بسکه در آتش بیداد زمان سوختــــــــه ایم
هرکـــــه لطفی بکند چشم به او دوخته ایم
بزمها گرم شود ز آه دل و سینه مــــــــــا
آن چــــــراغیم که صد انجمن افروخته ایم
مرغ دل از قفس سینه برون آی که مــــا
کاندریـــن خانه به جز درد نیاندوخته ایم
تا به کی پیکر ما لاله صفت گلگون است
تابه کـــــی این کفن سرخ به تن دوخته ایم
گه بسوزیم عدو در شرر و گه تن خویش
بســــکه از جهل وتب کینه برافروخته ایم
از سر آز زنی چنگ به ویرانــه دل
مگر این نیمۀ جان را بتو بفروخته ایم؟
آتش عقدۀ دل سوخت سرا پا تن مـــــا
ما ز ویـرانــئ خود این سخن آموخته ایم
هموطن از تهٔ دل با تو سخن میگویم
ای که با رشتهٔ تاریخ بهم دوخته ایم
رمز آزادی ما وحدت ما است و ولی
وای برما ست که این درس نیاموخته ایم
ساقیا باز سرچشمۀ امیــد و صفــــا
قدحی ریز که عمریست جگرسوخته ایم
حامد نوید