فرامش کارمن
یاد از حال من غمگین ناشاد آورد
کیست تا از روی غمخواری در این دشت جنون
بهر دست وپای من زنجیر فولاد آورد
عشقری از روی علم وفن نمیسازد غزل
اینقدر مضمون نو طبع خدا داد آورد