اندیشه را زبان گواراست پارسی
هر واژه یک نگینه گویاست پارسی
از هر دهن ز بس که دلانگیز میچمد
گویی سروش بردن دلهاست پارسی
شبها نیوشه، کودک گهواره ی مرا
شیرینی ترانه فرداست پارسی
آوازهساز بلخ و سمرکند و دامغان
شیراز و غزنه، توس و هریواست پارسی
فردوسی و سنایی و خیام و مولوی
حافظ، فروغ و رابعه ی ماست پارسی
از روزگارحنظله تا روزگار من
آموترین سروده ی دریاست پارسی
پیشینه ی تو را ز چه آغاز سر نهم؟
زیرا هزارههاست که برپاست پارسی
نازم به یادگار نیاکانیام، نگر
پیداست هر چکامه که زیباست پارسی
برگیزه ی شناسه ی من، وخش چامهام
ای خوش که سرزمین مرا خاست پارسی
پرپر کنم درود، «بهارِ سعید» را
در پیش پا اگر که پذیراست پارسی
بهار سعید.