بهتر است درهمین جغرافیه برای دفاع از هویت، تاریخ، فرهنگ، زبان، ارزشهای اجتماعی وحقوق مشروع سیاسی خود مبارزه کنیم، این سرزمین ما است در هر بلست آن از هزاره های دور تاریخی تا کنون خون وقربانی داده ایم. این ناموس ملی وسرزمینی ما است. هرگوشه آن آیینه دار فرهنگ وتمدن ما است. ما از شمال، جنوب، شرق وغرب در این سرزمین وارد نشدیم. این زادگاه تاریخی ما است وما بومی ترین باشندگان این سرزمین از شرقش، تا جنوبش واز غربش تا شمالش بودیم وهستیم.
درد دلی با دوستان!
بخش سوم
شعار تجزیه کشور
تعدادی از دوستان عزیز تاجیک ما پیشتر از همه شعار تجزیه ای کشور به شمال وجنوب را بلند کرده اند. آیا شعار تجزیه به سود جامعه است؟ پیش از طرح وارایه هر شعاری به عنوان راهکار سیاسی ومن جمله تجزیه کشور به شمال وجنوب ویا هر شکل دیگر باید به طور دقیق حساب کنیم که تجزیه چی سودی به حال مردم عزیز تاجیک دارد؟ شمال کشور یعنی شمال سلسله کوه هندوکش که از بدخشان تا شهرستان قیصار اُستان فاریاب را در بر می گیرد. خوب کشور به شمال وجنوب تجزیه شد؛ مگرتاجیکان تنها در شمال زندگی می کنند؟ بخش زیادی از تاجیکان در جنوب هندوکش، شرق، جنوب وغرب کشور زندگی میکنند. سرنوشت آنان در این تجزیه چی می شود؟
آیا در مورد آنان نیز اندیشیده اید؟ یا اینکه تعدادی از دوستان که در شمال زندگی می کنند، از تجزیه کیف کنند و سرنوشت ملی وسیاسی تاجیکان جنوب هندوکش در این هوسهای سیاسی وپندار بافی ها به حال خودش رها شود! جوامع واقوام برادردیگر را اگر تجزیه متضرر کند یا نه؛ اما تاجیکان را در همین جغرافیه هم به چند بخش تقسیم خواهد کرد.
دوستان با تجزیه کشور شما مگر به آرمانهای بلند بالا تان میرسید؟ مگر ما قبلاً همین تجزیه گری هارا تجربه نکردیم؟ شما در کجای آن فراز وفرود های تجزیه های گذشته قرار داشتید؟ هنوز روشن نیست سرنوشت تاجیکان شمال چگونه رقم خواهد خورد! وقتی مساله خراسان خواهی مطرح شد، نام وپرچمهای دیگر در همان شمال در برابر آن بلند شد. این در حالی است که خراسان نه نام قومی است و نه به یک قوم وتبار تعلق دارد. خراسان نام پرافتخاری است که همه اقوام، تبارها، فرهنگها وزبانها درزیر چتر آن جا گرفته بودند وامروز هم میتوانند جا بگیرند. اما همین نام فرا قومی حتی در شمال پذیرفته نشد وهرکدام آدرسهای قومی خود را برای شمال بلند کردند. با تجزیه کشور به شمال وجنوب باز یک بار دیگر برای سیاه وسپید کردن خراسان نیازمند خواهیم بود بجنگیم، تجربه ای تاریخی جنگها هم شکست شما را در شمال در کارنامه دارد.
تمام جنبشهای چپ، ملی، ترقیخواه وگرایشهای دموکراتیک وبرابری خواهانه و… برای تجزیه بر نخاستند. پوست گاوی از خراسان بزرگ برای ما باقی مانده است، کجایش را تجزیه کنیم؟ بهتر نیست درهمین جغرافیه برای دفاع از هویت، تاریخ، فرهنگ، زبان، ارزشهای اجتماعی وحقوق مشروع سیاسی خود مبارزه کنیم؟ این سرزمین ما است در هر بلست آن از هزاره های دور تاریخی تا کنون خون وقربانی داده ایم. این ناموس ملی وسرزمینی ما است. هرگوشه آن آیینه دار فرهنگ وتمدن ما است. ما از شمال، جنوب، شرق وغرب در این سرزمین وارد نشدیم. این زادگاه تاریخی ما است وما بومی ترین باشندگان این سرزمین از شرقش، تا جنوبش واز غربش تا شمالش بودیم وهستیم.
اگر جامعه تاجیک با همین وضیعت به لحاظ سیاسی واجتماعی گرفتار باشد، شانس داخل شدن با اقتدار در محور قدرت را نخواهد یافت. با وجود داستان سازیها از زبان فرمانده مسعود قهرمان ملی که این می خواست وآن! استاد ربانی وفرمانده مسعود هیچگاه شعار تجزیه طلبی ندادند، حال چگونه تعدادی با الگو برداری دروغین از مسعود و پنهان شدن زیر نام مسعود ومقاومت دیروز شعار تجزیه را بلند کرده اند؟ چگونه شما شعار میدهید واما وضیعت سیاسی ونظامی را محاکمه نمی کنید، آینده را هنوز نمی دانید، آرایش نیروهای سیاسی را محاسبه نمی کنید. آیا دادن شعار های پوک سیاسی بار دیگر جامعه را زیر تیغ دشمنانش و خود کشی سیاسی نخواهد برد؟ مگر با همین شعار هایی که از ذهن بیمار ما به جای واقعیت سیاسی بیرون داده می شود، کار سیاست ورهبری جامعه برای شریک شدن در محور قدرت، به پیش خواهد رفت؟!
نگارنده:
انجنیر عالم جمال
امکان ثبت دیدگاه وجود ندارد.