ترا سر خیل خوبان می پذیرم
از آنرو با دل و جان می پذیرم
هزاران ناز های خوشــــنمایت
میان قلـــــــب ویران می پذیرم
بشام بیکس و تنـــــــهایی خود
ترا چــــون ماه تابان می پذیرم
بیاد چــــــشم سبز چون بهارت
سرشکم را چو باران می پذیرم
حصیر دل اگر چه کم بــها است
ترا مانند مـــــــــهمان می پذیرم
به ملا اعــــتقاد مــــــــــن نباشد
اصــــــول دین ز قران می پذیرم
وصـال هر گز ندارد کیف دوری
خوشم از آنکه هجران می پذیرم
خلایق را بدون رنـــگ و تبعیض
فقــــــــط مانـــند انسان می پذیرم
الهــــی بی ظـــــــفر هر گز گردی
ظفر را با تو همــــسان می پذیرم