مردم در زیر سایه برقراری صلح، آزادی می‌خواهند و تحت هیچ شرایطی نباید آزادی ها و حقوق شهروندی مردم افغانستان بر طبق معیار های پذیرفته شده جهانی و زیرنام به اصطلاح ختم جنگ به معامله گذاشته شده و در برابر از دست دادن حقوق مشروع مردم، به طالبان باج داده شود.
جنگ در افغانستان که بیش از چهل و دو سال را در برگرفته، در حقیقت طولانی ترین جنگ در تاریخ معاصر جهان است. این جنگ نیابتی و تحمیلی بر طبق منافع آزمندانه و استراتژیک قدرت های بزرگ و منطقه یی ادامه یافته و در آن ملیون ها انسان این وطن به خاک و خون کشانیده شده اند؛ آواره و دربدر گردیده اند و چندین نسل در زیر فشار کوبنده این جنگ خورد و خمیر شده اند. هیچ خانواده یی در افغانستان نیست که در این جنگ فرسایشی قربانی نداده باشد و عزیزان شان را از دست نداده باشند. در حقیقت سالهاست که مردم افغانستان عزا دار اند و بخاطر عزیزان از دست رفته و زنده گی برباد شده شان، خون می‌گیریند. با وجود
این همه فاجعه های بسیار بزرگ انسانی، مردم انتقام جویی نمی‌خواهند وهر روز ناله و فریاد شان بلند است که “جنگ بس است!” کمر مردم را این جنگ طولانی و تحمیلی شکستانده است وبیش از هر یک دیگر، آنان بخاطر برقراری صلح و آرامش در کشور، دست تضرع و التماس به آسمان و زمین بلند کرده اند و یاری می خواهند.
در این فضای آغشته از دود و آتش و فریاد مردم بجان رسیده کشور، بازی های سیاسی زیر نام برقراری صلح در کشور همچنان ادامه می یابد و بیش از یک سال است که گویا “فعالیت های دیپلماتیک” امریکا، طالبان، جامعه جهانی و قدرت های منطقه یی برای تامین این منظور در جریان است. حالا که گفته می‌شود امریکا می‌خواهد نیروهای نظامی اش را تا ماه می سال آینده از افغانستان خارج کند و به احتمال قوی بخش نیروهای استخباراتی اش همچنان در کشور باقی بماند و میدان سیاست و جنگ برای طالبان و حامیان شان در راس حکومت پاکستان و دستگاه جهنمی استخبارات نظامی آن کشور بیشتر باز گردیده، ترس و حراس مردم از به قدرت رسیدن کامل نیروهای بدنام طالبان، روز تا روز بیشتر شده وسایه شوم آن حاکمیت متحجر، خودکامه و خون آشام بیشتر شده می‌رود.
حالا به تدریج، این بازی سیاسی زیر نام “آوردن صلح در افغانستان” چهره اصلی خود را نشان می‌دهد و چنین معلوم می‌شود که ادامه این بازی در حقیقت “تداوم جنگ” است. مخالفان سرسخت برقراری صلح در افغانستان هم در میان نیروها و نهاد های طالبانی، برخی نهاد های منطقه یی و بین المللی و از همه مهمتر در میان دولت افغانستان وجود دارد که تامین و برقراری صلح، منافع ازمندانه و بیمارگونه شان را به مخاطره می‌اندازد. همین آقای اشرف غنی به اصطلاح رییس جمهور، خود به بزرگترین مانع در برابر برقراری صلح در کشور قرار گرفته و با نیرنگ ها و ترفند های گوناگون از جمله تدویر لویه جرگه های فرمایشی و اقدم های فراقانونی، تلاش می کند که به هر قیمت ممکن و با به قربانی دادن بیشتر از هزاران سرباز، افسر و مردم کشور به زعامت پوشالی خود برای سالهای سال همچنان ادامه دهد. خواننده عزیز به این نیرنگ ها آشنایی کامل دارد.
تداوم این زعامت نا مشروع و ایستادن در برابر پروسه صلح، زمینه را برای مسلط ساختن کامل طالبان و حامیان شان در افغانستان بیشتر مساعد می‌سازد و زنده گی در زیر سایه صلح و آزادی را برای مردم بلاکشیده کشور ناممکن می‌گرداند.
دستگیر صادقی
15 اگست 2020