هموطن : مولانا عبدالکبیر فرخاری

مولانا فرخاری

                 بیا ای همـــــــــــوطن شور آفرینیم       یل مـــــــــــــــیدان رزم سرزمینیم

                 چو صیدی بـسته در فتراک دشمن        گرفـــــــــــــــتار جهانخوار لعینیم

              یتیم و بیـــــــــوه در چنگال فقرند         به ما ننگ است اگر بی غم نشینیم

               زبـــــــــون پنجه ی فقر و غمینیم   من و تو هــــــر دو انسانیم آخر       

            اگر تــــــو من شوی و من شوم تو        سرانگشت سلیــــــــمان را نگینیم

             سر ظلمت به سنگ صخره کوبیم         به فرق جـــــــــــهل مشت آهنینیم

             ز کارم بشگفد گــل غنجه در باغ         گـــــــــلاب از دامن گلبن بچــینیم

            ز وضـــــــــع نابکار سفلــه پرور         به همـــــیاری٬ ره دیــگر گزینیم

            شــــــــــود آیینه ی اندیشه صیقل          روان تا برج چـــــــــرخ آتشینیم

          چو زنبور عـــــسل همخانه باشیم          به جام کـــــــــــام انسان انگبینیم

         ز زخم سینه ی میهن چکد خون           به درمانــــــش به والله و رهینیم

                           ز هم پاشیده گی فرخاری رنج است

                           از آن دور از دیـــــــــار نـــازنینیم

مولانا عبدالکبیر فرخاری

ونکوور٬ کانادا- ۹ فبروری ۲۰۱۶