بازهم طرف پوهنتون کابل میرویم.
… . ﭘوھﻧﺗون ﮐﺎﺑل ﻋﺟب ﻓﺿﺎی دل آراﯾﺳت ﺑﺎآﻧ ﮑﮫ ﺟواﻧﺎن ﺑرای ﮐﺳب ﻋﻠم ی فلسفه؛ ریاضی ؛سانس: ادبیات و ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﯾﺎﻣدﻧد و ﺑرﻋﻼوه اﯾﻧﮑﮫ ﺗﺎرﯾﺦ ﻗدﯾم و ﺟدﯾد می اموختنتد. از ﺧود ﻧﯾز ﺗﺎرﯾﺦ ﻋﺷﻘﯽ ﺑﺟﺎ ﻣﯾﮕذاﺳﺗﻧد ﮐﮫ ﺑﺎﻋث ﭘﯾوﻧد دو ﻗﻠب میشد.
درﭼﻧﯾن ﯾﮏ ﻓﺿﺎی زﯾﺑﺎ ﺑرﻋﻼوه رﻗﺎﺑﺗﮭﺎی درﺳﯽ ﺑﻌﺿﺎٌ رﻗﺎﺑﺗ ﮭﺎی ﻋﺷﻘﯽ ﻧﯾز دیده میشد. یکی را میدیدی که سرگردان پیدا کردن عشقش بود.
ﯾﮑﯽ ﻋﺎﺷق ﻣﯾﺷد وﯾﮑﯽ ﻋﺎﺷق ﺷده ﺑود ؛ﻋﺷﻘش اﻓﺷﺎ ﻣﯾﺷد .
همه این اﺗﻔﺎﻗﺎت اکثراٌ در ﮐﻔﯾﺗرﯾﺎ « صالون نان خوری»ﻣوﻗﻊ ﻧﺎن ﭼﺎﺷت رخ میداد. ﺟواﻧﺎن ﻋﻣوﻣﺎ ﺑﺎ ﮔروپ ھﺎی ﺳﮫ ﻧﻔری و ﯾﺎ ﭼﮭﺎر ﻧﻔری ﯾﮑﺟﺎ ﺑﮫ ﻧﺎ ن خوردن میامدند.
ﻣﻧﮭم ﺑﺎ ﺳﮫ دوﺳﺗم ﻧرﮔش ﺟﺎن ﻋﺎﯾﺷﮫ ﺟﺎن و ﺻدﯾﻘﮫ ﺟﺎن ھر روزﯾﮑﺟﺎ. ﻧﺎﻧﺧوردن ﻣﯾرﻓﺗﯾم. ﯾﮑروز ﻣوﻗﻌﯾﮑﮫ ﻏذا ﻣﯾﮕرﻓﺗﯾم؛ ﭼﻧد ﻧﻔر ﻣﺣﺻﻠﯾن ﮐﮫ در ﻧوﺑت ﺑرای ﮔرﻓﺗن ﻏذا اﯾﺳﺗﺎده؛ بودند ؛ بلند خنده میکردند ؛ﺑ ﺎھم ﺷوﺧﯽ وﻣزاق« مزاح » ﻣﯾﮑردﻧد .خنده های شان توجه همه را بخود جلب کرد ..من ھم به ﻋﻘب ﻧﮕﺎه ﮐردم ﯾﮏ ﺟوان از ﺟﻣﻊ آﮭﺎﺑﺎ ﻣن ﭼﺷم به ﭼﺷم ﺷد و توجه اش بمن جلب شد .دﻗﯾق طرﻓم ﺳﯾل ﮐرد. ﭼﻧﺎن ﺳﯾل ﻣﯾﮑرد ﮐﮫ ﮔوﯾﯽ ﮔﻣﺷده ﺧود را ﭘﯾدا ﮐرد و ﻣن اورا ھﯾﭻ ﻧﻣﯽ ﺷﻧﺎﺧﺗم. درھرﺣﺎل ﻏداﯾم را ﮔرﻓﺗم ﺑﺎ دوﺳﺗﺎﻧم ﮔرد ﯾﮏ ﻣﯾز ﻧﺷﺳﺗﯾم.
ﻣﺻروف ﺻرف ﻏدا ﺑودﯾم. ﺟواﻧﯾکه ﺑطرﻓم دﯾﻘﺎنه ﻣﯾدﯾد.؛ﺑﻌد از ﺻرف ﻋذاﯾش طرف..میز ﻣﺎ آﻣد و ﭼون ﺳرو ﻣﻘﺎﺑل ﻣﯾز ﻣﺎ ﻗدر راﺳت ﮐرد و ﻣودﺑﺎنه ادی ﺳﻼم ﮐرد و ﺑﺎ ﻣﮭرﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔت : ﺧواھران ﻣﺣﺗرم ﯾﮏ ﻟﺣظﮫ ﻣزاﺣم ﺗﺎن ﻣﯾﺷوم. و از ﺟﻣﻊ ﻣﺎ ﭼﺎر ﻧﻔر بازھم طرف من دﯾد و ﺧود را ﻧﻌﯾم ﻣﻌرﻓﯽ و ﮔﻔت ﻣن از ﺷﻣﺎ ﻗرﺿدار ھﺳﺗم..
اﺟﺎزه ﺑدھﯾد که ﭘول ﺗﺎن ﺗﺎدیه ﮐﻧم./ ﺣﯾران ﻣﺎﻧدم من ھرﮔز او را ﻧﻣﯾﺷﻧﺎﺳم ؛ ﭼﮫ وﻗت از مه پول قرض کرده …… گفتم معذرت میخواهم آقا …شما اشتباه کردید …من برای شما ھﯾﭻ وقت پول قرض ندایم و اصلاٌ شمارا نمی شناسم… ﺟوان ﮔﻔت: ﺑﻠﯽ ﻣﺣﺗرم ﺷﻣﺎ ﭘول ﺧﯾﻠﯽ ﮔذاﻓﯽ ﺑراﯾم ﻗرض ﻧدادﯾد ﻣﮕر آﺑروﯾم را خریدید. در طول ﻋﻣر ﻣدﯾون ﺷﻣﺎ ھﺳﺗم. و ھرﮔز اﺣﺳﺎن بزرگ ﺷﻣﺎ را ﻓراﻣوش ﻧﻣﯾﮑﻧم. .
دوﺳﺗﺎﻧم ﺑﺎ اﺷﺎره ﭼﺷم اﺑرو به هم دیگر؛ طرف آن ﺟوان دﯾدﻧد؛ آھﺳته ﺑراﯾم ﮔﻔﺗﻧد ﭼرا .دوﺳت ﭘﺳرت را از ﻣﺎ ﭘت ﮐردی؟ … ﮔﻔﺗم: دﺧﺗرا ﻣن اﯾن آﻗﺎ را ﻧﻣﯽ ﺷﻧﺎﺳم… ﺟوان ﻣﺗوجه ﺷد که دوﺳﺗﺎن ﺑﺎﻻﯾم ﻣﺷﮑوک ﺷدﻧد ﻓوراٌ ﮔﻔت ﻣﻌذرت ﻣﯾﺧواھم..ھﻣﺎن حادثه ﺗراﻓﯾﮑﯽ را ﺑﯾﺎد دارﯾد؟
ﯾﮏ ﺳﻔر ذھﻧﯽ ﺑرﺣوادث ﭼﻧد ھﻔته ﻗﺑل ﮐردم ؛ و ﮔﻔﺗم:.ھﺎ راﺳت ﻣﯾﮕوﯾد / ﺧدا ﻣﯾداﻧد…ھﻣو طﻔﻠﮏ ﭼطور ﺷد؛ .ﺧدا ﮐﻧد ﺗﻠف ﻧﺷده ﺑﺎﺷد. او گفت : من ﺧﺑر طﻔل را ﮔرﻓﺗم…اﻟﺣﻣد ﷲ ﺧوب ھﺳت و از اﺗﻔﺎﻗﯽ که در ﺳروﯾس ﺑرای من رخ داد نیز برای مادرش قصه کردم . مادرطفل هم از شما تشکر کرد و برای تان زیاد سلام گفت. مه ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم که اﯾن دﯾن ﺑزرگ ﺷﻣﺎ را ﭼطور ادا ﮐﻧم؛ و شما را چطور پیدا کنم ؛ ﺧوﺷﺑﺧت ھﺳﺗم که ﺷﻣﺎ ھم ﻣﺣﺻل ھﺳﺗﯾد و ﺷﻣﺎ را ﯾﺎﻓﺗم. ﭼﺷم ھﺎی دوﺳﺗﺎﻧم از ﺣدﻗﮫ ﺑراﻣد: اﻣﺎ ﻓﮑر ﮐردﻧد که ﺷﺎﯾد آن ﺟوان ﺻﺣﺑت ﮐردن ﺑﺎ ﻣن؛ را ﺑﮭﺎنه ﻣﯾﺳﺎزد و ﺣﺗﻣﺎٌ از ﺟﻣﻊ ﻣﺎ ﯾﮑﯽ را زﯾر نظر دارد؛ میخواهد رابطه ایجاد کند..
اﻣﺎ ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗﻧد روی چه اﺗﻔﺎﻗﯽ اﯾن آﻗﺎ ﻣرا ﻣﯾﺷﻧﺎﺳد و ما چطور باهم آشنا شدیم. او بعد از ﯾﮏ ﺻﺣﺑت کوتاه ؛ مودبانه از ما خدا حفاظی کرد و بطرف دوستانش رفت..
ﻧرﮔس و ﻋﺎﯾشه ﻣرا ﭘرزه ﺑﺎران ﮐردﻧد .
اﯾن دوﻧﻔر ﺑﺳﯾﺎر ھوﺷﯾﺎراﻧﮫ و ﺑﺎ ﻧزاﮐت ﻣرا ﭘرزه ﻣﯾﮕﻔﺗﻧد؛ بخی پکویم کرده بودند. ..ﻣﮕرﻏول دﯾﻧﮓ ﻣﺎ ﺻدﯾﻘﮫ
ﺟﺎن ﺑود .ﻧرﮔش و ﻋﺎﯾﺷﮫ در ﻣورد آن ﺟوان ﺗﺑﺻره ھﺎی ﺷﯾرﯾن ﻣﯾﮑردﻧد /ﯾﮑﯾش ﮔﻔت؛ وﷲ ﺧوش ﻗد و ﻗﯾﺎﻓﮫ ﺑود.
..ﻧرﮔس ﮔﻔت: اﻧﺳﺎن ﻣودب و ﻣﮭرﺑﺎن ﺑود..ﻋﺎﯾﺷﮫ ﮔﻔت: .ﺑﻧﯽ ﺑﻠﻧدش ﻣﺛل ﻗﻠم ﺑود.
ﻧرﮔس: ﮔﻔت آه ﭼﯽ ﭼﺷﻣﺎن ﺑزرگ و ﭼﮭره ﺑﺳﯾﺎر ﺟذاب داﺷت؛ .. ﻣرا آزار دادﻧد و گفتند :.اﮔر ﺑرای ازار دادن ﻣﺎھم آﻣده ﺑود. ارزش ﺷﮫ داﺷت. و هردو شان یکجا ﮔﻔﺗﻧد ﺗرا وﷲ ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﺟﺎن ﺧﯾر اﺳت اﺟﺎزه ﺑده که ﺑﺎ ﻣﺎ ھم ﺻﺣﺑت ﮐﻧد. مگر غول دینگ ما صدقه بود. صدیقه جان ﭼﮭره ﮔﮏ ﺟزاب ﭼﺷﻣﺎن ﻣﯾﺷﯽ و ﺑﻧﯽ ﮔﮏ ﺑﻠﻧد داﺷت..خیلی ﻣﻐرور ﺑود و به حسن خود زﯾﺎد ﻣﯾﻧﺎزﯾد؛/ ﻓﮑرﮐرده ﺑود که آن ﺟوان ﺑﺧﺎطر اوآﻣده…. ﺻدﯾﻘﮫ ﺟﺎن واﻓﻌﺎٌ دختر ﺣﺳین بود / ﻣﮕرﻧوک ﺑﻧﯽ اش ﻣﺎﻧﻧد ﺟرﻣﻧﮭﺎ / ﺑراﺑرﯾﮏ ﻧﺧودﮐﻣﯽ ﭘﮭن ﺑود./ ﻣﺎ ھﻣﯾﺷﮫ آزارش ﻣﯾدادﯾم که ﺗو ﯾﮏ رگ ﺟرﻣن داری. رﯾﺧت ﺑﯾﻧﯽ ات به ﺑﯾﻧﯽ ﺟرﻣﻧﮭﺎ ﻣﯾﻣﺎﻧد. .به دﻟﯾل ھﻣﯽ ﺷوﺧﯽ ھﺎی ﻣﺎ او ﻣﻐرور ﺑود و مغرور تر میشد و آن جوان را هیچ تحویل نگرفت و گفت : ﷲ اﮔر ﺷوھر هم ﮐردم؛ ﻣﺎﻣور دوﻟت را خو ھﯾﭻ ﻧﻣﯾﮕﯾرم / : ﺑﺎﯾد آدم ﭘوﻟدار باشد وﻋﺎﯾد ﺧوب داﺷته ﺑﺎﺷد…ﻣﺎﻣور دوﻟت ﭼﯽ ﻋﺎﯾد داره؟
عایشه ﮔﻔت / ﺗﺟﺎران و آدام ھﺎی ﭘول دار ﺧو در ﭘوھﻧﺗون ﻧﯾﺳﺗﻧد.اﻧﺷﺎ ﮐﮫ ﺑﯾﺎد ﯾﮏ ﺗﺟﺎر ﭘﯾر ﻣﯾﺷﯽ.. .ﻧرﮔس ﮔﻔت : ﺑﺎﯾد ﻣﺛل آن ﺟوان آدام مهربان ؛ ﺻﺎدق و ﻣودب ﺑﺎﺷد؛ ﭘول ﻣﮭم نیست؛ ﺷﺧﺻﯾت ﻣﮭم ھﺳت؛ دﯾدی ﮐﮫ ﺑﺧﺎطر دو اﻓﻐﺎﻧﯽ ﭼﻘدراز ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﺟﺎن ﺗﺷﮑری کرد. ﻋﺎﯾشه ﺻدا ﮐرد. ها ﻓهمیدم .ﺗﺟﺎر را ﺑﺧﺎطری ﻣﯾﮕﯾرد که ﭘوﻟدارھﺳت ؛ ﺟرﻣﻧﯽ ﺑﺑرﯾد که خویش و ﻗوم ھﺎ ﺟرﻣن ﺗﮫ ﺑﺑﯾﻧی…./ﻋﺎﯾﺷﮫ و ﻧرﮔس اﯾﻼ داﻧﯽ ﺻدﯾقه ﻧﺑودﻧد..
ﺑﺎ ھﻣﯾن ﺷوﺧﯽ ھﺎ در ﺻﺣن داﻧﺷﮕﺎه روان ﺷدﯾم. .دﯾدﯾم که آن ﺟوان ﺑﺎ دوﺳﺗﺎﻧش طرف ﻓﺎﮐوﻟته ﺧود ﻣﯾرﻓﺗﻧد و ازﻣﻘﺎﺑل ﻣﺎ ﮔذﺷﺗن. ﯾﮑﺑﺎر ﺻدیقه ﺟﺎن ﻣﺛل ﺧروس ﺑﯽ وقت آزاد داد که ﺻﺎﺣب ﻣﻧﺻب ﺧوب اﺳت که ﻣﻌﺎش زﯾﺎد دارد …نی که مثل او جوان چلر واری.
دھﺎن ﻣﺎ ﺑﺎزﻣﺎﻧد و آن ﺟوان ﻧﯾز ﺣرفهای ﺻدﯾقه را ﺷﯾﻧﯾد. در روی ﺧود ﻧﯾﺂورد ﻣﮕر ﺑﯾﭼﺎره ﭘﯾش رﻓﯾق ھﺎﯾش ﺑﺳﯾﺎر ﮐم اﻣد.
. ﺑرای ﻧرﮔش وﻋﺎﯾﺷﮫ ﻣﺿﻣون ﺟور ﺷد ﮔﺎھﯽ ﻣرا آزار ﻣﯾدادﻧد وﮔﺎھﯽ ھم رگ. ﻏرور و ﺧود ﺧواھﯽ ﺻدﯾقه جان را ﺳوزن ﻣﯾزدﻧد.
ﻧرﮔس ﮔﻔت: مه ﻧﻣﯽ داﻧم ﺗو ﭼﯽ ﺑرﺗری دﯾدی که ﻣﺎﻣور ﻧﻣﯾﮕﯾری؟. پشت صاحب منصب شله هستی ؟
ﺻدﯾقه در ﺟواﺑش ﮔﻔت؛ ﻣﺎﻣور دوﻟت ﯾﮏ ﻣﺎه ﻗﻠﻣﮏ ﻣﯾزﻧد و آﺧر ﻣﺎه که ﻣﻌﺎش ﮔرﻓت ﯾﮏ دانه ﺧرﺑوزه ﺧرﯾده و در ﻗﻧجغه ﺑﺎﯾﺳﮑل خود ﻣﺎﻧده ﺧﺎنه ﻣﯾﺎﯾد .همه ﻣﺎ ﺧﻧﯾدﯾم…
ﻋﺎﯾﺷﮫ ﺻدا ﮐرد / وﷲ مه ﯾﮏ ﻓﮑر ﺧوب دگه دارم. ﻓردا در ﭘوھﻧﺗون ﯾﮏ ﺷﻌﺎر نوشته میکنم که ﺻدﯾقهﺟﺎن دوﺳت ﻋزﯾز ﻣﺎ به ﯾﮏ ﺷوھر ﺻﺎﺣبﻣﻧﺻب ضروت دارد و درﺻﺣن ﭘوھﻧﺗون ﭼﺎرﻣﯾزﻧم.
نرگس صدا کرد عایشه جان چار زدن تان در صحن پوهنتون فایده ندارد ؛ برو در حربی پوهنتون جار بزن .. ﺑﺎﻻﺧره ﺑا ﮫمی شوخکی ها به ﺻﻧف رسیدیم و درس ﺷروع ﺷد..
روز دﯾﮕر طرف ﮐﻔﯾﺗرﯾﺎ روان ﺑودﯾم که ھﻣﺎن ﺟوان ﺑﺎ دوﺳﺗﺎﻧش ﻣﻘﺎﺑل ﻣﺎآﻣد..او نیز با ﻣﻼﻗﺎﺗﯾﯽ که چند روز قبل درﮐﻔﯾﺗرﯾﺎ ھﻣرای ﻣﺎ داشت؛ از طرف دوﺳﺗﺎﻧش ﭘرزه ﺑﺎران ﺷده ﺑود و نمیﺧواﺳت ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻘﺎﺑل ﺷود. ﺑﯾﭼﺎره ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎ ادی ﯾﮏ ﺳﻼم از ﻣﻘﺎﺑل ﻣﺎﮔذﺷت.
بازهم ﺻدﯾﻘﮫ ﻏول ﻏوﻟﮕری ﺧود ﮐد؛ ﺑﻠﻧد ﺻدا ﮐرد اﻟﺑته ﺑﺎﺑﯽ او ﺟوان ھم صاحب منصب هست که نوت صد افغانیگی داشت….ﻣﺎ ھرﭼﯽ ﺗﻧد ﺗر ﻗدم ﺑرداﺷﺗﯾم که ازاﯾﺷﺎن دور ﺷوﯾم اﻣﺎ ﺑﮭر ﺻورت اﻧﮭﺎ ﺻدای ﺗوپ ﭼﺎﺷت
ﺻدﯾقه را ﺷﯾﻧدﯾن؛ و ﻧﻌﯾم را آزار دادﻧد( او ﻧﺎ ﺟوان ﺑرای ﻣﺎ ﯾﮑروز ﺟواﻧﯽ ﻧﮑردی؛ یک بار هم برای ما ﺗﮑت ﺳﯾﻧﻣﺎ.ﻧﮕرﻓﺗﯽ ﯾﮏ ﺷﯾرﯾﺦ ھم ﻧﺧرﯾدی ﻣﮕر ﺻدا اﻓﻐﺎﻧﯽ را ﺳر دﺧﺗرھﺎ ﺧرچ ﮐردی؟)
ﺑﺎ ﮔﻔﺗن ﺻد اﻓﻐﺎن ﻧرﮔش؛ ﻋﺎﯾشه ﺑﺎ ﺻدﯾقه ﺟﻧﮓ ﺷروع ﮐردﻧد. ﯾﮏ دﯾﮕر ﺧودرا ﺗﻠﮏ و ﺗرازو ﮐردند. ﺑﻌد از آن روز او ﺟوان را ﻧدﯾدﯾم. وﺣﺗﯽ رﻓﯾق ھﺎﯾش هم دیده نمیشدند. ﮔوﯾﺎ که از ﺻﺣن ﭘوھﻧﺗون ناپدید ﺷدند..
*********
ﭼﻧد ھﻔﺗﮫ ﺑﻌد ﺑﺎزھم در اﯾﺳﺗﮕﺎھﯽ ﺳروﯾس ﻣن و ﻧﻌﯾم ﺟﺎن ﺑﺎھم ﺳرﺧوردﯾم ﺑﻌد از..ﺳﻼم وﻋﻠﯾﮏ ھﻣراﯾم »ﻗول » دﺳت داد . وﻣودﺑﺎنه ﭘرﺳﯾد؛ ﺷﻣﺎ ﯾﮏ دﺧﺗرﺧﺎﻧم ھوﺷﯾﺎر و ﻣودب ﭼطور ﺑﺎ آن ﺧﺎﻧم دﺧﺗر رواﻧﯽ دوﺳت ھﺳﺗﯾد.؟
ﺑﺧﺎطرکه ﺧودم ﮐم ﻧﯾﺎﯾم؛ ﺑراﯾش ﮔﻔﺗم آﻗﺎ ﮔپ تانه ﺳﻧﺟﯾده ﺑزنید..ﺧودت رواﻧﯽ ھﺳﺗﯽ..ﻓوراٌ از ﻣن ﻣﻌذرت ﺧواﺳت و سرویس امد و درﺳروﯾس ﻧﺷﺳﺗﯾم. ﮔﻣﺎن ﻣﯾﮑﻧم که ﺑﺎ ﻟﻣس ﮐردن دﺳﺗم ﺗﯾر ﻋﺷق در ﻗﻠﺑش رھﺎ ﺷد.ﺑﺎ آﻧکه ﺑﺳﯾﺎر ﻣﮭرﺑﺎن و ﻣودب ﺑود صاحب شخصیت عالی بود؛ ﻏروز خاص هم داشت…ﻣﺎﻧﻧد دﯾﮕر ﺟواﻧﺎن ھر وﻗت ﺗﻼش ﻧﻣﯾﮑرد ﮐﮫ ﻣﺎ را ﺑﺑﯾﻧد و ﯾﺎ ﺑﺎﻣن ﮔپ ﺑزﻧد. اﻟﯽ که ﺗﺻﺎدﻓﺎٌ ﻣﻘﺎﺑل ﻣﯾﺷﯾدیم. اﻣﺎ سه اﻟﯽ ﭼﺎر ﻣﺎه ﺑﻌد در ﺧﺎنه ﻣﺎ ﯾﮏ ﻧﺎمه رﺳﯾد…و اتفاقاٌ نامه بدست مادرم افتاد.ﻧﺎمه ﻧﺑود که داﺳﺗﺎن ﻋﺎﺷﻘﺎنه ای ﺷﯾرﯾن و ﻓرھﺎد ﻧوﺷته ﺷده ﺑود. ﻧﺎمه آن ﻗدر ﺳر درﮔم ﻧوﺷته ﺷده ﺑود که ﮐﺳﯽ ﻧﻣﯾداﻧﺳت ﺑرای یک دﺧﺗر ﻧوﺷته ﺷده. یا ازطرف ﮐدام دﺧﺗر.
:ﻧﺎﻣﮫ ﭼﻧﯾن آﻏﺎزﻣﯽ ﺷد
ای ﮐﮫ ﺻﺑﺢ را ﺑﻧﺎم ﺗو آﻏﺎز ﮐردم – ﺻﻔحه زﻧدﮔﯽ را ﺑﺎز ﮐردم
ﺗﯾر ﻣژﮔﺎﻧت ﻣﺳﺗﻘﯾﻣﺎٌ به ﻗﺑﻠم اﺻﺎﺑت ﮐرد؛ اﺣﺳﺎﺳﺎتی ﮑﮫ از دﯾدﻧت ﺑراﯾم دﺳت داده وﺻف ﻧﺎﭘذﯾر اﺳت.
ﻧﻣﯾداﻧﯽ که ﭼﻘدر ﺷور وﻋﺷق در رگ رگ وﺟودم ﺻﺎدﻗﺎﻧﮫ رﯾﺷﮫ دوراﻧده اﺳت؟ ﻧﻣﯾداﻧم ﺗرا ﺑﮫ ﭼﯽ ﺗﺷﺑﯾﮫ ﮐﻧم. به ﺳﺑزه زارﭼﻣن ﮐﮫ ﺳﺑز وﺧرم ھﺳت؟ ﻧﮫ ﻧﮫ ﻧﻣﯾﺷود . زﯾرا ﺳﺑزه درﺧزان ﺑﮫ ﮔﯾﺎه ارزه ﻣﺑدل ﻣﯾﺷود؛ ﺗو ھﯾﭼوﻗت ارزه نبودی و ارزه ﺑوده ﻧﻣﯾﺗواﻧﯽ. ﺗرا به ﻣﯾوه ھﺎی ﺷﯾرﯾن ﺗﺷﯾﺑﮫ ﻣﯾﮑﻧم. ﻧﮫ ھزﮔز ﻧﮫ …ﺗو ﺷﯾرﯾن ﺗر از آﻧﯽ
..ﺗرا ﺑﮫ ﺻﺑﺢ ﭘرﻓروغ زﻧدﮔﯽ ﺗﺷبه ﻣﯾﮑﻧم …که ﺣﯾﺎت ﺑﺧش ھﺳت. ﻟﺑﺎن ﻧﺎزکت؛ ﺑﯾﻧﯽ ﺑﺎرﯾﮏ و ظرﯾﻔت؛ ﭘﯾﺷﺎﻧﯽ ﺑﻠﻧد و ﺳﻔﯾدت وﭼﻧد ﺣﻠقه زﻟف ﺳﯾﺎه ات که ﺑرآن ﻗرص روی ﻣﺎھت ؛ ﺳﺎیه ﻣﯽ اﻓﮕﻧد؛ چه قیامتی پر پا میکند. اﺑرواﻧت ﺧﯾﻠﯽ زﯾﺑﺎﺳت اﻣﺎ ﮐﻣﺎن ﻗوی دارد..ﻣﯾﺗرﺳم ﺗﯾرﯾکه از آن رھﺎﻣﯾﺷود ﺗﻧﮭﺎ ﺑر ﻗﻠب ﻣن اﺻﺎﺑت ﮐﻧد؛ و ﯾﮕﺎﻧﮕﮫ ﺷﮑﺎرش ﻣن ﺑﺎﺷم. آه که اﺑرواﻧت ﺑﺎﻻی ﭼﺷﻣﺎن ﻗﺷﻧﮕت دو ﻗوس ظرﯾف اﯾﺟﺎد ﮐرده؛ دﯾدﻧش ﻟرزه ﺑر اﻧداﻣم ﻣﯽ اﻓگند. . از ﻣژﮔﺎﺗﻧت ﭼﯽ ﺑﮕوﯾم… ﭼﺷﻣﺎن آھوی ﺗرا ﺳﺎﯾﮫ ﺑﺎن ھﺳت . ﻣردﻣﮏ ﭼﺷﻣت را ﺑﮫ ﭼﯽ ﺗﺷﺑیه ﮐﻧم ؛ به اﻟﻣﺎس درﺧﺷﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧدکه از زﯾر.اﻧﺑوه ﻣژﮔﺎﻧت ﺟﻠوه ﮔری دارد. ﺣﺎﻻ ﺧود ﺑﮕو ﺗرا ﺑﮫ ﭼﯽ ﺗﺷﺑﯾﮫ ﮐﻧم؟. ﻧﺎﻣﮫ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﮫ ﺗر وﺳوزان ﺗر ازﻋﺷق ﺷﯾرﯾن و ﻓرھﺎد ﺑود.
*******
ﺧﺎﻟدﺑرادرم ھﻧوز.. ﺻﻧف ﯾﺎزده ﻣﮑﺗب ﺑود ﺑﻌﺿﯽ روز ھﺎ ﮐﮫ ﺑﺎ ھم درﯾﮏ ﺳروﯾس ﻣﯾرﻓﺗﯾم ﺑراﯾم ﻣﯾﮕﻔت:
ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ از ھﻣﯽ دروازه ﺧﺎﻧﮫ ﺑﮫ ﺑﻌد ﻣن و ﺗو ﯾﮑدﯾﮕر را ﻧﻣﯽ ﺷﻧﺎﺳﯾم.. ﮔﻣﺎن ﮐردم ﮐﮫ ﻧﺎﻣﮫ ﻣرﺑوط ﺧﺎﻟد ﺑردرم اﺳت. اﻣﺎ ﻣﺎدر ھﺎ ﻋﻣوﻣﺎٌ درھﻣﭼو ﻣوارد دﺧﺗران را زود . ..ﺳرزﻧش ﻣﯾﮑﻧﻧد.
ھرﻗدر ﺑراﯾم ﻣﺎدرم ﮔﻔﺗم ﻣن ﺗﺎ ﺣﺎل ﮐﺳﯽ دوﺳت ﻧدارم.. اﻣﺎ ﻣﺎدر ﮐﺟﺎ ﮔپ ﻣﯾﺷﻧﯾد؛ ھﯽﻧصیحت ﮐرده میرفت… آﻧﻘدر ﻧﺻﺣﯾت ﮐرد ھﯾﭻ ﻣرا در ﺧواب ﻧﻣﯽ ﻣاند.
ﯾﮑروز ﻣﺎ ﺳﮫ ﻧﻔر دوﺳﺗﺎن؛ ﻣن ؛ ﻋﺎﯾﺷﮫ وﻧرﮔس ﺑﻌداز ظﮭر درس ﻧداﺷﺗﯾم و ﺗﺻﻣﯾم..ﮔرﻓﺗﯾم ﻧﺎن ﭼﺎﺷت را ﺑﺟﺎی ﮐﯾﻔﺗرﯾﺎ در رﺳﺗوراﻧﮏ ھﺎی ﻋﻘب ھوﺗل ﭘﻼزا ﺑوﻻﻧﯽ ﺧوردن ﺑروﯾم و ﺑﻌد ازﺻرف ﺑوﻻﻧﯽ ﻣزه دار ؛ ﭘﺎرک زرﻧﮕﺎر را ﻋﺑور ﮐرده ﺳری به ﮐﺗﺎﺑﺧﺎﻧﮫ ﻋﺎمه ﮐﺎﺑل زدﯾم. وﻗﺗﯾکه ﺧﺎﻧﮫ آﻣدم ﻣﺎدرم ﺑوﻻﻧﯽ ﭘﺧﺗﮫ ﮐرده ﺑود و ﺻداﮐرد.« ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﺑﯾﺎ دﺧﺗرم ﮐﮫ ﺑوﻻﻧﯽ ﺳرد ﻣﯾﺷﮫ داغ داغ ﺑﺧور..». ﮔﻔﺗم: ﻣﺎدر ﭼﻧدان اﺷﺗﺎه ﻧدارم. ﻣﺎدرم ﺑﺎ ﻟﺣن ﻋﺟﯾﺑﯽ ﮔﻔت ﺑﯾﺎ دﺧﺗرم ﺑﺧور که دﺳت ﭘﺧت ﻣﺎدر ﻣزه دارھﺳت ﯾﺎ ﺑوﻻﻧﯽ ﺑﺎزاری؟… .ﯾﮑﺑﺎر ﺗﮑﺎن ﺧوردم ﮐﮫ ﻣﺎدرم از ﮐﺟﺎ ﻣﯾداﻧد ﮐﮫ اﻣروز ﺑوﻻﻧﯽ ﺧورﯾم.
؛ﻧﺎﮔﮭﺎن ﻧﺎﻣﮫ ﻋﺎﺷق ﮔم ﻧﺎم ﯾﺎدم اﻣد و ﮔﻔﺗم ﻣﺎدرجان ﺷﻣﺎ ﻣرا ﺗﻘﻌﯾب ﻣﯾﮑﻧﯾد؟
ﭼون ﻣﺧﻔﯾﺎﻧﮫ ﻣراﺗﻌﻘﯾب ﻣﯾﮑرد و ﭼﯾزی دﺳﺗﮕﯾرش ﻧﺷده ﺑود؛ ﺑﺎ ﻟﺑﺧﻧد ﻣﻠﯾﺢ طرﻓم دﯾد ﻣرا درآﻏوش ﮐﺷﯾد ﺑﺎ ﻣﺣﺑت از ﻣن ﻣﻌذرت ﺧواﺳت. بالآخره ﻣوﺿوع نامه در ھﻣﯾن ﺟﺎ ﺧﺎﺗﻣﮫ ﭘﯾدا ﮐرد و ﺳﺎل ﺗﻌﻠﯾﻣﯽ ﻣﺎ ﻧﯾز در داﻧﺷﮕﺎه ﮔﺎھﯽ ﺑﺎ دﯾدن و ﮔﺎھﯽ به ﻧدﯾدن آن ﮐوه وﻗﺎر ﻧﯾز ﺧﺗم شد . دﯾده ﺷود ﮐﮫ ﺳﺎل آﯾﻧده ﺗﻌﻠﯾﻣﯽ در ﭘ وھﻧﺗون ﭼﯽ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺗد. دوستان ﻣﺣﺗرم ﺗﺎ ﺳﺎل ﺟدﯾد ﺗﻌﻠﯾﻣﯽ ﺷﻣﺎ را ﻧﯾز ﺑﮫ ﺧداوﻧد ﻣﯾﺳﭘﺎرم.شاد و کامگار باشی
ﻗﺳﻣت دوم داﺳﺗﺎن:
روز اول ﺳﺎل ﺟدﯾد تحصیل درﺻﺣن ﭘوھﻧﺗون ﺗﺻﺎدﻓﺎٌ ﻣن و ﻧ ﻌﯾم ﺟﺎن ﺑﺎھم ﻣﻘﺎﺑل ﺷدﯾم ﺑﻌد از ادی ﺳﻼم ﻣودﺑﺎﻧﮫ ﺳوال ﮐرد.. ﺳﺎل ﭼﻧدم ﺗﺎن ھﺳت؟
ﭼون دﯾد ﮐﮫ ﺗﻧﮭﺎ ھﺳﺗم؛…ﻣﯾﺧواﺳت ﻧﺎﻣم را ﭘرﺳﺎن ﮐﻧد اﻣﺎ؛ ﮔﻔت ھﺎ راﺳﺗﯽ دوﺳﺗﺎﻧت از داﻧﺷﮕﺎه ﻓﺎرغ ﺷدﻧد و ﯾﺎ ﮐدام ﺻﺎﺣب ﻣﻧﺻب دﺳﺗﮕﯾری ﺷﺎن ﺷد؟
.ﮔﻔﺗم: ﻧﺧﯾر را ﺗﺎ ﺣﺎل ﻧدﯾدم شان ..او با استفاده از ﻓرﺻت ﻓورا؛ ﺧودرا ﻧﻌﯾم ﻣﺣﺻل اﻧﺟﯾﻧری ﻣﻌرﻓﯽ ﮐرد؛ و دﺳﺗم را ﻣﺣﮑم ﻓﺷرد و؛ اﺣوال ﭘرﺳﯽ ﮐردﯾم؛ آھﺳﺗﮫ آھﺳﺗﮫ بطرف صحن پوهنتون رﻓﺗﯾم. .ھﻣﯾن ﮐﮫ ﻓﮭﻣﯾد ﺳﺎل آﺧرم در ﭘوھﻧﺗون ھﺳت؛ ﺗﻼش ﺑرای ﻣﺣﮑم ﮐردن راﺑطﮫ و اظﮭﺎر ﻣﺣﺑت ﻣﯾﮑرد… وﻗﺗﮑﮫ ﻧزدﯾﮏ ﻓﺎﮐوﻟﺗﮫ ﺧود رﺳﯾدم دوﺳﺗﺎﻧم دوﯾدﻧد وﺻدا ﮐردﻧد ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﺟﺎن…ﺷﺎﺳﺗﮫ جان ﻣﺎ اﯾﻧﺟﺎ ھﺳﺗم. ﻧﻌﯾم؛ ﻧﺎﻣم را ﻓﮭﻣﯾد. . درﺣﺎﻟﯾﮑﮫ ﻓراﻣوش ﮐرده ﺑود ﮐﮫ ﭘرﺳﺎن ﮐﻧد…در ﺣﻘﯾﻘت مه ﺑﺎﯾد ﺧود را ﺑﺎ ذﮐر ﻧﺎﻣم ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯾﮑردم ﭼوﻧﮑﮫ در آﻧزﻣﺎن دﺧﺗرا ﻧﺎم ﺷﺎن را ﺑرای ﭘﺳران ﻣﻌرﻓﯽ ﻧﻣﯾﮑردﻧد. و من هم خود را معرفی نکردم.
ﭼﻧدی ﺑﻌد ﺻدﯾﻘﮫ ﺑﮫ ﻣراد دﻟش رﺳﯾد ﺑﺎ ﯾﮏ ﺻﺎﺣب ﻣﻧﺻب ﻧﺎﻣزاد ﺷد و آزار دادن های صدیقه هم ختم شد. روزی ﺑﻌد در ﺻﺣن ﻓﺎﮐوﻟﺗﮫ ﻗدم ﻣﯾزدﯾم ﮐﮫ ﻧﻌﯾم ﺟﺎن ھﻣرای دوﺳﺗﺎﻧش ﻧﯾز درھﻣﺎن ﺳﺎﺣﮫ ﮔﺷت و ﮔذارداﺷﺗﻧد. ﭼﺷﻣﺎن ﺳﺑز ﮔوﻧﮫ ﺻدﯾﻘﮫجان ﺧﯾﻠﯽ ﺗﯾز ﻧﻌﯾم ﺟﺎن را در ﺟﻣﻊ ﺟواﻧﺎن دﯾد و ﺻداﮐرد ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ اوﻧﮫ ھﻣو دوﺳت ﺻداﻓﻐﺎﻧﯾﮕﯽ
ﯾﮑﺗن ازدوﺳﺗﺎن ﻧﻌم ﺻداﯾش را ﺷﯾﻧﯾد و ﻧﻌﯾم ﭘﯾﭼﺎره را ﭘرزه رﻓت ﮔﻔت؛ ﻧﻌﯾم ﺟﺎن ﺻداﻓﻐﺎﻧﯾﮕﯽ؛.چطور هستی؟ ..ﺑﯾﭼﺎره ﻧﻌﯾم دھﻧش ﺑﺎزﻣﺎﻧد و ﮔﻔت رﻓﯾﻘﺎ ﻧﺷد دﯾﮕﮫ ..ﻣن ﺑﺎﯾد او دﺧﺗر رواﻧﯽ را ادب ﮐﻧم.
ﻣﺎ ھم ﺑﺎ ﺻدﯾﻘﮫ دﻋوا ﮐردﯾم .. ﭼﺎﺷت وﻗت ﻧﺎن در کیفتریا ﮔرد ﻣﯾز ﻧﺷﺳﺗﮫ ﺑودﯾم / ﮐﮫ ﻧﻌﯾم ﺟﺎن ﺑﺎ دوﺳﺗﺎﻧش ﭼوﮐﯽ ھﺎی ﺷﺎن را ﮔرﻓته اﻣدﻧد وﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺷﺳﺗﻧد و ﺑرای ﺻدﯾﻘﮫ ﮔﻔﺗﻧد:(ﺧواھر ﻣﯾﺧواھﯾم؛ ﺑداﻧﯾم که ای ﻣوﺿوع ﺻد اﻓﻐﺎﻧﯾﮕﯽ ﭼﯾﺳت؟)
ﺻدﯾﻘﮫ ﺑﯾﻧﯽ ﺟرﻣن ﻣﺎﻧﻧدش را ﺑﺎﻻﮐﺷﯾد و طرﻓم دﯾد و ﮔﻔت ھﺎی ﺑمه ﭼﯽ اﯾﻧﮫ از ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ .ﭘرﺳﺎن ﮐﻧﯾن..به ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﻣرﺑوط ھﺳت..
ﻧﺎﭼﺎ رﺷدم و ﺑﺧﺎطر اعاده ﺣﯾﺛﯾت ﻧﻌﯾم جان ﻣوﺿوع را اﻧﭼﮫ اﺗﻔﺎق اﻓﺗﺎده ﺑود ﺧﯾﻠﯽ ﻣودﺑﺎنه و ﺑﺎاحتیاط شرح دادم و گفتم: ﺑرادران ﻣﺣﺗرم ﻗﺿیه ﻗﺳﻣﯽ که ﺷﻣﺎ ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧﯾد؛ ﻧﯾﺳت.
ﯾﮏ ﻣﺎدر ﺑﺎ طﻔﻠش از ﺳرک ﺗﯾر ﻣﯾﺷد و طﻔﻠﺷﮫ ﻣوﺗر زد. ﺟﻣﻊ ﻣردم ﮐﮫ دراﯾﺳﺗﮕﺎه ﻣﻧﺗظر ﺳروﯾس ﺑودند …ﺑﺟﺎی اآﻧﮑﮫ طﻔله ﮐﻣﮏ ﮐﻧﻧد و ﯾﺎ ﻧﻣﺑر ﻣوﺗر را ﯾﺎد داﺷت ﮐﻧﻧد ﺑﮫ دﺷﻧﺎم دادن ﻣوﺗروان « راننده »ﺷروع ﮐردﻧد و موتر فرار کرد… اﻣﺎ از ﺟﻣﻊ آﻧﮭﺎ آﯾن ﺟوان ﯾﻌﻧﯽ آﻗﺎی ﻧﻌﯾم ﺟﺎن..طﻔل و ﻣﺎدر را درﯾﮏ ﺗﮑﺳﯽ اﻧداﺧت و رواﻧﮫ ﺷﻔﺎﺧﺎﻧﮫ ﺳﺎﺧت… ﻣﺎدر طﻔل ﺑﺎﮔرﯾﮫ ﺻدا ﮐرد مه ﺻد اﻓﻐﺎﻧﯽ ﮐرایه ﺗﮑﺳﯽ را ﻧدارم. ﻧﻌﯾم ﺟﺎن ﻋﺟﻠﮫ داﺷت ﮐﮫ طﻔل ﺧون ﺿﺎﯾﻊ ﻧﮑﻧد و ﺗﻠف ﻧﺷود . ﭘول ﺗﮑﺳﯽ را ﭘرداﺧت و ﺗﮑﺳﯽ ﺣرﮐت ﮐرد رﻓت. درھﻣﺎن وﻗت ﺳروﯾس ﺷﮭری ﻧﯾز رﺳﯾد؛ همه ﺑﺎﻻ ﺷدﯾم … وﻗﺗﯾﮑﮫ ﻧﮕران ﺳروﯾس ﮐراﯾﮫ را ﺟﻣﻊ ﻣﯾﮑرد؛ ﻧﻌﯾم ﺟﺎن ﺟﯾب ھﺎﯾش را ﭘﺎﻟﯾد دﯾد ﮐﮫ ﺑﮑﺳﮑش ﻧﯾﺳت: ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﮫ ﻧﮕران …ﻣﯾﺧواﺳت ﺳﺎﻋت ﺑﻧد دﺳﺗﯽ ﺧود را ﺑﺟﺎی دو اﻓﻐﺎﻧﯽ ﺑﮑراﯾﮫ ﺳروﯾس ﺑدھد..
چون ماجرا ﭘﯾش ﭼﺷﻣم اﺗﻔﺎق اﻓﺗﺎده ﺑود؛ ﻣن ﮐراﯾﮫ خود و ﻧﻌﯾم را ﭘرداﺧﺗم. ﺟرﯾﺎن ﺻدا اﻓﻐﺎﻧﯾﮕﯽ ﭼﻧﯾن ﺑود و ﺧﺗم ﺷد ﺑرادران ﻣﺣﺗرم..
******
ﺑﻌد ازھﻣﺎن روز ﻣﺣﺑﺗم زﯾﺎد ﺗر در ﻗﻠﺑش رﺧﻧﮫ ﮐرد و من ھم ﮔﺎه ﮔﺎھﯽ ارزوی دﯾدﻧش را ﻣﯾﮑردم و ﺣﺎﻻ ﮐﮫ ﻧﺎﻣم را ﻣﯾداﻧد؛ ﻧﺎﻣﮫ ھﺎی ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﮫ به اسمم مینویسد و ﺑدﺳت ﯾﮑﺗن از دوﺳﺗﺎﻧش در ﭘوھﻧﺗون ﺑراﯾم میدهد. ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﺧﺎن ﯾﮏ ﺗن ﯾﮏ ھﻣوطن ﻣﺣﺗرم و ارﺟﻣﻧدم وطن ﻣﺎ از دوﺳﺗﺎن ﺻﻣﯾﻣﯽ نعیم جان ﺑود زﺑﺎن ﺑﺳﯾﺎر ﺷﯾرﯾن ﭘﺷﺗو ﺻﺣﺑت ﻣﯾﮑرد و ھﻣﭼﻧﺎن زﺑﺎن دری را ﺑﺎ ﻟﺣﺟﮫ ﺧﯾﻠﯽ ﺷﯾرﯾن ادا ﻣﯾﮑرد ﮐﮫ ﺧوش ﻣﺎ ﻣﯾﺎﻣد. ﯾﮏروز ﮐﮫ ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﺧﺎن ﺑراﯾم ﺧط ﻧﻌﯾم را ﻣﯾﺎورد؛ ﻧرﮔس و ﺻدﯾﻘﮫ را در ﺻﺣن پوهنتون دیده بود و برای (صدیقه) اﺧطﺎر داده ﺑود و ﺑﮫ ﻧرﮔس ﮔﻔﺗﮫ ﺑود ﻣﺎ ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﺧﺎن ﺧط رﺳﺎن ﻧﻌﯾم جان ھﺳﺗﯾم. ھﻣو ﺧواھرک ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﻣﺎ ﮐﺟﺎﺳت؟ ھﻣﺎن روز ﻣن و ﻋﺎﯾﺷﮫ درﮐﺗﺎﺑﺧﺎﻧﮫ دانشگاه ﺑودم ﮐﮫ ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﺧﺎن اﻣد و ﺧط ﻧﻌﯾم جان را ﺑراﯾم داد و ﺑﺳﯾﺎر ﺑردراﻧﮫ ﺑراﯾم؛ﮔﻔت: ﺧواھرﺟﺎن ھو ﮐده ﺑﺎﺷﯽ ﮐﮫ دل ای رﻓﯾق ﻣﺎره ﻧﺷﮑﻧﯽ . ﻋﺎﯾﺷﮫ ﺑﺎ ھﻣﺎن ﺷوﺧﯽ ھﺎی ﻣزه دارش ﮔﻔت : ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﺧﺎن ﺗو دل ﻣرا ﺷﮑﺳﺗﯽ ای ﭼطور ﻣﯾﺷﮫ… ﯾﮏ ﺧط ﺑرایم ﻧﻧوﯾﺷﺗﯽ ؟ ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﺧﺎن طرﻓش دﯾد وﮔﻔت:( ﭘﮫ ﺳﺗرﮔو وﮐﯾﮑم).ﺳرش را ﺷور داد و رﻓت.
روز دﯾﮕر ﮐﮫ ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﺧﺎن ﻧﺎﻣﮫ ﻧﻌﯾم جانه ﺑراﯾم آورد ﯾﮏ ﻧﺎﻣﮫ دﯾﮕﮫ ھم بدﺳت ﺑود و ﺑرایﻋﺎﯾﺷﮫ داد..وﻗﺗﯾﮑﮫ ﻧﺎﻣﮫ را ﺧواﻧدﯾم ﭼﻧﯾن ﻧوﺷﺗﮫ ﺷدهﺑود( ﺗﺎﺳوﺗﮫ دﯾر ﻣﯾﻧﮫ او اﺣﺗرام ﻟرم ﭘﺎه دره ﻧﺎوی) ﻋﺎﯾﺷﮫ ﺧﻧده ﮐرد وﮔﻔت ﭼﯽ اﻧﺳﺎن ﻣﺣﺗرم ﻋزﯾز اﺳت اﮔر ازدواج ﻧﮑرده باشد؛ وﷲ وﺑﻼ ھﻣرای ش ﻋروﺳﯽ ﻣﯾﮑﻧم .در ﯾﮏ ﺟﻣﻠﮫ ﺧﻼﺻﮫ ﮐد.. ﭼﮫ ﺧوب اﻧﺳﺎن ﻟور وﭘور ھﺳت.
ﻧﺎﻣﮫ ھﺎی ﻧﻌﯾم ﺟﺎن از حالا دگه از داﺳﺗﺎن ﮔذﺷﺗﮫ ﺑود و ﺑﮫ ﺷﻌر ھﺎی ﺳﯾﻧه ﺳوﺧﺗﮫ ﺷﻌرا ﮐﺷﯾده ﺑود.
ﻧرﮔس و ﻋﺎﯾﺷﮫ ﻧﯾز از ﻧﺎﻣﮫ ھﺎی ﻧﻌﯾم جان ﺧﺑرﺷدﻧد و ﻣﯾﮕﻔﺗﻧد ﮐﮫ ﻧﻌﯾم ﺑﯾﭼﺎره ﺑﺎ ﺻد اﻓﻐﺎﻧﯽ ﻋﺷق ﺧرﯾد و ﻣﮕر ﺗو ظﺎﻟم ﺑﺎ دواﻓﻐﺎﻧﯽ ﻗﻠﺑش را ﮔروﮔرﻓﺗﯽ..
ﺧط ھﺎی ﻧﻌﯾم را در ﺧﺎﻧﮫ درﺟﺎی ﻣﺣﻔوظ ﻣﯾﻣﺎﻧدم. ﺑﯾن ﻣﺎ راﺑطﮫ ﺧﯾﻠﯽ ﭘﺎک و ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﮫ اﯾﺟﺎد ﮔردﯾد اﻣﺎ درﺳطﺢ ﺧط ﻧوﺷﺗن ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧد.. ﺗﻧﮭﺎ دﯾد و ﺑﺎز دﯾد ﻣﺎ درﺻﺣن ﭘوھﻧﺗون ﮐﺎﺑل ﺑود وﺑس. ﺑﺎﻵﺧره ﯾﮑروز ﺑراﯾم ﮔﻔت ﮐﮫ ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﺟﺎن ﻣﯾﺧواھم ﮐﮫ ﯾﮑدﯾﮕرا ﺧوﺑﺗر بشناسیم؛ ﺗوﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﺗرﯾن ﻓرﺷﺗﮫ روی زﻣﯾﻧﯽ… دﮔﮫ طﺎﻗت دورﯾت را ﻧدارم. او ﺑﺳﯾﺎر ﻣودب و ﺧوش ﺻﺣﺑت ﺑود زﻣﺎﻧﯾﮑﮫ ﺣرف ﻣﯾزد ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ﺑﺎ ﯾﮏ ﺷﺎﻋر ﺧوش ﻗرﯾﺣﮫ ﺻﺣﺑت ﻣﯾﮑﻧم و ﺣﺗﯽ ﺳﺧﻧﺎﻧش را ﺑﺎ ﺷﻌر ﺑراﯾم ﻣﯾﮕﻔت… ﻧﺎﻣﮫ ھﺎی ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﮫ اش ﯾﮏ دﻧﯾﺎی ادﺑﯾﺎت ﺑود ﺗﻣﺎم ﻧﺎﻣﮫ ھﺎیش را ﺟﻣﻊ ﮐرده ﺑودم..
روابط والدین ما با ما چطور بود؟
راﺑطﮫ واﻟدﯾﻧم ﺑﺎ ﻣن و ﺧﺎﻟد ﺑرادرم ﺧﯾﻠﯽ ﺻﻣﯾﻣﺎﻧﮫ و رﻓﯾﻘﺎﻧﮫ ﺑود روی ھﻣﯾن دﻟﯾل دوﺳﺗﺎن ﺧوب و ﺻﻣﯾﻣﯽ ﺧود را ﺑﺧﺎﻧﮫ ﺧود دﻋوت ﻣﯾﮑردﯾم و ﭘدر و ﻣﺎدرم ﺑﺎآﻧﮭﺎ اﺷﻧﺎ ﻣﯾﺷدﻧد.
خوﺷ ﺑﺧﺗﺎﻧﮫ ﻧرﮔس و ﻋﺎﯾﺷﮫ در ﺧﺎﻧﮫ ﻣﺎ رﻓت و آﻣد داﺷﺗﻧد و ﻣﺎدرم ﺧﺻوﺻﯽ ﯾﮕﺎن ﻣﻌﻠوﻣﺎت از آﻧﮭﺎ ﻣﯾﮕرﻓت.ﻣﮕر ﭼﯾزی دﺳﺗﮕﯾرش ﻧﻣﯾﺷد..
ﻋﺷق واﻗﻌﯽ طﻌم و ﺧوﺷﺑوﯾﯽ ﮐﺑﺎب را دارد. ھﯾﭼوﻗت ﭘﻧﮭﺎن ﻧﻣﯽ ﻣﺎﻧد ؛ دودش بلند میشود و زﻟﯾﺧﺎ ﮔوﻧﮫ آدم رﺳوا ﻣﯾﺷود. ﻣﺎدرم ھﻣﯾﺷﮫ ﻋﺎدت داﺷت در ﻓﺻل ﺧزان ﻟﺑﺎس ھﺎی زﻣﺳﺗﺎﻧﯽ را آﻓﺗﺎب ﻣﯾداد ﻋﺻر روز ﺑود. اﻓﺗﺎب آھﺳﺗﮫ آھﺳﺗﮫ ﻏروب ﻣﯾﮑردّ اﺷﻌﮫء طﻼﯾﯽ رﻧﮓ ﻏروب بخاطر ﯾﮏ ﻧﺎﻣﮫ ﻧﻌﯾم ﺟﺎن ﮐﮫ رﻧﮓ ﺻورت ﺧود را ﺑدان ﺗﺷﯾﺑﮫ ﮐرده ﺑود؛ ذھﻧم را درﮔﯾر ﮐرد؛ ﻧﺎ ﮔﮭﺎن ﻣﺗوﺟﮫ ﺷدم. ﻣﺎدرم ﺑﺎﻻ ﭘوش ﻣن و ﺑراد و ﭘدرم ﺑﺎﻻی ﻧﺗﺎب آوﺧﯾﺗﮫ ؛ ﺑﺎ دﯾدن آن رﻧﮓ از رﺧم ﭘرﯾد. ﺑﺎ ﺧوﮔﻔﺗم وای ﭘﯾش ﻣﺎدرم رﺳوا ﺷدم. ﺧدایا ﺟواب ﻣﺎدرم چی ﺑگویم … اﻣﺎ از ﮐﺎر ﺧدا ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﮐﮫ ﭼﯽ رﺳواﯾﯽ دﯾﮕر در انتظارم است. درھﻣﺎن ﻟﺣظﮫ ﭘدرم ﻧﯾز از وظﯾﻔﮫ آﻣد. ﻣن و ﭘدرم در روی ﺣوﯾﻠﯽ درﺑﺎره ﯾﮏ ﻣوﺿوع ﮔپ ﻣﯾزدﯾم ﮐﮫ ﻣﺎدرم ﺑﺎﻻ ﭘوش ﮭﺎ را از ﺳر ﺗﻧﺎب ﮔرﻓت و ﺗﮑﺎن داد و وﻗﺗﯾﮑﮫ ﺑﺎﻻﭘوش ﻣرا ﺗﮑﺎن داد ؛ ﺗﻣﺎم ﺧط ھﺎی ﻧﻌﯾم از جیب بالاپوشم در ﭘﯾش ﭘﺎی پدرم اﻓﺗﺎد. ﭘدرم ﺧود را ﺧم ﮐرد و ﻧﺎﻣﮫ ھﺎ را ﮔرﻓت و ﺑﮫ ﻣﺎدرم ﮔﻔت ﭼرا ﺑﺎﻻﭘوش ھﺎ ره آﻓﺗﺎب دادی؟ ھﻣﯾﻧﮑﮫ ﭘﺷت ﭘﺎﮐت را دﯾد ﮐﮫ ﺑﻧﺎم ﻣن ھﺳت ﺑﻣﺎدرم ﮔﻔت: ﻣﯾداﻧﯽ ﮐﮫ اﯾن ﭘﺎﮐت ھﺎ ﭼﻘدر اﺳﻧﺎد ﺿروری ﻣﮫ ھﺳت. ﻧﺎﻣﮫ ھﺎ را ﮔرﻓﺗﮫ ﺑﮫ اﺗﺎﻗش رﻓت. ﻣن از ﺧﺟﺎﻟت و ازﺣﯾﺎ آب ﺷدم و در زمین رفتم ؛ ﻣﺎﻧﻧد ﺑﯾد ﻣﯾﻠرزﯾدم؛ رﻧﮓ و رﺧم ﻣﺎﻧﻧد ﻏروب آﻓﺗﺎب طﻼﯾﯽ ﮔﺷت. ﺑﺎﻻﺧره ﭘدرم داﻧﺳت ﮐﮫ دﺧﺗر یکدانه نازدانه اش ﯾﮏ ﻋﺎﺷق ﺳﯾﻧﮫ ﺳوﺧﺗﮫ ﭘﯾدا ﮐرده. ﺷب از اﺻطراب ﺧواب از ﭼﺷﻣم ﻓرار ﮐرد. ھر ﻟﺣظﮫ ﻧﻌﯾم جان ﺑﺎ آن وﻗﺎر وﻣﺗﺎﻧﺗش ﭘﯾش ﭼﺷﻣم ﻣﺟﺳم ﻣﯾﺷد و درﻋﺎﻟم ﺧﯾﺎل ھﻣراﯾش دﻋوا ﻣﯾﮑردم ( ای ﻧﻌﯾم ﺻد اﻓﻐﺎﻧﯾﮕﯽ ﻣرا رﺳوا ﺳﺎﺧﺗﯽ.) ﺑﺎﻻﺧر ﯾﮏ دل راﺻد دل ﮐرده طرف اﺗﺎق ﭘدرم رﻓﺗم ﺗﺎ واﻗﻌﯾت را ﺑﮕوﯾم اﻣﺎ ازﭘﺷت دروازه؛ ﺷﻧﯾدم ﮐﮫ ﭘدرم ﯾﮑﯽ از ﻧﺎﻣﮫ ھﺎی ﻧﻌﯾم ﺟﺎن ﺑرای ﻣﺎدرم ﻣﯾﺧواﻧد و ھردو ﺷﺎن ﺧﻧده ﻣﯾﮑﻧﻧد. ﭘدرم ﮔﻔت : ای ﺑﭼﮫ ھرﮐﯽ ھﺳت ﺑﺎ ﭘﯾﭼﮑش و ﺑﻼس ﺳرﮐﺎر داره ؛ ﻣﯾﺗرﺳم ﮐﮫ قلب دﺧﺗرﮐم را ﺑﺎ ﭘﯾﭼﮑش وﺑﻼس ﻧﮑﺷد..
ﻣﺎدرم ﮔﻔت: از ﮐﺟﺎ ﻓﮭﻣﯾدی ﮐﮫ ﺑﺎ ﭘﯾﭼﮑش وﭘﻼس ﺳر وﮐﺎر داره ؟
ﭘدرم در ﺟواﺑش ﮔﻔت : ﮐوش ﮐن؛ ای ﻧﺎﻣﮫ اش را ﺑرت ﻣﯾﺧواﻧم؛ ﺑﺎزﻣﯾداﻧﯽ ﮐﮫ مه ازﮐﺟﺎ ﻓﮭﻣﯾدم. ﻧﺎﻣﮫ را ﺑﻠﻧد ﺧواﻧد. . ﺗرا به ﻣﻌﻣﺎر زﻧدﮔﯽ ﺗﺷﺑﯾﮫ ﻣﯾﮑﻧم که آﺷﯾﺎن ﺧوﺑﺧﺗﯽ ﻣرا اﻋﻣﺎر ﮐردی… اﻓﮑﺎر وﺻف ﻧﺎﭘذﯾریت ؛ ﻣﺗﺎﻧت وﮐوه ﺑﻠﻧد وﻗﺎرت… درﻣﻐزم ھﺟوم آورده؛ ﻣﮕر ﮔﻠزارﺣﺳﻧت ﭼﻧﺎن ﭘرُ رﻧﮓ ھﺳت ﮐﮫ ﻧﻣﯽ ﺗواﻧم…. ﺣﻘﯾﻘت رﻧﮓ رﺧﺳﺎرﻧﺎزﻧﯾت را ﺗﺷﺧﯾص ﮐﻧم .ﺑﮫ ﺧﺎﻟﻘﯽ که اﯾن ﮔﻠﺳﺗﺎن را آﻓرﯾده و ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﮫ اﯾن رﻧﮕﮭﺎی ﻣرﻏوب را ﻻزم رﺧﺳﺎرت داﻧﺳﺗﮫ ؛ اﻟﺗﺟﺎ ﻣﯾﮑﻧم ﮐﮫ ﻣرﻋزار ﺟﺎوداﻧﮫ ﻋﺷق ﻣن ﺑﺎﺷﯽ..ازھﻣﺎنﻟﺣظﮫ اﯾکه دﺳﺗﺎن ظرﯾﻔت را ﻟﻣس ﮐردم ﺧواب و ﻗرار را از ﻣن رﺑودی . داﯾم در ھوای ﺗو اﺳﯾرم. ﭼﮫ ﺧوﺑﯾﺳت.درھوای ﺗو ﺑودن / آه درھوای ﺗو ﺑودن درﺧﺷﺗدﮔﯽ ﻣﻠﮑوﺗﯽ وﺟود دارد. ﺻورﺗﮕرﺟﮭﺎن آﻓرﯾن …همه ظراﻓﺗﮭﺎی دﻟﭘزﯾر طبعیت را ازﺣﺳن زﯾﺑﺎی اﻟﮭﺎم ﮔرﻓﺗﮫ … ﺻﻔﺎﺗﯽ راکه در وﺻﻔت ازﻗﻠب ﺧﺎﮐﺗر ﺷده ام روی ﮐﺎﻏذ ﻣﯾرﯾزم ﺑﮫ اﺑر و ﺑﺎرانی می ماند ﮐﮫ ﺑﮫ رود ﺧﺎﻧﮫ ﻋﺷق ﺗو ﻣﺑدل ﻣﯾﺷود و آب ﺷﻔﺎ ﺑﺧش حیات درآن ﺟرﯾﺎن دارد. ﺗوﭼﻧﺎن آﺑﺷﺎر ﺧروﺷﺎﻧﯽ که ھرﮔﺎه ﻣﻧﯽ ﺗﺷﻧﮫ ﻟب ازآن ﻟب ﺗرﮐﻧم…. ﺣﯾﺎت ﺟﺎوداﻧﮫ ﻣﯽ ﯾﺎﺑم. ﭘدرم ﺧطﺎب ﺑﮫ ﻣﺎدرم ﮔﻔت ؛ دﻗﯾق ﮔوش ﮐن؛ ﺟﺎن ﻣطﻠب اﯾﻧﺟﺎﺳت..
. ﻣژﮔﺎﻧت ﭼوﮐﺎوه ﺑرﻗﯾﯾﺳت ﮐﮫ ﺑﺎ ﺑرق اﺣﺳﺎﺳﺎت ﻋﺷﻘت ﻗﺑﻠم را ﺳوراخ ﻣﯾﮑﻧد.
ﯾﺎدت ﻧرود ﮐﮫ دﯾدن ﻣن و ﺗو روی ﯾﮏ اﺗﻔﺎق ﺑود و آن اﺗﻔﺎق دﻟﯾل ﻣﻧطﻘﯽ ﺑرای ﭘﯾوﻧد دو ﻗﻠب داﺷت.اﻟﮑﺗرون ھﺎی ﻗﺑﻠم را ﺑﯽ ﺳﯾم ﺑﺎ ﻗﻠﺑت وﺻل ﮐرد. ﻋﺷق ﯾﮏ ﺟرﻗﻌﮫ ء ازﺷﺎرﯾﺗﯽ دو ﺟرﯾﺎن ﻣﺛﺑت و ﻣﻧﻔﯽ ﺑرق هست… ﻋﺷق اﺣﺳﺎس وﺻف ﻧﺎﭘذﯾراﺳت. زﻣﺎﻧﯾﮑﮫ ھﯾﭻ اﻧﺗظﺎرش را ﻧداﺷﺗم ﺳراﻏم آﻣد ؛ ﻋﺷق ﺳرطﺎن درﻣﺎن ﻧﺷدﻧﯾﺳت ﮐﮫ ﺗوام ﺑﺎﻏم و ﺧوﺷﯽ ﺳراﺳرا وﺟودم را ﺗﺳﺧﯾر ﮐرده اﺳت. ﻣﺟورم ﮐﮫ «ھردو ﻗﻠب را ﺑﺎھم وﻟدﻧﮓ ﮐﻧم.» ﭘدر و ﻣﺎدرم ﺳﺧت ﺧﻧدﯾدﻧد.
ﭘدرم ﺧطﺎب ﻣﺎدرم ﺑﺎ ﺻدای ﺑﻠﻧد ﮔﻔت: ای بچه دراﯾن ﻧﺎﻣﮫ اش ازﮐﺎوه ﺑرﻗﯽ؛ اﻟﮑﺗرون ھﺎ وﺷﺎرﺗﯽ ﺑرق ﺳﺧن ﮔﻔﺗﮫ . :.وﷲ راﺳﺗﯽبگویم … ھﻣﯾن ﮐﻠﻣﮫ وﻟدﻧﮓ ﮐردن دوﻗﻠب بسیار ﺧوﺷم آﻣد..
. …دوﺑﺎره ﺑﮫ اﺗﺎﻗم ﺑرﮔﺷﺗم؛.ﺷب را زﻧده ﺻﺑﺢ ﮐردم و ﻓردا ازﺧﺟﺎﻟت طرف ﭘدر و ﻣﺎدرم دﯾده ﻧﻣﯽ ﺗواﻧﺳﺗم. ھﻣﯾن ﮐﮫ ﺑﮫﭘوھﻧﺗون رﺳﯾدم ﺑرای ﻧرﮔش و ﻋﺎﯾﺷﮫ ﻣوﺿوع را ﻗﺻﮫ ﮐردم. ﺧﯾﻠﯽ ﺳوداﯾﯽ ﺷدم ﺑودم ﮐﮫ اﺧرﮐﺎر ﺑﮑﺟﺎ ﺧواھد ﮐﺷﯾد؛درﺻﺣن ﭘوھﻧﺗون در آﻓﺗﺎب ﺧزاﻧﯽ ﻗﻠب ﻟرزان و روح پریشان ﺧود را ﮔرم ﻣﯾﮑردم. دﯾدم ﮐﮫ ﻧﻌﯾم ﺟﺎن اﻣد. ﻣرا ﮔﻔت: ﯾﮏ ﻟﺣظﮫ ﮐﺎرت دارم. ﻧداﻧﺳﺗم ﮐﮫ او ﭼطور از ﻣوﺿوع ﺧﺑر ﺷد؛ ﺑراﯾم ﮔﻔت؛
رﻧﺞ وﺳوز واﻗﻌﯽ آن ھﺳت ﮐﮫ ﻋﺷق آﻏﺎز ﻣﯾﺷود وﺣﻘﯾﻘت ھوﯾدا ﻣﯾﮕردد..ﻣن ھﻣرای ﭘدرت ﮔپ ﻣﯾزﻧم. ﺗﺷوﯾش ﻧﮑو.
ﭘدرم ﻧﯾز در ﻣورد ﻧﻌﯾم ﺟﺎن ﻣﻌﻠوﻣﺎت ﺧود را ﺗﮑﻣﯾل ﮐرده ﺑود و ازطرﯾق ﻋﺎﯾﺷﮫ ﺟﺎن ازداﺳﺗﺎن ﺻد اﻓﻐﺎﻧﯾﮕﯽ ھم ﺧﺑرﺷده ﺑود.ﺑﻌد از آن ھﻣﮫ اﺻطراب؛ ﯾﮑﺷب ﺑﻌد از ﺻرف ﺷﺎم پدرم ﺳرﺻﺣﺑت را ﺑﺎﻣن ﺑﺎزﮐرد؛ ﻧﺎﮔﮭﺎن زﻧﮓ دروازه ﺧﺎﻧﮫ ﻣﺎﻏﯾر اﻧﺗظﺎر ﺑﺻدا دراﻣد..
ﺧﺎﻟد ﺑرادرم در را ﮔﺷود؛ دﯾدم ﮐﮫ ﻧﻌﯾم ﺟﺎن ﺑﺎ ﺧﺎﻧواده اش ﻧزد ﭘدرم ﺑﺧواﺳﺗﮕﺎری آﻣدﻧد..
ﺑﻌداز ﺗﺷرﯾﻔﺎت ﻣﻌﻣول و ﺷﻧﺎﺧت دو ﻓﺎﻣﯾل ﭘدرم ﺑرای همه ﺟواﻧﺎن دﻋﺎی ﺧﯾر ﮐرد. و ﺑرای ﻧﻌﯾم ﺟﺎن ﮔﻔت: ﺳﻧﮓ ﺑزرگ و ﺳﻧﮕﯾن را ﭘﯾش ﭘﺎﯾت ﻣﯾﮕذارم. اﮔر زورش را داﺷﺗﯽ ﺧوب و اﮔر ﻧداﺷﺗﯽ؛ ﺳﻧﮓ را ﺑﺑوس و ﺑﺟﺎﯾش ﺑﮕزار و اﯾنﺟﺎ را ﺗرک ﮐن. ﻓﺎﻣﯾﻠش ﮐﻣﯽ ﻧﺎرﺣت ﺷدﻧد اﻣﺎ ﻧﻌﯾم ﺳﻧﮕﯾن ﺑﺟﺎﯾش ﻧﺷﺳﺗﮫ ﺑود ﮔوش ﺑﻔرﻣﺎن ﭘدرم ﺑود و ﮔﻔت ﺷﻣﺎ اﻣر ﮐﻧﯾن..
ﻣن ﺑﺎ ﻣﺎدرم در اﺷﭘز ﺧﺎﻧﮫ ﭼﺎی ﺗﯾﺎر ﻣﯾﮑردﯾم ؛ ﻣﺎدرم ﭼﺎی را ﺑﮫ ﺻﺎﻟون ﺑرد و دروازه ﺑﺎز ﮔذاﺷت؛ ﺻدای ﭘدرم را ﺷﯾﻧﯾدم که موافقت خودرا به یک شرط اعلان کرد.
از ﻧﻌﯾم ﺟﺎن ﺧواﺳت؛ و گفت : ﻧﻌﯾم ﺟﺎن اﮔر ھﻣو ﻧوت ﺻدا اﻓﻐﺎﻧﯾﮕﯽ را درﺣق واﻟﻣﮭر ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﺟﺎن ﻣﯽ اﻧدازی؛ ﻣن ﻣواﻓﻘﮫ دارم.
دوﺳﺗﺎن ﻣﺣﺗرم ﺑﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﭼﻧﯾن وﺻﻠت زﯾﺑﺎ و ﺑﺎ ﻓرھﻧﮕﯽ ﺧﯾﻠﯽ ﻋﺎﻟﯽ ﻣﻌﻘول وطﻧﯽ ؛ داﺳﺗﺎن ما در همین جا خاتمه پیداکرد تا داستان آﯾﻧده ﺷﻣﺎ را ﺑﺧداوﻧد ﻣﯾﺳﭘﺎرم. ختم.
ماریا د ارو – جولای سال ۲۰۲۴
.