دردا كه جهان ديد و تمسخر زد و خـنديد : حیـدری وجـودی

با اين همه فرياد رفيقئ به جز از عشق
اگه نشد از شور و فغان من و دريا

هرچند كه دارد گذرئ در دل شب ها
مهتاب نديده است جهان من و دريا

در جنگل انبوه توان ديد و توان خواند
با چشم دگر نام و نشان من و دريا