چـــرا ظــلمت ســـــرشت آدم آزار کــشد تیــغ اجـــل بر قــلب افـــــگار
هــدف گیرد کــمان از سنگــر جـهل فتد بر خاک و خون نیلاب “شهکار”
چــرا نا آدمـــان پــست و وحــشی بــریــدنــد نــو نــهــال بــاغ ابرار
شکست این شاخه ی گل، دل سیاهی نــخــواند بلــبل بــیـدل به گــلــزار
بکام مــادری افـــشاند حــنـظـــل نــدارد انگــبین طــعــم شــکــر بار
ز قــتــل و کــشـتــن و ببریدن ســر نــدارد ســیـری هر بگـسسته افــسار
هــوا مسمــوم ازیــن دیـــو ســیه دل فــضــای زنــدگــی پــر ابــر غــمبار
نگــون سـر میـرود در قـعـر دوزخ کــسی کــو روز را ســازد شب تــار
بکــوب آنکــس که طالب قالب افگند ســرش افــتــد بــپــای حــلقه ی دار
کمــانـست قــامــت ســر و صــنوبـر پــدر بــا مــادر رنـجــور و بــیمــار
پــدر از درد و غــم وارستـــه گـردد نهــال صــبــر اگــر گــیرد بر و بار
راونــش شــاد در فــردوس اعــلــی بـافــتــد در بــلا مــــزدور کــلـــدار
فــتــد انــگــشــتر قـــدرت به کـلـکم بـه مــلا ها نـه ســر مـانـم نه دسـتار
شب تاریک “فرخاری” شود روز
غبــار تــیــره از انــدیشـه بــر دار
امکان ثبت دیدگاه وجود ندارد.