با اشک و خـون ز دیده روان مـادر وطن
گوید به نــور دیــدۀ افغـان چــنین سـخـن
ای آنکه هست و بود تو رُسـته ازین دمن
بشنو دمی کـه درخطـر است آبروی من
ســـازی فدای غیر اگـــر نام کشورت
بادا حرام بر تـــو هــمی شیر مادرت
تا کی اســـیر خـــدعۀ جـاسـوس نــابکار
مفتــون کـج کلاهـی و در بنـد اقتــدار
ملت به محنت اندر و درغصه ایـــن د یار
بنشـسته زهر آز بفکـرت ولی چو مار
این مار را برون ننمایی گـر از سرت
بادا حـرام بـر تـو همی شـیر مـادرت
از قرنهـــــای قـــرن تــو آزاد زیسـتی
تـأریخ را ببـین که کی بــودی و کیستی؟
آزاده گـر نــزیــستی دانـی کـه نیستــــی
باری بخود بیا که چه بــودی وچیستی؟
گر نیست حب خاک وطن فکر وباورت
بـادا حـرام بـر تـــو همی شــیر مـادرت
احساس پاک تُست که دردم دوا کند
دامـان مــن ز پنجـۀ دشـمن رهـا کند
آنـروز مسـتجـاب دعـایـــم خــدا کند
فرزند من چو عـزت من را بجـا کند
گـر برقِ همتـی نـزند سـر ز اخـگرت
بادا حـرام بـر تو همـی شـیر مـادرت
یـادت بیـار حـشـمـت بالاحـصـــــار را
در قنــدهـار شـور و شرِ کــارزار را
گـــاه نبـــرد، عـزم دلــیــران پــــار را
میــونـد را و دشمـن پـا در فـــرار را
رفتی نـه گـر تو در رهٔ اسـلاف اکـبرت
بادا حـرام بــر تو همـی شــیر مـادرت
از همت تو باز شود خصم در شکست
خیز و برون نما ز دیارت عدوی پست
دوری بکن ز کـردهٔ دونان خودپرست
کـز اتفـاق خـاک تـو آیـــد تـرا بـدست
گاهی اگر تو خـدعه کـنی بـا برادرت
بادا حـرام بـر تو همـی شـیر مـادرت
غلام احمد نوید ، کابل سال ۱۹۸۳