هر نفـــس با یاد تو پایـین و بالا میرود
ناله ئ شبگیر مـن تا عرش اعلا میرود
محمل ی هجران گزیدم در بساط دو ستی
کاروان زنده گی با شور و غوغا میرود
چــــــــند بهار آمد ندیدم گل بشاخ آرزو
ساقهِ خشک ام که با پائیز یکجا میرود
بسکه دلگیرم ز بخت خویش در ایام عمر
اشک چــــشمانم مثال آب ی دریا میرود
کی فراموشت کنم تا یک نفس دارم بجان
دیدن ی یوســف کـی از یاد زلیخا میرود
سا قیا جا مـــی دگر انداز کز سوز خمار
از سر ی مســتانه ی من کیف مینا میرود
تا (ظفر) نایل شود بر دیدن ی رخسار تو
عاشـــق ی بیچاره ات از دار دنیا میر ود