رجنی کمار پران
٭ ٭ ٭ ٭
باز نخواھم رفت در ان کوچہ کہ تو گذر داری
باز دوست نخواھم داشت دلم را کہ جای تو بود و ترا میپرستید
باز از نامت گریزان خواھم بود کہ ورد زبانم بود
باز دست ھایم را دوست نخواھم داشت کہ برای سلامتی تو بلند شدہ بود
باز بہ ان در نخواھم رفت کہ ترا سجدہ کردہ بودم
گوش ھایم سزا وار شنیدن صدایت استند
از نسیم متنفر م کہ عطر بدنت را بہ دماغم میرساند
نها و تنها بہ چشمانم مینازم کہ ترا با ھمہ ریا کاری ھایت شناختند و از تو دل بر کندند