دیده بگشا که سرا پای وطن میسوزد
قله و دشت و دمن های وطن میسوزد
عند لیبان هــــــــــمه آوارهِ باغ دگران
همه در حســرت گلهای وطن میسوزد
اشک ما گل نکـــند آتش دیرینه خصم
هر کجــــا گوشهِ زیبای وطن میسوزد
زخــــــم جان شهدا آتش جانسوز شده
در لــــــحد هم به تمنای وطن میسوزد
مرد و زن جا مهِ مشکین عزا پوشیده
در مصا ئب همه همرای وطن میسوزد
نا لهِ هاتف وجــــــدان بدل ِ گوش شنو
می سراید به فغان : وای وطن میسوزد
