چترام ثانی
امروز قلبم سنگنی میکند ُ چشمانم هر کجا در ستجوی توسست گوشهایم هر لحظه صدای ترا استماع میکندُ نمیدانم که این توهستی ویا من دیواانه شدم… همه میگوید که ( او سفر کرد) اما باورم نمیشود….لحظه سکوت میکنم و آهنگ { شیندم که از اینجا سفر میکنی} گوشهایم را پرُ میکند….مگر خودت سفر کردی…که باور کردنی نیست.
هویدا برادر بزرگم بود که از آوان جوانی شناخت و ارتباط فامیلی داشتیم. زمانیکه هویدا بخانه ما میآمد با احترام خیلی شدید و نهایت صمیمی مادرم را مادر خطاب میکرد. مادرم واقعاٌ او چو من دوست داشت و یکروز از هویدا دعوت کرد و گفت ( ظاهر جان شب به منزل ما یک مراسم است شما باید تشریف بیآورید) بلی مادرم محفل برای هویدا گرفته بودُ و طی مراسم رسمی و عنعنوی خانوادگی هویدا را پسرخواند و برای تمام دوستان و خویشاوندان ما شیرینی تقسیم کرد. هویدا با همان متانت که سخن میگوید و سخنانش در قلب می نشست ُ گفت « زهی سعادت که من پسر شما باشم» ایام طولا نی با هم بودیم وسیر وسفرها داشتیم ُ بلی سفر هنری ُنشستهای ارمغانی که نشاد و همدلی را دربر داشت. هویدا درجمع خانواده ما بنام مرد بزرک ُ یار باوفا و انسان گران سنگ شهرت داشت و دیگر کسی را سوال نبود که چرا یک فرد مسلمان در منزل ما میآید زیرااو فرزند مادرم و برادر خانواده بود. روزیکه برای تحصیل موسیقی با استفاده ازیک بورس به اتحاد شوروی میرفتیم ُ مادرم به رفتن من مخالفت داشت و نمیخواست من برای چندی از وی دور باشم و یا به عقیده خویش که گویا در کشور خارج دست به کارهای خلاف مذهب وفرهنگ جامعه افغانی نزنم …مگر هویدای بزرگ برای مادرم گفت …مادر اگر بالای چترام اعتماد نداری بالای من چرا اعتماد مینمایی و چرا مرا مانع نمیشوی ؟ مگر من پسر شما نیستم؟…. مادرم جزخموشی حرفی نداشت و هویدا گفت من برادر بزرگش هستم و از وی حمایت و مراقبت میکنم… بواقعیت مدتیکه در روسیه شوروری باهم بودیم نه تنها برمن مهربان بود بلکه عزیز و غمگسار همه هنرمندان گروپ ما بود مثل یک برادر بزرگ ازهمه حمایت و غمخوری میکرد و همیشه مارا از غذا های خوشمزه دست پختش نشاد میبخشید. او در کنار فهم مسیقیُ پرودسری ُ انانسری ُ نوازندگی و فهم ادبیات قویُ و فکاهی گویی یک آشپز خوب هم بود. زمانی درکشور ما شرایط برای زندگی هنرمندان غیر مصوون شد و من به هند رفتم هویدا در همان کوچی که من جازبند مینواختم یک پشتی را گذاشته بود و برای هیچ هنرمند اجازه نمیداد که ازآن چوکی استفاده کند. موقعیکه از هنرمندانش در هند شینیدم هیچ باورم نمیشدکه غایبت من اورا چنان میآزراد … هویدا یک انسان خیلی صدیق ُ باوفا و مرد مردانه بودُ از صحبتهایش آدمی سیر نمیشد…. او از میان توده ها برخاسته بود و برای مردمش سخت احترام داشت. وهنرش را در خدمت مردمش قرارداده بود.. با آنکه در سن کودکی پدرش را از دست داد مگر در دامان شیرزن با شهامت «مادر گرامیش» چنان تربیت شد که اصل و نصب خودرا یه همان بزرگیمنشی نگهداشته و برادر ان خودرا نیز از آزمون گاه زمانه چون خودش عزیز وگرامی وبا عزت تربیت کرد. بخاطر دارم که در سالهای(۱۹۹۶)میلادی برای اجرای کنسرت به امریکا آمده بود و یک تعداد افغانهایکه در دیگر ایالت های امریکا زندگی داشتند برایش تلفون کردند و گفتند که مااز کنسرت شما بی نصیب شدم خود ما آمده نتوانستیم و شمارا هم دعوت کرده نمیتوانیم که باآواز خوانی شما یاد وطن را تازه نمایم …..شاید بکلمات انگلیسی گفته بودند. هویدای بزرگ گفت « افورت مفورت» را نمیدانم صرفاٌ کرایه حمل ونقلم را بپردازید من برای شما هموطنان عزیز رایگان کنسرت میدهم و چنان هم کرد. حال باید دیوانه باشم ودیوانه شوم من چنین انسانی را که جوهر مردانگی در وجوش حک بود از دست دادم نمیدانم چطور به فرزندان عزیزش و به همسر گرامی اش و جمله اعضای فامیل هویدای گرامی تسلیت بگویم در حالیکه با تسلیت گفتن جوهری را که از دست دادید ام بر نمیگردد. فرزندان عزیز هویدای بزرگ و عالیقدر « برادرزاده هایم شیرینم» شمارا از دور در آغوشم میفشارم ُ تسلیتم را بپذیرید …. ایکاش درکنار تان میبودم . هویدا گرامی روحت شاد و جایت بهشت برین باد