او روز 21 ثور 1325 در شهر هرات، چشم به جهان گشود. باری برایش درودی داشتم و پیامی و به این مناسبت این جا پارۀ پایانی آن نوشته را با دوستان ارجمند شریک ساختم.
عمر استاد دراز و پر ثمر باد که از فرزانه‌گان فرهنگ سرزمین ما و حوزۀ گستردۀ زبان پارسی دری‌ست.
استاد ناظمی! این سطرها را که می نویسم، شب است. یک شب گوارای بهاری! ماه تمام، در آسمان قرغه می تابد و تا نگاه‌اش می کنی مانند دختران خوش روی دهاتی در پشت پردۀ ابر سپیدی پنهان می شود، گویی تاب نگاه بیگانه را ندارد؛ اما دیر نمی پاید باز از گوشۀ دیگری با هزار جلوه بیرون می شود و تو دلت می خواهد با هزار دیده تماشایش کنی. ستاره گان چشمک زنان می درخشند و آسمان را بسیار دل انگیز و تماشایی می سازند. گویی هیچ صدایی انفجاری به گوش آسمان و آسمانیان نرسیده است! بند قرغه لبالب از آب شده است، آب روشن به روشنی یک پندار عاشقانه.
بامدادان که از کنار بند می گذری رقص ماهیان را می بینی که از دل آب خیز بر می دارند و بعد در یک انحنای نقریین دو باره در دل آب فرو می روند. نسیم موج موج از دامنۀ کوه های پغمان می آید و سینه بر آب های بند می ساید و آب بند عاشقانه بی قرار می شود . شاید نسیم می خواهد بگوید که زنده گی یک سفر همیشه گی است، شاید می خواهد به گیسوان گل ها پیچ و تاب تازه یی دهد تا به زیبایی قرغه رونق دیگری بخشد.
ارغوان ها گل داده اند. گاهی فکر می کنی که ارغوان ها دخترانی اند با چادر های الوانی که در دامنه های تپه ها پراگنده شده اند تا پرنده گان عاشق برای شان سرود بخوانند. همه جا سبز شده است، گل های وحشی گاهی زیبا تر از هرگونه گلی اند در گلدان.
دلم می خواهد زنده گی ات همین گونه باشد، با ماه روشن، با ستاره گان شوخ چشم چشمک زن، خرم ، پرگل ، با آواز قناری ها و با زمزمۀ عاشقانۀ نسیم و با نجوای پرنده گان کوهی. پر آب و پر طراوت.
استاد ناظمی همیشه به مقام با شکوه استادی ات احترام بزرگی داشته ام و همیشه به مانند یک دوست و یک برادر دوستت دارم ، هر چند در سرزمین ما تخمه های دوست داشتن کمتر سبز می شوند و کمتر گل می دهند.
برای تان زنده‌گی دراز آرزو می کنم، سالروز تان مبارک باد! هفتاد ساله گی تان مبارک باد! سخن آن سلطان عارفان، مولانا شمس الدین تبریزی یادم می آید که گفته است: مبارک شمایید، ایام می آیند تا بر شما متبرک شوند!
پرتونادری