تا بکی در دل شب دیده زغم باز کنی
گوشهُ تنگ قفس حسرت پرواز کنی
باید این غمکده را کورهُ آتش فگنی
دیو صیاد غضب خانه برانداز کنی
شهر ویرانه دل رنگ طراوت بدمی
زنده گی خرم وزیبا زسر آغاز کنی
باید از سینه زدایی غم دیرینهُ خویش
دیده بر روزن پرنور سحر باز کنی
همچو خورشید بتابی وزهر گوشهُ بام
تا درین شام سیه فصل نو اعجاز کنی
دور بیداد ،دهی هر گذری باد فنا
مسند گمشده را در وطن احراز کنی
باور عشق بباغ دل ویرانه بری
مرغک طبع مرا زمزمه پرداز کنی.