شعر از – صائب تبریزی

دیـــوانـۀ خـمـوش بـه عـــاقـل برابرســت

دریـــای آرمــیـده بـه ســاحـل برابرســت

در وصـل و هجـر سـوخـتگـان گـریـه می‌کنند

از بـهـر شـمـع خــلـوت و مـحـفـل برابرســت

دسـت از طلب مـدار که دارد طـریـق عـشـق

از پــا فــتـــادنـی کـه بـه مــنـزل برابرســت

گـردی کـه خــیـزد از قـدم رهــروان عـشـق

بـا ســرمـۀ سـیــاهـی مــنـزل برابرســـت

دلـگـیــر نـیـسـتـم کـه دل از دســـت داده‌ ام

دلـجــویـی حـبیـب بـه صــد دل برابرســت

“صـائـب” ز دل بـه دیــدۀ خـونبـار صـلح کن

یک قـطره اشـک گرم به صـد دل برابرســت