قبلا جناب استاد محمد اسحاق «ثنا» مجموعه شعری خویش را تحت عنوان زمزمه های برایم گستل کرده بودند و در باره آشعار زیبای آن مجموعه از قلم این جانب در این سایت معرفی گردیده بود. اکنون مجموعه شعری فرزانه مردان وطن جناب محترم استاد «ثنا » و جناب محترم قیوم «بشیر» هروی تحت عین عنوان « زمزمه های دل» از طریق استاد گرانقدر « ثنا» بدستم رسید . زمزمه های دل را مطالعه کردم وبدل چنگ زد و فرحت زیاد نصیبم شد. همان طوریکه شعراَ معدن احساس و عطوفت مهربانیست ٬ برای خواننده نیز خوشی و فرحت می آفریند. جناب محترم قیوم «بشیر» هروی که خود ادیب اهل قلم و شاعر پرُ حساس است ٬ بعضی از اشعار استاد محترم « ثنا » را گلچین انتخاب و به استقبالش تحت همان عنوان شعر سروده است. این مجموعه در (۵۰) صفحه با صحافت خیلی زیبا در موسسه ء نشراتی گلبرگ در شهر ملبورن – آسترالیا اقبال چاپ یافته است. از جمع این مجموعه زیبا (۲۲) فطعه شعر استاد محترم ثنا را محترم بشیر هروی استقبال نموده است که خیلی دلچسپ وخواندیست از جمله دو قطعه آنرا بشکل نمونه برای شما خوانندگان محترم انتخاب و بدسترس تان قرار داده ام. 
بیگانه از جناب استاد ثنا
در اسمان بخت که ما بد ستاره ایم
از پا فتاده ملت صد پاره پاره ایم
رانیم دوست زخود وبگانه پرورایم
آیا سرشت ماست که ما بد گذاره ایم
ما درنفاق و دشمنی وکینه وحسد
دایم چو اتشیم و به سان شراره ایم
دنیا مگر به ازو به شهرت رسیده است
ما از چه رو به اسپ تکبر سواره ایم
ماییم خوب و جمله بد ٬ اندر جهان ما
گر جمله گی بدند ٬ بگو ما چه کاره ایم
مام وطن خراب شده وگشت مشت خاک
تاکی « ثنا» به مرده خود در نظاره ایم
بیگانه از جناب قیوم بشیرهروی
میهن اسیر غصه وغم ما نظاره ایم
ای مرمان بس است چرا پاره پاره ایم
پشتون و تاجیکان و قزلباش باهمیم
هریک به آسمان وطن یکستاره ایم
هرات وبلخ کابل وغزنی به خون تپید
تاکی بگو زلوگر و پنجشیر کناره ایم
از قندهار وزابل و بادغیس جدا مباش
کندز وپکتیا وهمه یار هزاره ایم
هرسوی خاک کشور ما آتش است وخون
تاکی چنین به مرکب جهل سواره ایم
بیگتنه خانه ۲ خانه ما سوخت صد دریغ د
پرسیم زخویش « بشیر» ما چکاره ایم
غلام همت- از جناب استاد ثنا
جدازیار وخود و آشنای خویشتنم
به آه وحسرتم ودر عزای خویشتنم
دلم زکینه تهی٬ مهربان به خلق خدا
خوشم چو آیینه ٬ محو صافی خویشتنم
به خویش قانع و فرماروای خویشتنم
به پای کس نشوم خم که دست من گیرد
غلام همت مشکل گشای خویشنتم
نشاط و عشق وجوانی زدست رفته « ثنا»
خجل زرفته ی بی هوی و های خویشتنم
غلام همت : از قیوم بشیر
اسیر عصه ام و غم نمای خویشتنم
بدور زخاک وطن در عزای خویشتنم
شکسته بال پرم در دیار بی مهری
ودر میان سکوت هم صدای خویشتنم
کسی صدای دل غمگسار من نشنید
بدام عصه وغم در سرای خویشتنم
چه میشود که بیايی عزیز و هموطنم
نظر کنی که چسان در هوای خویشتنم
چگونه دور زوطن بینوا نظاره کنم
بگو «بشیر» که اسیر بلای خویشتنم.