نقل از کتاب افغانستان در مسیر تاریخ جلد دوم ، صفحات ۲۲۳ و ۲۲۴ : نوشته میر غلام محمد غبار – ارسالی دوکتور دنیا غبار

Ghobar   مقتضیات جهان صنعتی دول معظم، موقوف و مربوط به چنین روشی است :  تولیدات  عظیم دول بزرگ صنعتی محتاج مارکت خارجی است ، و مساعد ترین مارکتها در آسیا، آفریقا ، و آمریکای لاتین وجود دارد .   به همین سبب قرنی  چنین  ممالک زیر استیلای  نظامی دول بزرگ صنعتی نگهداشته شدند .  منتها بعد از جنگ دوم جهانی ، استیلاهای نظامی تا اندازه ای به استیلای اقتصادی مبدل گردید .  چون دول

صنعتی بزرگ مولد مصنوعات  است ، و  جهان سوم هم  منبع  مواد  خام  و هم مستهلک این مصنوعات ,  اگر این منابع و مستهلکین از دست این دول برود ، عظمت  و جلال کنونی آنها نیز رو به زوال خواهد نهاد.  فابریکه ها مسدود و ملیون ها نفر گرسنه خواهند ماند، خصوصا که در داخل کشور های بزرگ صنعتی  ، بیم و ترس از تنزل قدرت خرید داخلی ، و هم نقصان ذخایر طبیعی شان ، در پیش است .  پس موسسات بزرگ و حیرت انگیز اقتصادی دول معظم صنعتی برای جلوگیری از چنان بحرانی ، به هر وسیله خوب یا بد متوسل میگردند ولو منجر به ایجاد  جنگ های محلی و موضعی و احیانا یک جنگ جهانی دیگری گردد .

این مجبوریت های اقتصادی ممالک مقتدر صنعتی است که سیل مصنوعات اضافی و سرمایه های اضافی شانرا بلا انقطاع  بعناوین  تجارت ، کمک ، قرض  و  غیره رو بممالک عقب نگهداشته شده جاری نگهداشته و نگه میدارد.  البته این سیاست اقتصادی مانع آنست که فعالیت قاطعی  در ایجاد  زیربناهای  اقتصادی کشورهای عقب مانده انجام داده شود ، مگر در موارد خاصی که متمم  اقتصاد صنعتی و منافع تجارتی خود دول بزرگ باشد.  پس این وظیفه ی   مردم کشور های در حال انکشاف اقتصادی است که در عوض  شکوه  و  شکایت  از سیاست اقتصادی  ممالک پیشرفته  ،  ممالک خویش را از  زنجیر وابستگی  دول  بزرگ  رهایی  بخشیده  مستقل  و  متکی  بخود  سازند ، ورنه  خرابی  اوضاع   اقتصادی  این  ممالک  باعث  خرابی  روزافزون  اوضاع  اجتماعی  آنان  گردیده  منافع ملی  شان  فدای  خواستهای   دول  مقتدر صنعتی  و  دول  بزرگ  ( چه  شرقی  و  چه  غربی ) خواهد شد .  درینصورت   عوض  استخراج  همه جانبه ی  ذخایر زیر زمینی  و بسط  صنا یع  ملی  و  انکشاف  تمدن  و فرهنگ  اساسی  ، ثروت ملی اینها  در بهای مصنوعات  خارجی  رفته  و صادرات شان  به  مواد  اولیه ی  طرف  احتیاج  صنا یع   دول  بزرگ  محدود  میماند .  قیمت صادراتشان  هم نسبت  بقیم  واردات  روز  به  روز  تنزل  کرده  خواهد  رفت  زیرا  تعین  قیم  و مارکتهای  جهان  تا  اندازه ی  در  دست  دول  بزرگ  است .  از  اینجهت  است  که  از  قدرت  خرید  در  داخل  کشور های  عقب

مانده  میکاهد ، و  جامعه  به  جانب  گرسنگی  و  بیماری  و  جهل  و  مخصوصا  فساد  اخلاق  سوق  میشود

البته  انقلاب  صنعتی  و  ریفورمهای  اساسی  اقتصادی  حتی  استفاده  صحیح  از  سرمایه  های  خارجی  در  ممالک عقب مانده ،   محتاج  به  داشتن  حکومت  های  صادق و  لایق  و  رشید  ملی  است  که نمایندگان  حقیقی مردم  باشند ، تا  در  راه  ایفای  وظیفه  از  مخالفت  و  حتی  کودتا های  فرمایشی  دول  بزرگ  نیز  نترسند ، زیرا  دول  بزرگ مفید  تر  میداند  که  از  حکومت  استبدادی  در جهان سوم  ، با  پول  و  اسلحه  حمایت  کرده  ، و حکومت  ملی  را  با  دسیسه  و  کودتا  ها  از  بین  بردارد .  تصویر این  خواسته  های  دول  معظم  را  در  صحنه  های  خونین  و  حزن انگیز  شرق  دور ، شرق قریب  ،  شرق  وسطی  و  تمام  آسیا ، آمریکای  لاتین  و  آفریقا ، میتوان  به  وضوح  تماشا  کرد .  آیا  اندو نیزیا  و  سوکارنو  ، ایران  و  داکتر  مصدق ،   عراق  و  کریم  قاسم  ،  کانگو  و  پاتریس  لوممبا  ، و  …و … چه  جنایتی  به  مقابل  بشریت  انجام  داده  بودند  که  بخاک  و  خون  کشانده  شدند ،  جز  آنکه  اینها  میخواستند  اقتصاد  ملی  خویش  را  انکشاف  دهند  ، استقلال  سیاسی  خود  را  مستحکم  سازند  و زخمهای  امپریالیسم  را  در  کشور های  رنج  کشیده ی خود  التیام  بخشند ؟