های رفیق! … شعر از سنگر

آنچه افســرده شــده روح و روانِ من و تُست

آنچه پژمــرده شده نــام و نشانِ من و تُست

آنچــه از قافلـــه بفروختــــه اند نیمـــه رهــان

حاصلِ بی ثمری حدس و گمانِ من و تُست

آنچـــه بر هیـــچ زده ضــــرب همــه بودنِ مـا

فتنــه ی سر زده از نســلِ زبانِ من و تُست

بـــاورِ فصلِ بهــار را کـــه فروختنــــد به هیــچ

یک دو سه بی خرد از نامِ کلانِ من و تُست

شارلاتــانی که کنــون طعنـــه ی ما گردیدنـد

ثمـــــری از دِروی فصــــلِ خـــزانِ من و تُست

آنــکه دیــــــروز به مـا بـــــاورِ ایمــان میــــداد

مُشتِ کوبنــده ی بر فرق و دهانِ من و تُست

او که شیریــن سخـــن و تلــــخ عمـل گردیده

بــاورِ عقــــل نگنجــــد کـه بسـانِ من و تُست

نیـک اندیشه و نیـک گفته و نیک پندار نیست

های رفیق!گـوش بکن درسِ زمانِ من و تُست

چیســت نامـــردی و مــــردی به زبـــــانِ آرش؟

آنچــــه دیـــرور خطــا رفت کمــــانِ من و تست

“سنگـر” عشــق وطن نیست بجز همـسفری

با خبر باش که این حـــرف و بیـانِ من و تُست!

   ن « سنگر »