بقول شاعری !
در حشر زغم های چمن خواهم گفت —- از صبر وسکوت وسوختن خواهم گــفـت
بگزار همه بهشت ودوزخ گویند — من وای وطن وای وطن خــواهـم گــفـت
بـی وطـن را هیـچ آرام نیـست —- این عقاب آموخته در دام نیست
الــــهــی رایــــگان مــگـــزار مــا را —- بـدســت ایــن و آن مـگــزار مـــا را
کـرم پـروردگارا ای خـداونـد —- بــه لــطــف دیــگــران مـگـزار مـا را