بغل وا كن ميان بستر تنهايى شب ها
ميان نغمه هاى دور در آرامش لب ها
بغل وا كن بسوزانم ميان بازوان خود
درون سينه داغ ات، درون شعله تب ها
بغل وا كن كه شايد روز هاى آخرم باشد
اميدم در نگاهى كه پريشان خاطرم باشد
ميان خلوت خود مانده بودم سالها بلكه
كسى از دور برگردد كسى كه شاعرم باشد
من آن گنجشك تنهايم نشسته روى بام تو
هر آهنگى كه ميخوانم سرآغازش بنام تو
بغل وا كن در آغوشت بگير چشمى كه ميگردد
ميان صفحه چت ها به دنبال پيام تو
نگفتم عشق شايد روزگارى مادرم باشد
ميان صفحه خالى ذهنم دخترم باشد؟!
ولى اين درد اين احساس شكل ديگرى دارد
ميان سينه تنگم، به كنج چادرم باشد
درون يك قفس آسوده خوابيدست چشمانم
كجا پرواز خواهم كرد نه..هرگز نميدانم
بتابان خويش را در بستر اميد هاى من
كه از ديريست بين اشك هاى خويش پنهانم
بده دستت به دستانم كه تا بال و پرم باشد
پرم در آسمانى كه شبيه باورم باشد
تو بالاتر رَوى خورشيد من! بر من بغل وا كن
قسم ها ميخورم اين خواب خواب آخرم باشد
پرنيان صديقيان
امکان ثبت دیدگاه وجود ندارد.