اصطلاح “نام‌گذاری” را به همین‌گونه؛ یعنی با “ذ” باید نوشت و نگارش آن با “ز” و به شکل ” نام‌گزاری ” درست نیست؛ زیرا منظور از ” نام‌گذاری “، “نام‌گذاشتن” یا “نام‌نهادن” است و نه هم انجام دادنِ نام یا ادای نام بر کسی که معنا نمی‌دهد.
– نسیب و نصیب:
واژه‌ی “نسیب” به بیت‌های نخست سروده‌هایی گفته می‌شود که در ستایش معشوق، احوال عاشق و عشق ورزی باشد { بیش‌تر هم در قصاید (چکامه‌ها) بخشی از آن به نسیب از سوی شاعر اختصاص داده می‌شود، مانند:
“نی نی به جای خویش نسیبی همی‌کند
نعتی است زان دلبر و کعبه است دلبرش” (خاقانی)
یا:
“شاه‌زاده است و آدمی و نسیب
نبود هیچ بی‌رقیب و ادیب ” (حدیقه‌ی سنایی، ص ۴۶۳)
یک معنای دیگر “نسیب” هم “صاحب نسب و اصیل” است؛ اما “نصیب” به معنای “بهره، حصه و قسمت هرکس از سرنوشت ” است.
نویسا بمانید!
جاویدفرهاد