خوشا وقتی که یار جان بوسه میداد
بـــــــــرایم از دل و جان بوسه میداد
جوانی بود و هـــم سر مایه ء حسن
بدون ناز و پرســـــــــان بوسه میداد
به صد ترس و دو صد شوق و محبت
به دهلــــــــیز و به دا لان بوسه میداد
سفر چون میــــنمودم اشک میر یخت
برایم چشـــــــــــم گر یان بو سه میداد
چو بر میگشـــــتم از شادی نمی خفت
به تمـــــــــکین و خرامان بوسه میداد
بــــــروز عــــید و در ایــــــــام نوروز
چو گل بشـــــــگفته خندان بوسه میداد
چــــــــــناق بازی که رسم عا شقی بود
به وقــــــــت باخت ؛ تاوان بوسه میداد
لبــــــــم ترکـــــیده در سر مای پــــیری
چه خوش گر در زمســتان بوسه میداد