دگر به ریشه‌ی من تیشه و تبر نزنید
به روزگار بدم طعنه بیشتر نزنید
خراب و زخمی ناسورِ این جهان شده‌ام
به من شما ز جهنم سخن دگر نزنید
هزار بار و از آن بیشتر فسون شده‌ام
دگر به کنج کلاهم دوباره پَر نزنید
بنا به گفته‌ی ماما قدوس من: همه شب –
«فلاش» و «بترنو» و «تیکه» تا سحر نزنید
همیشه «ویسکی» و «جِن » را بدون یخ نخورید
دو سه پیاله بنوشید و بیشتر نزنید
گپِ صداقت و عیاری و «جوانی» را
به پیش هر لچک و پوک و «بی‌پدر» نزنید
در آستان رفیقان و دوستان عزیز
به جز فکاهی و پرزه گپِ دگر نزنید
برای لقمه‌ی نان و برای عزت خود
به کوی هر لگه و لوگه زنگِ در نزنید
به پیش اهل خِرد قصه‌ها کنید و ولی-
قدم به کوچه‌ی مردانِ بی‌هنر نزنید
به بانوان وطن، این فرشتگان خدا
محبتی بکنید و به چوب تر نزنید
به پیش مولوی و شیخ و هر چلی و ملا
سخن ز دانش و فهم و گپ از هنر نزنید
قدم به وادیِ بی‌انتهای علم نهید
گپی ز معجزه ها و «شق القمر» نزنید
خلاصه گر به مقامی و منصبی برسید
گپ از عمارت و پول و زر و گهر نزنید