وضع موجود در افغانستان نه تنها مایۀ امیدواری و خوش بینی مردم ما نیست ، بلکه بخاطر جابجا شدن عوامل منفی در درون جامعه و مشی خرابکارانۀ دوهمسایۀ ذی نفوذ در برابر برقرارسازی صلح و تأمین امنیت درافغانستان ، مردم را نسبت به آیندۀ شان نگران ساخته است . تداوم وافزایش نا امنی ها ، فساد اداری ، فرار سرمایه ، تجاوزات بیرونی ها بر تمامیت ارضی و بالاخره سیاست بازی های مفتضح دولت ، همه و همه دست به دست هم داده و مردم رنج کشیدۀ مارا دچار تشویش مینماید. به همین جهت از هر گوشه و کنار کشور، این شک و تردید شنیده می میشود که مبادا پس از بیرون رفت قوای بین المللی ، بار دیگر سرنوشت شان به پاکستان محول گردد. در آن حالت ، حوادث دلخراش گذشته به وسیلۀ عمال آن کشور تکرار خواهد شد.
مردم ما از “حاکمیت سهامی” موجود و عملکرد های آن ، هیچ امیدی ندارند. حتی جامعۀ بین المللی هم مأیوس به نظر میخورد. چندین بار آنها در کنفرانس های بین المللی مأیوس بودن شان را ابراز کرده و به قدرتمندان موجود در افغانستان هوشدار داده اند که اگر فساد اداری برچیده نشود ، آنها کمک های خودرا به مردم مظلوم افغانستان متوقف خواهند ساخت. در کنفرانس اخیر وزرای دفاع کشور های ناتو در بروکسل (بتاریخ ششم جون) نیز تداوم کمکها ، ازاصلاحات اداری ، بخصوص طرد فساد مشروط ساخته شده است .
اما این هوشدار ها درچنان سطح و با این وضاحت هم نتوانست که سبب سالم سازی اداره و اخراج مفسدان از قدرت دولتی شود . حتی در سطح جهانی ، قرار گرفتن دولت افغانستان ازنگاه فساد اداری درمقام دوم ، موجب سرافگندگی و خجالت قدرتمندان مفسد نشد .
آنها به اعمال شنیع خود ادامه میدهند و ناظران بین المللی هم به غیر از صدور قطعنامه ها ، کاری ازپیش نمی برند . زیرا خودکرده را درمان نیست . کشور های همین ناظران بودند که زیر نام دیموکراسی ، دشمنان دیموکراسی را از حضیض ترین نقاط ذلت و ضعف بر مسند قدرت بالا کشیدند و سرنوشت ملت غیور افغان را به دست آنها سپردند.
این دست نشاندگان ، کوچکترین عبرت از گذشتۀ خود نگرفته و پیوسته دست بکار بودند تا با دسایس الحیل ، جلو رشد و همگانی شدن یک تفکر ملی را در افغانستان بگیرند. بخاطر برآورده شدن این مقصود شوم ، آنها نگذاشتند که افغانها نمایندگان واقعی شان را از طریق مشروع و انتخابات بدون تقلب به قدرت برسانند .
اگر این دسایس موفق نمی شد و افغانهای دلسوز و معتقد به آرمان های مردم افغانستان در تشکیلات قوای ثلاثۀ دولت جابجا می بودند ، طبعا” مردم افغانستان حالا با بیرون رفت قوای بین المللی تشویش نمی داشتند . درآنصورت آنها می دانستند که سرنوشت شان در دست های مطمئن قرار دارد .
اگر این تشویش ها بجا است ؟ پس چی باید کرد ؟
اخیرا” بعضی از شخصیت ها و قلم بدستان آگاه ، وضع موجود را به بررسی گرفته و بخاطر نجات وطن شان ، تحقق مفاهیمی چون وفاق ملی ، همبستگی ملی و اجماع ملی را مطرح نمودند([i]) . احساس و نظریات آنها قابل درک است . همینطور باید معترف بود که تحقق این مفاهیم ، یگانه وسیله یی می باشد تا افغانها از طریق آن به سرمنزل مقصود برسند.
اما سوال این است که این خواست چگونه تحقق یافته می تواند ؟ زیرا برداشت ها ، متناسب به نقاط نظر هرفرد ، متفاوت می باشد. درست است که هیچکس نادیده گرفته نشود و نباید کسی بیرون از اجماع ملی قرار داده شود . اما ضرورت حکم می کند تا ابتکار عمل و قیادت باید در دست نیرو های ملی و شخصیت های پاک نفس و صادق قرار داشته باشد. در غیر آن ، این آب هم به آسیاب دشمن افتاده و استخبارات پاکستان و ایران به نفع خود شان از آن استفاده می نمایند .
چند روز پیش آقای حامد کرزی هم اصطلاح ” اجماع ملی” را بکار گرفته و ضرورت آنرا تائید نمودند . شاید منظور وی حذف انتخابات سال آینده و تمدید مقام ریاست جمهوری شان از طریق تدویر یک لویه جرگه باشد. یا اینکه با پیشکش نمودن این شعار میخواهد اختلافات فی مابین قدرتمندان مفسد و چپاولگران را حل و فصل نماید.
به هرصورت باید مترصد اوضاع بود و نگذاشت که زیر نام تدویر لویه جرکه ، اساسی ترین حق مدنی مردم افغانستان یعنی “حق انتخاب” از آنها گرفته شود .
اگر چگونگی تحقق وفاق ملی ، همبستگی ملی و اجماع ملی معین نشود ، این مفاهیم هم مسخ شده و بحران شدت خواهد یافت. بر عکس اگر این مفاهیم به معنی واقعی آن و مطابق اصول عادلانه و بر مبنای دیموکراسی جامۀ عمل بپوشند ، ملت افغان توانمندی خودرا بدست آورده و بر بحران موجود ، غلبه خواهند نمود.
منظور از پیشکش نمودن مفاهیم فوق ، این است تا نیروهای پراگندۀ ملت به دور این عناوین که فی الواقع هدف واحد را افاده میدارند ، بسیچ شوند . مشارکت و همبستگی آنها باید بر اساس منافع ملی استوار باشد. شرکت انسانهای غیر وابسته به فساد و سهم فعال نسل جوان ، پایه های همبستگی ملی را تحکیم می کند .
تمام سازمانهای های سیاسی و اجتماعی که بخاطر نجات وطن از بحران می رزمند و شخصیت های خوش نام جامعۀ افغانی باید برای یک برنامۀ وسیع البنیاد ، بخاطر نجات افغانستان درین مقطع زمانی گرد هم آیند. گردهمآیی و اتحاد آنها سنگر مطمئن دفاع از وطن و منافع ملی مردم مارا بوجود میآورد.
در اتکاء به چنین یک سنگر ، انتخابات آینده میتواند مطابق ارادۀ مردم افغانستان تدویر یابد. تدویر انتخابات شفاف و کنترول بر جریان برگزاری آن ، میتواند تنها در پرتو اتحاد عمل تمامی نیروهای ملی ووطندوست انجام یابد. در تحت چنین شرایط ، مردم میتوانند یک شخصیت کاردان و مورد پسند همه را برای احراز مقام ریاست جمهوری نامزد نمایند.
آن افرادی که بخاطر برآورده شدن این مأمول ، هنوز هم از گرایش های سمتی ، قومی ، مذهبی و یا سایر تعلقات نامطلوب گذشتۀ خود فاصله نمیگیرند ، باید فورا” از پروسۀ وفاق ملی منفک شوند . طبعا” با چنین تصفیه کاری ، توانایی و کارآیی اجماع ملی افزایش خواهد یافت .
[i] توجه شود به نوشته های محترمان حکیم روان و احمد سعیدی در سایت افغان جرمن آنلاین –