کتاب رفیق بی ازار ومونس بشریت میباشد وخواننده میتواند ذهن نویسنده رابا مطالعه صحفات کتاب کشف کند واز تراویش قلمش دریابد که نویسنده درکدام زمان ودرچگونه شرایط زندگی داشته و ازکدام حادثه متاثربوده ودست بقلم برده است.
کتاب درهر مورد که نوشته شده باشد، خواند آن برای هرگونه کتاب خوان ذوقمند یکبار حتمی وبا ارزشمند است. زیرا همان طوریکه تصاویر در ذهن انسان شکل میگیرید وبر جسته میشود وبه تصاویر آمیزش میکند تا تخیلات ذهنی وفکریش را درعمل تطبیق نماید کتاب نیز برای خوانده آن الهام بخش است. زیرا نوسینده شاید عاشق بوده باشد، شاید از حوداث طبیعت ناراضی ونارحت بوده ویاشاید هم حوادث جنگی اورا متاثرساخته باشد. چه خوب است که یکبارسینه کتاب بکشاییم ودروگوهر انرا بیرون بکشیم.
ترویج کتاب خوانی درکشور های که دارای فرهنگ عالی وپیشرفته اند، خیلی ارزشمند بوده ومسوولین برای ترویج کتاب خوانی از تکیکهای مختلف استفاده مینمایند، ازسنین خیلی کودکی یعنی از کودکستان معلمین آنهارا به خوانش کتاب عادت میدهند. کتاب یگانه وسیله ارتباط بین انسانهاست، زیرا نویسنده گان را ازطریق خواندندگان آثارشان درجهان معرفی مینماند وآثار شان دست بدست برای خوانندگان انتقال میگردید. نویسندگان برای تنویراذهان عامه خدمات ارزشمند انجام داده اند، بنابر این خدمات ارزشمند درسال 1995 سازمان ملل متحد”یونسکو” تاریخ بیست سوم اپریل را به مناسبت درگذشت میگوئیل سروانتس نویسنده مشهور اسپانیایی و ویلیام شکسپیر شاعر ونمایشنامه نویس معروف بریتانایی بنام روز ترویج خوانش کتاب اختصاص داد، همه ساله بتاریخ 23 اپریل درتمام کشور های جهان از این روزعلمی طی مراسم خاص تجلیل بعمل میاید وترویج کتاب خوانی را درجامعه انتشار میدهند. اما متاسفاتنه در افغانستان قضیه برعکس است نه تنها برای ترویج کتاب خوانی توجه صورت نمیگیرد بلکه کتابها درآب شنا میکند وبا در زباله دانی انداخته میشود. دولت افغانستان که درتقویت بنیه مالی ورشد سکتورهای خصوصی مصروف میباشد این مونس بی همتا رااز یاد برده است، برایش بهای چندان قایل نیستند. ترویج خواندن کتاب درکشور که به فقدان سواد دچار اند کمترین توجه نگردیده است، درحالیکه میتوانند ازهمین طریق یک تجارت مثبت، بنیه اقتصادی مولف، ناشر وخوانندگان کتاب را تقویت نمایند. برخلاف کتب مورد ضرورت کشورما در پاکستان با نازل ترین کیفیت، طبع میشود، به هیچ وجه از نطر کیفیت وقمیت باراز ندارد. ترویج کتاب خوانی ازطرف وزارتهای تعلیم تربیه از طریق استادان باید توسعه گردد و ازطرف ورارت هنر وفرهنگ کار تبلیغاتی در رسانه ها جمعی باید صورت گیرد و خوانش کتاب را برای همگان رایج سازند. نفش فعال و موثر تبیلغات دراین امرخیر برای هیچ فرد خالی از نفع نخواهد بود. متاسفانه قرار راپورسایت بی بی سی از قول آقای “سعید” استاد دانشگاه کابل { آن قدر برای کتاب ارزش کم قائل هستند که جای آن را در دامنه “جوی شیر” تعیین کرده‌اند که آب‌های فاضلاب به طرف آن سرازیر می شود. ما هنوز بازار کتاب نداریم؛ جوی شیر منطقه‌ای در مرکز شهر کابل و در دامنه کوه آسمایی واقع است. بخشی از کناره غربی خیابان آسمایی به غرفه‌های کتابفروشی اختصاص یافته است. خانه‌های عقب این کتاب فروشیها و بخش‌هایی از تپه‌های کوه آسمایی خارج از نقشه شهرداری ساخته شده و فاضلاب مطابق نقشه شهری ندارد} وای برما، چطوراز نسل آینده وطن توقوع داشته باشیم که درحفظ ؛ نگهداشت و خواندن کتاب توجه بدارند. …زمانیکه درسایت بی بی سی وضعیت کتاب وکتاب خوانی را در سرزمین خویش خواندم، بی بهانه اشک ازچشمانم سرا زیر گردید …. وای برما .