نسیما ! آمدی از ملک خاور
خبر داری زحال زار مادر ؟
چه گفت از حال زار وخسته خویش ؟
چه گفت از حال سال وماه وهفته خویش ؟
چه گفت از حالت زار و زبونش ؟
زدرد و رنج واحوال درونش ؟
ز فرزندان غدارش چه ها گفت ؟
شکایت از چها و از کیا گفت ؟
چه گفت از ناکسان دور وپیشش ؟
چه گفت از درد و رنج قلب ریشش؟
چه گفت از گلرخان غرقه درخون ؟
چه گفت از فتنه های دست بیرون ؟
نگفتی کابل زیبا چطور است ؟
هنوز هم جایگاه یار وحور است؟
بگو از مکتب و از درس و تعلیم
زعلم ومعرفت ُ از کار تعمیم
هنوز هم بسته است درب مکاتب ؟
ملا و بوریا ونصوار کاتب ….
خبر از گور های بینشان است؟
صدای ضجه وداد وفغان است ؟
زدانشگاه وپوهنتون چه دانی ؟
زعلم ومعرفت آنجانشانی ؟
چه کرد آن دشمن دیرنیه ء باما ؟
به علم ودانش پیشینه ء ما ؟
به آتش سوخت هست وبود مارا
هر آن چه زدانش بود مارا
زتاکستان پروانش سخن گفت؟
ز هیری تا بغلانش سخن گفت؟
زهلمند تا غزنی وشبرغان
زبلخ بامی وننگرهار ولغمان
تخار وکندز وفاریاب و میدان
ز لوگر تا به دارالمک بامیان
به کوه ودشت و دامانش چه کردند ؟
به خاک وآبشارانش چه کردند؟
همه جا آتش است وخون روان است
همه جا ناله و آه فغان است
بسی گلها که بودند در گلستان
همه مردند و رفتند زین شبستان
دگر کابل گلستانی ندارد
هوای خوب و پغمانی ندارد
چرا کابل چنین ویرانه گردید ؟
چرا مردم چنین بی خانه گردید؟
وطن را ابر ظلمت پرده افگند
چنین شر و فساد را برده افگند
چرا مردم بجان هم فتادند ؟
به قصد خون یکدیگر فتادند ؟
بگو ای باد! بازهم نوبهارست ؟
گل وسرو وسمن هرسو قطار است ؟
غزالان است به دشت شیر ماهی ؟
ویا مرگ است وخون است تباهی …
چرا دست زمان برما جفا کرد
زخویش وخانمان ما را جدا کرد
هوا بارانی وفصل خزان است
در ان سو قبر های بی نشان است
به عشق میهن خود جان سپردند
زجان خوشتر چه باشد؟ آن سپردند
وطن گفتند و جان دادند ورفتند
زقید بردگی مردانه رستند
مبارک باد مادر ! رفته گانت
به عشق پاک تو قربانیانت
کنون آن دوره رفت وطرح نو شد
وطن بازهم فروش ویا گرو شد
کلاغان زهر طرف پرواز کردند
بنای چور و تاراج ساز کردند
همه نکنوکرات چور و تاراج
زابلیس هم ستاند هر زمان باج
هیروئین کار بار پیشهء شان
همین در سر بود اندیشهء شان
وطن دوستی و وطن خواهی شعار است ؟
ویا ترویج چرس ویا قمار است ؟
به زیر خط فقر افتاده افغان
همه محتاج و سرگردان به یک نان
نمی بینی که مردم در چه حال است
اگر خاموش بنشینی وبال است
چنین حالت درونم را فسرده
غم مردم گلونم را فشرده
امید وآرزو بریاد رفته
قفس قفل است وکلید از یاد رفته