«…ماه های اول، شکوه ونالهء پدر و مادر را تحمل می کرد اماپسانتر پند و اندرز و استغاثهء آنها به سرش بد می خورد و بر آنهاداد می کشید.
اوضاع وقتی تیره تر می شد که واسع دوست دختر یا معشوقه اش«ژاکلین» را بی پروا به خانه می آورد و با او در حالیکه دروازه رااز داخل می بست ساعتها خلوت می کرد. 
پدرش اینپیشامد را بیحیایی و هتکحرمت به خانواده تلقی می کرد و شروع می کردبه کرکر و بهانه گرفتن. اول ها واسع مثل زهر آناعتراض ها را قورت می کرد اما بعد تر وقتی کهپدرش او را متهم به نماز نخواندن، روزه نگرفتنو فسق و فجور می کرد، گردن می افراشت و غیظآلود می گفتش:
ـ پدر! خوب و خراب و گناه و ثواب این ملک نظربه کابل فرق می کند این جا کار هر کس به خودشمربوط است و لاله و داده کار ندارد.
پدرش می گفت:
ـ اگر چنین است بدکردی ما را دربدر و خاکبرسر کردی و به ملک کفر آوردی.
واسع با دندان قرچه جواب می داد: نه تنها بد کردم بلکه گٌه خوردم. به خدا به رسول پیشمان هستم.
پدرش داد می زد: به خاطر تو کره خر، هفتادسال جانکنی خوده تخم مرغ کردم وبه دیوار زدم، اما عاقبتپیچهء مادر و پدرت را به نجاست مالیدی.
واسع جواب میداد: خوب می کنم سرم و گردنم و پدر برمیخاست و با مشت و لگد او را تنبیه می کرد.
بالاخره واسع از پدرش به اداره مهاجرت شکایت می کند و آن دفتر نیز به پلیس ناحیه می گوید که قضیهرا حل وفصل کند.
ساعتی بعد موتر پلیس سر میرسد و مامور مؤظف به پیرمرد گوشزد می کند که نظر به شکوهء پسرشباید او را به دفتر پلیس ببرند.
پدر واسع یک عمر باعزت و آبرو زیسته بود و هرگز باور نمیکرد که روزی به خاطر پسرش روانهءزندان شود جابجا سکته می کند و از شر دعوا و مرافعه فارغ می شود.
با مرگ او بال و پر واسع و دخترها باز می شود و زیردل خدا را شکر می کنند. دیگر میدان شغالی میشود و ببوی بیوه می ماند و آشپزی، رختشویی و رفت و روب خانه….
ببو بلا استثنا بعد از ادای نماز صبح، غم نان و چای و صبحانهء آنها را می خورد. وقتی که وقت و ناوقت خانه را ترک می گویند بسترهای درهم و برهم خواب شان را مرتب می کند، چاشت و شب برایآنها غذا می پزد و هفته یکی دوبار لباس های شان را می شوید….
ببو نه تنها دیوانهء اولادهایش می باشد بلکه با پاس دو چشم واسع، از ابراز محبت نسبت به ژاکلین نیزدریغ نمی ورزد. ژاکلین دیگر تقریبأ مقیم خانهء آنها شده بود و تعدادی از کتاب ها و لباسهایش را در اتاقواسع انتقال داده بود.
ببو لباس های چرک او را نیز می شست و اتو میکرد. روزی چشمش به پاره گی سرزانوی پتلون جینژاکلین می افتد و با دلسوزی و دقت سرتاسر آن شگاف را رفو میکند و می دوزد.
شامگاه آن روز وقتیکه ژاکلین پتلونش را می پوشد و متوجه رفع پاره گی می شود، مانند اسپند نیم سوختهاز جا می جهد و به زبان انگلیسی کلمات ناشایستی نثار ببو می کند. واسع هم با او همکلام و همصدا میشود ومادرش را زیرسی ودو دندان می گیرد. ببو از چیق ها، نعره ها و داد و بیداد ژاکلین درمی یابد کهآن دختر شلیته و لوند دشنامش میدهد. به گریه می افتد و زاری کنان از واسع می پرسد که مرتکب چهگناهی شده که فرنگی دختر براو خشمگین شده است.
واسع با خشونت داد می زند: کی به تو اجازه داد که پتلون ژاکلین را بدوزی؟ پاره گی سرزانو مود است،فهمیدی!
ببو حیرتزده می پرسد: مگر بد کردم که چاک و چیره اش را دوختم؟
واسع با وقاحت تمام جواب میدهد: بلی غلط کردی. صد دفعه غلط کردی عقلت را به سرت بگیر!
ببو چنان منقلب، حیرتزده و اندوهگین می شود که مانند شوهر مرحومش نقش زمین می شود….»
تكه هايى از داستان ” بازگشت” اكرم عثمان