خواهشمندم بی‌حوصله نشوید، از قبل داوری نکنید و این نوشته را با تحمل مرور کنید. من این نوشته‌ام را اهدا می‌کنم به آن جوانان میهنم که مظلومانه قربانی جنگ، فقر و بی‌عدالتی شده اند.
نستوه نادری پسر شاعر، پژوهشگر حوزه‌ی ادبیات و نویسنده با نام و روزنامه‌نگار برجسته‌ی کشور پرتو نادری‌ست که آثار گران‌سنگی را به ادبیات، جامعه‌شناسی و گفتمان‌های ارزشی ارایه کرده است. این‌که پرتو نادری و خانوده‌اش را بسیار دوست دارم، در نوشته‌هایم پیداست و هیچ‌گاهی دوستی‌ام را برایش دریغ و پنهان نکرده‌ام. اما نستوه را باید به عنوان یک شخصیت بالغ و مستقل به بررسی گیریم. پدرش الزاما پاسخ‌گوی عمل‌کرد پسر بالغ و پسر الزاما پاسخ‌گوی عمل‌کرد پدر فرهیخته‌اش نیست. ما این‌جا با دو شخصیت هوشمند مواجه هستیم که هر دو ویژگیهای منحصر به خود را دارند. در باب شخصیت پرتو نادری حرف و حدیث‌های بی‌شمار در ادبیات رسمی و اجتماعی ما وجود دارد که در این نوشته آماج بحث من نیست.
اما نستوه نادری چرا یک شخصیت ویژه است؟
لئو تولستوی نویسنده بزرگ جهان می‌گوید «اگر جنگ عالمی از قربانی به‌جا می‌گذارد، نخبگانی را نیز فراهم می‌کند که از میان قربانیان سر برون می‌آورند.» این یادواره تولستوی در وجود نستوه بسیار متبارز است. او از میان قربانیان جنگ، بدبختی‌ها، بدسرشتی‌ها و بدبینی‌ها سر برون آورد و توانست به پیکر خسته‌ی و درمانده‌اش روح و زندگی بخشد. این‌کار، یک کارزار است، یک دستاورد است و یک رویداد بی‌بدیل است. از این‌رو نستوه ویژه است.
ویژگی دوم نستوه پایداری و ستیز در برابر بی‌عدالتی است. او نترس و شجاع است و در راه دادخواهی عدالت‌خواهی با شهامت‌ِ بالا سخن می‌گوید. همه می‌دانند که نستوه هواخواهان و بدخواهان زیاد دارد. اما نکته‌ی مشترک میان هردو این‌ست که همه او را با دقت می‌شنوند و دنبال می‌کنند. این ویژگی نستوه که بدخواهان و هواخواهانش خریدار سخنانش هستند، برای هر کسی دست یافتنی نیست.
ویژگی سوم نستوه در ذکاوت، هوش بالا و حافظه عالی او نقش یافته است. او پرسش‌گر عالی‌ست. من نوجوانی‌های او را به یاد دارم که چه قشنگ می‌درخشید و چه با صلابت گام بر می‌داشت. قدرت برداشت نستوه از مسایل سیاسی، فرهنگی و اجتماعی افغانستان بسیار بالاست که حتا با برداشت های خوب تاریخی هم‌نوایی دارد.
ویژگی چهارم نستوه در صداقتش بازتاب یافته است. نستوه در کتابش «پلِ سوخته آخرِ دنیا» صادقانه گذشته های دردناکش را قصه می‌کند. او از درد روزگار، از رنج بی‌فرهنگی، از جفای سیاست و قدرت مافیایی زر و زور بی‌باکانه سخن می‌گوید و از خطاها و نارواهای خود صادقانه پرده برمی‌دارد. او از رنجی عظیمی‌که پدر محبوب، مادر پر مهر، همسر زیبا و کودکان معصومش بخاطر او کشیده‌اند صادقانه سخن می‌گوید. من می‌گویم کاش سیاست‌مداران ما ذره‌ای از شهامت نستوه را با خود می‌داشتند.
ویژگی پنجم نستوه در سخنوری این جوان دوست‌داشتنی است. او با زبان های فارسی و پشتو با زیبایی سخن می‌گوید و در پشت سخنان خود منطق و خرد را رعایت می‌کند. باور دارم که این ظرفیت را از پدر به ارث برده است. اما تا جایی‌که می‌دانم مادرش نیز آموزگار بزرگی برای این جوان سخنور بوده است.
این‌را می‌فهمم که نستوه درد بزرگی را تحمل می‌کند. برخی اوقات این درد، زبان و حلقومش را اسیر می‌گیرد و نستوه به فحش‌گویی و بی‌پروایی می‌گراید. این‌کار سبب می‌شود تا ما همه نستوه‌ی با این ویژگیهای بی‌همتا را با خیالات سرگردان و داوری عجولانه به دادگاه تصمیم‌گیری های خود بسپاریم.
سرگی یسینین شاعر بزرگ روسی در وقت افسردگی باده‌نوشی می‌کرد و اشک‌های دردناکش را با جام‌های شراب سر می‌کشید. آن‌گاه سخن می‌گفت و درد عظیمش‌را با همه گریه می‌کرد. کسی بر او می‌خندید، کسانی لعنتش می‌کردند و کسانی بودند که درکش می‌کردند.
یسینین آخرین شعرش را چنین سروده بود:
بدرود دوست من
بی آن که دست‌ها را بفشاریم و حرفی بزنیم
غمگین مباش
خم به ابرو نیاور
دراین زندگی، مردن چندان تازگی ندارد
و زیستن نیز دیگر چیز تازه ای نیست.
من می‌گویم ما نباید بگذاریم که نستوه از دست ما برود. ما باید درکش کنیم. اهانت به نستوه، اهانت به یک نسل قربانی جنگ است که از فرط نابسامانی‌های روزگار در زیر پل سوخته خاک و خانه جُستند. نستوه پسر خوب، همسر عزیز و پدر مهربانی است زمانی که ما دردش را حس کنیم. آن درد، درد مشترک همه‌ی جامعه ماست. اهانت به قربانیان درد مشترک، اهانت به خود و خرد ماست. بگذارید نستوه الگویی شود بر صدها هزار انسانی‌که دود و آتش وجود شان‌را سوزانیده است. بگذارید آنان نیز راه برون‌رفت را بیاموزند. نستوه قدرت این‌را دارد که بر درد هزاران هم‌دردش مرهم شود به شرط آن‌که ما بر زخم‌هایش نمک نپاشیم. نستوه زبان بچه های زیر پل سوخته را می‌داند و می‌تواند آنان را رهنما شود به شرطی‌که ما فحش، هذیان و دشنام را بر زبانش نسپاریم. در جوامع متمدن وقتی جوانی به سان نستوه از چاه تاریک اعتیاد برون می‌آید، قدر می‌شود، درک می‌شود و عزت و وقار نصیبش می‌گردد. بیایید ما نیز این فرهنگ متعالی را بیاموزیم و از نستوه عزیز دریغ نکنیم.
یادداشت: شاید گروهی بیایند و مرا نقد کنند که در این روزگار بحرانی و آشفتگی های سیاسی جهانی همه را گذاشته در باب نستوه می‌نویسم.
دوست عزیزم! برای من جوانان میهنم اولین‌ترینِ همه‌ی اولویت‌هاست. این‌که ترامپ چه گفت و مکرون چه کرد یا پوتین چه گفت و شین‌پن چه کرد، مهم هستند. اما این‌که نسل جوانان من چه می‌کنند مهم‌تراند زیرا آینده من و فرزندان تو وابسته به امروز همین جوانان می‌باشد.
All reactions:
5.5KPartaw Naderi, Noor Saifi and 5.5K others