این چه روزی‌ست که من در وطنم بی‌وطنم
رخت خود را به کجا بر فکنم بی‌وطنم
هر طرف پای نهادم به رهم دامی بود
مرغ بی‌بال و پر این چمنم بی‌وطنم
اینکه افتاده به خاکم، سبب‌اش بی‌وطنی‌ست
اینکه پا در گل و لای و لجنم بی‌وطنم
اینکه روز و شب من با نگرانی گذرد
اینکه یک‌سر، غم و رنج و محنم بی‌وطنم
اینکه جایی نرسد ناله و فریاد مرا
اینکه بر هیچ نیرزد سخنم بی‌وطنم
بس‌که کم‌مایه شدم در نظر دشمن و دوست
موردِ طعنه زاغ و ذغنم بی‌وطنم
خورده‌ام زخم ز بیگانه و از خویش بسی
داغ داغ‌است تمام بدنم بی‌وطنم
بس که زد ناکس و نامرد به تیغم از پشت
جای تیغ دگری کو به تنم بی‌وطنم
به وطن می‌نگرم: این که وطن نیست مرا
به خودم می‌نگرم: این نه منم بی‌وطنم
حرف دل را نتوان گفت به الفاظ بلند
بسته تفتیش عقاید دهنم بی‌وطنم
من و اندیشه‌ی آزادگی و زور قلم
تا که این یوغ اسارت شکنم، بی‌وطنم
بعد مردن به هواداری‌ام این شعر مرا
بنویسید به روی کفنم، بی‌وطنم