هـــمـــای بـــخـــت : مولانا عبدالکبیر فرخاری

مولانا فرخاری

چــــــرخ از جلال گردش پیمانه بی قرار   

    چـــــــشم ستاره از نفس باد پر خمار

در کاسه ی فقیر زند موج اشک غم      

سرجوش مَی به جام غنی ریخت روزگار

هم میهن گرامی پر سینه لخت خون    

دوزخ ز خــون سرخ شما سوخت در شرار

آید صدای ناله ی پر سوز اهل دل    

  میهن فــــــروش سفله وطن باخت در قمار

چون طفل بازی گوش فضا میزنم به سنگ  

  از ریزش تگرگ شود روز شام تار

بیچاره ام ز بزم٬ حـــریفان بریدنم    

  چون مهره ی خزف که کشند از حریم تار

هر چار پای بسته ی زنجیر بولهب    

  دارد مقـــــــــــــام و کرسی دزدان نامدار

ما را زبون دشمن دون ساختی چلی    

  دیگــــــر به درد کس نخورد تیغ ذوالفقار

تیر و کمان به چادر زنگ است در حجاب   

  کی سنگ های ریزه فرو افتد از مدار

فرسایشی است جنگ کنون از دیار دور  

    پرواز بال راکـــت و اقمار و کارزار

هرگز پیاده راه به جنت نمی بری     

  در رخش توپ و تانگ و سکر میشوی سوار

تا کی اسیر چنگ خرافات قرن جهل    

  گــــــــــیرد غـــــزال دید مرا هاله ی غبار

آخر چرا خریست درین ملک ذولهیب    

  الکن سخـــــنور است وَ یا جغد در سحار

نور امید سر زند از روزن زمــــــان     

    آید همای بخـــــــــــت لب بام این دیار

افتد کلاه گــــــردش خورشید بر زمین       

  دوزد خرد به پیکر ما جامـــــه ی وقار

فرخاری شام تیره کشد پای زین حریم

از آستین شرق شود مــــــــهر آشکار

مولانا عبدالکبیر فرخاری

ونکوور- کانادا

۲۰ فبروری ۲۰۱۶