تجاوز امریکا به افغانستان داخل سال شانردهیمن خود می گردد. در خلال این سال های تجاوز و کشت و خون، حد اقل بیش از 3000 تن از عساکر قوای متجاوز امریکا و ناتو نابود شده اند. آمار رسمی، رقم تلفات مردم ما را تقربیاً یک صدو پنجاه هزار تخمین نموده، اما افراد خبیر و غیر وابسته آن را به یک میلیون تن کشته تخمین کرده اند. امریکای متجاوز هنوز هم به تجاوز ادامه میدهد، می کشد و ویران می کند. از فعل و انفعالات ادارۀ ترمپ چنین استنباط میشود که امریکا به این آسانی افغانستان را ترک نخواهد گفت و آماده است که تا یک میلیون افغان دیگر را به هلاکت برساند. کنفرانس تحمیلی دسمبر 2001 بن که تهداب یک دولت فاسد را در افغانستان بنیان گذاری کرد، سر آغاز مصیبت های کنونی بود که برای مدت قابل پبش بینی ادامه خواهد یافت. آیا چیزی به نام “وجدان انسانی” درمغز متجاوزین امریکائی و متحدین اروپائی ناتو سراغ میشود؟ چه وقت امریکا می فهمد که در افغانستان برنده نمیشود؟ شکست در ویتنام و تجربۀ شکست افتضاح آمیز شوروی هنوز هم می تواند برای امریکا و متحدین آموزنده باشد.
برحسب احصائیه های رسمی، 5 صد هزار تن نسبت بی امنی و جنگ در سال 2016 از افغانستان فرار کردند. یوناما گزاش داد که حد اقل 90000 تن در سه ماه اخیر در افغانستان بی جا وبی خانمان شده اند. حملات تروریستی، یورش بهاری طالبان با حمایت پاکستان و حامیان عرب و حملات هوائی امریکا و دولت دست نشانده اش زندگی را بر مردم ما سخت تنگ آورده است. دولت ناتوان و مزدور کابل که غرق در فساد و گندگی است، توانائی رزمی خود را از دست داده و هر روز یک منطقه را به نفع طالبان و یا سایر مخالفان می بازد.
طوریکه به یاد داریم در ماه اپریل دو حادثۀ ضد بشری در افغانستان اتفاق افتاد: امریکا “مادر بم” ها را بر یکی از محلات ولایت ننگرهار افغانستان پرتاپ کرد که 21600 پوند مواد منفجره داشت. این بزرگترین بم غیر اتمی بود که در ذرات خانۀ امریکا وجود داشت و امریکا خواست که قوت آتش این بم را آزمایش نموده ونتیجۀ انفجار آن را ارزیابی نماید. برای پرتاب این بم، افغانستان اشغال شده بهترین محل بود که از جانب زعامت دست نشانده در کابل هم تائید گردید. امریکا گفت که هدف از پرتاب “مادر بم ها” درهم کوبیدن مواضع داعشیان در افغانستان بود که قبولی این دلیل هنوز هم مورد شک و تردید قرار دارد. امریکا اعلام کرد که به تعداد 94 تن از داعشیان به قتل رسیده اند، لاکن منابع مستقل این ادعای امریکا را تا حال تأئید نکرده اند. خبرنگاران اجازه نیافته اند که محل پرتاب “مادر بم ها” را مشاهده نمایند. بنابران موثریت واقعی و تلفات داعشیان ناشی از انفجار “مادر بم ها” هنوز هم مورد بحث اهل خبره است. دقیقاً یک هفته بعد، طالبان فرقۀ ولایت بلخ را مسخر نموده و 140 عسکر دولت مستعمراتی را کشتند و مقدار عظیم اسلحه را به غنیمت گرفتند. این در واقعیت یک حمله انتقامی به جواب پرتاب “مادر بم ها” بود که طلبان خواستند به امریکا بفهمانند که نه تنها به آسانی از صحنه بدر نمیشوند، بلکه ضربات خود را کماکان بر نیرو ها امریکائی و دولت مستعمراتی وارد می نمایند. طالبان و سایر مخالفان دولت مستعمراتی کمترین وقعی به اخطار ترمپ قابل نشده به جولان خود ادامه میدهند.
نظر به گزارش های رسمی، طالبان در حدود 40 فیصد خاک افغانستان را در تصرف خود دارند، می کشند و کشته میدهند. ولایات هلمند، زابل، اورزگان و قندهار محلات زورآزمائی طالبان است. دست دراز طالبان ولایات شمال کشور را تهدید می کند. قندوز تا حال چندین بار دست بدست گشته و امنیت بغلان و پلخمری رو به خرابی میرود. بدخشان که زورگاه “جمعیت اسلامی” است هم در زیر تهدید طالبان قرار گرفته است. هر روزی که می گذرد، بی کفایتی دولت مستعمراتی و ناتوانی قوای اشغالگر ناتو بیشتر آشکار میشود. شاید این هم یک طرح خاینانۀ داخلی و منطقه ئی دیگری باشد که بگذارند طالبان تاخت و تاز نمایند. آیا نتیجۀ معاهدۀ امنیتی دو جانبه بین امریکا و افغانستان همین است که مشاهده می کنیم؟ نتایج مصیبت بار عملکرد ناشی از جنایات امریکا، دولت مستعمراتی و طالبان را مردم بیچارۀ ما تحمل می کنند. صد ها هزار تن کشته و آواره شده اند. واقعاً که نیرو های متخاصم تا چه اندازه از کشتار مردم ما لذت میبرند.
“ادارۀ استخبارات ملی” امریکا گزارش داد که “شرایط امنیتی و سیاسی افغانستان تا سال 2018 خرابتر گردیده و طالبان مناطق بیشتری را متصرف خواهند شد”. این گفتار از یک سوء اعلام شکست امریکا تلقی می گردد و از سوی دیگر خطر افزایش جنگ و اعزام نیرو های بیشتر امریکا را بشارت میدهد. جریان تجاوز شوروی به افغانستان و نزدیک شدن روز های اخیر شکست اش نشان داد که سوسیال امپریالیسم شوروی با اطمینان از شکست احتمالی اش جنگ را سه برابر شدت بخشید تا ضربات مدهش تری را بر مردم ما تحمیل نماید و ساختار های اقتصادی کشور را منهدم کند تا افغانستان فاتح نتواند به آسانی کمر راست نماید. ما شاهد عین روش امریکا در افغانستان اشغال شده هستیم. حملات هوائی امریکا بر شهر ها و قصبات کشور نه به خاطر جلوگیری از پخش نفوذ طالبان است، بلکه به منظور محو کامل مورال مردم کشور است که نتوانند زندگی راحتی داشته باشند. امریکا به اشغال افغانستان ادامه خواهد داد، ولی با وجود ارسال هزار ها عسکر دیگر، هیچگونه پیروزی نصیبش نخواهد شد. ده ها “غنی” و “عبدالله” فاسد و بی عزت خواهند آمد و رفت، مگر سرانجام شکست وذلت متوجه نیرو های اشغالگر و دست نشاندگان داخلی خواهد گردید. اشغالگران باید بدانند که تداوم تجاوز، دادن اعتبار بیشتر به طالبان است که می خواهند منحیث ” نیروی مقاومت ملی” در صحنۀ سیاسی افغانستان اظهار وجود نمایند. یکی ازنتایج تجاوز امریکا هم همین است که به گروه سیاه اندیش طالبان عمدی یا سهوی چنین اعتبار را بخشیده اند.
ما شاهد خونریزی دیگری در اخیر ماه می بودیم. تروریست ها و یا شاید یک قدرت جهانی انفجار روز 31 می را در ناحیۀ “وزیر اکبر خان” خلق کردند که نظر به گفتار “غنی” رئیس جمهور دولت مستعمراتی کابل 150 تن کشته و صد ها تن دیگر زخمی شدند. نوع انفجار در نوع خود در شهر کابل بی نظیر بود که از عهدۀ یک تروریست عادی بر نمی آید. ناحیۀ وزیر اکبر خان” یکی از امن ترین محلات در کابل محسوب میشود که بیشترین سفارت خانه ها و منازل مسکونی ارکان دولت را در خود جا داده است. باز هم درین جا قتل عام مردم خود را به چشم سر می بینیم. غنی و عبدالله به جمله پردازی های عوام فریبانه و قلقلۀ گلو اکتفاء کردند. دولت مستعمراتی تا حال مردم ما را آگاه نساخته است که چطور تروریست یا تروریست ها توانستند از دروازه های امنیتی عبور نموده و فاجعه بیافرینند. اگر توطئه هر چقدر هم که پیچیده باشد، دولت مستعمراتی کابل مقصر اصلی است که نمیتواند امنیت کشور و مردم را تأمین نماید. چرا دولت مستعمراتی نمتیواند که پرده از روی ابهامات این توطئه بردارد؟ مردم محلی از حملۀ درون و یا راکت صحبت می نمایند که باعث کشتار روز 31 می گردید. مردم سوال می کنند که آیا این فاجعه ربطی با سفر ترمپ به عربستان سعودی دارد و یا اینکه تضاد های درونی ناتو نقشی درین انفجار داشته است؟ اگر شبکۀ حقانی و پاکستان مقصران اصلی اند، دولت مستعمراتی چه جوابی به پاکستان خواهد داد؟ این سوالات نزد مردم ما که قربانیان اول این حادثه ضد بشری اند تا همیش باقی خواهند ماند تا اینکه به سوالات شان پاسخ قناعت بخش ارائه گردد.
کشتار تا مدت مدیدی در افغانستان ادامه خواهد یافت. به هر اندازه ای که نیرو های اشغالگر به شکست حتمی نزدیک می شوند، به همان اندازه درنده خوئی شان افرایش می یابد. کشتار و ویرانی تا روز اخیر زوال تجاوزگران ادامه خواهد یافت و افغانستان سال های دیگر خونین باقی خواهد ماند.