سخن از مشروطیت و اشعار مقاومت است٬ اینهم شعر زیبا (دست اتحاد ) ازشادروان مـیـرغـلام مـحـمـد غـبـار یکتن از مـبـارزیـن مشـروطـیـت .

      ز ظلم جــان بلب آمد ، چـــه انتظـــار کشیــد

                                بیـــاد سوختـــگان ، شمع سان ، شرار کشــید

                                کنـــید معرکـــه بــر پـــا ، بضدِ ظلم و ستــــم

ز خـــاکِ مرتجعان ، بـــر هوا ، غبـــار کشید

در ایـــن زمانــه ، بگیتی کسی نــدید و شنیــد

                                حـــکومتـــی کــــه وطن را به چاله زار کشید

ستمــــگری کــــه بسودِ کلیــک و فـــامیـــلش

بــصد شکنجــه ، زما و شمــا ، دمــــار کشیـد

                               جنـــایتی کــه بملک ، این وطن فروشان کرد

                               خمیــد چرخ ، چو آن بارِ ننـــگ و عار کشید

مظــــالمی کـــه ازوشان کشیــــد ، نسلِ جوان

گمـــان مبـــر کــه توان دوشِ روزگـــار کشید

                               چنـــان بخلق « مســاوات و عدل » برپا کرد

                               کـــه کل زیان ، به جز اشراف و پولدار کشید

نـــه یـــکه مـــا و تـــو از ایـــــن فساد مینالیم

فــــغـــان و نـــالــه ز هر تیره و تبــــار کشید

                              ازاینـــگروهِ کـــفن کش ، کـــه تـــا زپـــا نفتد

                               گمــــان مبـــر ز فجـــایع ، کنون کنـــار کشید

نشستــــه دست به پـــهلو ، امیدِ خیر و صلاح

چســان تــوان ، ز چنیــن بانــدِ نابـــکار کشید

                             نجـاتِ هموطنــــان ، بستـــه بر جهادِ شماست

                             کـــمـک ز غیــر نشـــاید کــــه انتظار کشیـــد

بـــپـا شـــویـــد و بـــهم دستِ اتــــحاد دهیــــد

کـه داد از ایــن حکومتِ بــی بند و بــار کشید

                              گــذشت دورِ شــکیــب و رسیـــد فرصــتِ آن

                              چــه خوش ز حرف ، عمل را بـکارزار کشید

شویـد در پـــی تشکیـــلی ، ای ستـــم زدگـــان

کــه جانِ سلامت ، از ایــن وضعِ بیقرار کشید

                              بـایـــن و آن نــــشود رفعِ قـــهرِ خلـــق ، مگر

                              کــه انـــتــقام بـــه شمشیــــرِ آبــــدار کــشیـــد

زنیـد دست به یـــک انــــقــــلابِ ظلم شـــکن

کـــه یــک یـک سرِ این خاینـــان به دار کشید

                             ز مـــن مپــــرس ز بیـــدادِ ایــن رژیمِ خبیــث

                             چــه دیــد دیـــده و ایـــن قلبِ داغدار کشیـــد

چها گذشت بما ، زین « سه گانه » دشمنِ نوع  *

گداخـــت صبـــر و فـــغان از دلِ فـــگار کشید

                                کنیـــــد روی وطن پـــاک ، ازایـــن پلیــدان تا

                                بـــرویِ از خـــود و بیـــگانه ، افتـــخار کشیـد

* در این شعر، منظور از واژۀ « سه گانه » کنایه از نادرشاه و دو برادرش میباشد . و اما امروز هم به اوضاع  و احوال  وطن  صدق  میکند.