این داستان کاملاً به لهجه‌ی فارسی شمالی و شمال کابل نوشته شده که گپ و گفت های روزمره‌ی ما را تشکیل می دادند، ارچند در برخی محلات با توجه به تحولات اجتماعی تغیرات گفتاری هم به وجود آمده، اما آن گفتار ها ماندگاری های خود شان را دارند. بخش شش کَندوای اِشکَم دارِ ادېم: همِه‌‌‌گی ما به نِماز خاندنای ما تیار شدیم که بچی کاکا له لۍ گفت دُو دَقه به جماعت مانده، ایطونایی سیل کدم که بابیم نِماز میخانه حیرت پاییدم که کدام نِمازه می خانه پیش از رفتن به صف از ملا صیب پرسان کدم که بابیم کدام نمازه میخانه… گفت… تَحِیی مَجِته میخانه… مه بی واریا پرسان کدم… ملا صیب بابیم خو ده جای خود شیشته بود… خودت نماندی ما که نِماز داخل شدنِ مَجِته بخانیم… وا بابیم چه ذاتی میخانه… ملا صیب گفت … ناسی خُوجِه صیب بِسیَر اُشلُق می کنی… گفتم …خیر ملا صیب مِه نِمی فَمُم بخچم یاد بتی… مام میرم نِمازه بِخانم … مَطَلُم کنین… ده مو گپ و سخن بودیم که صدای غُورِ قَچلِ بچی عبدالملوک خان و مَلِکِ ما بلند شد… وخت پوره‌س ...دینو بچی کاکا له‌لۍ قامت گفت …مام دیدم رَهً‌ی پیش رُویم بند اس …گفتم چطونایی پشت سَر بِزگَرُم…طرف راست کمی ره بود.. خُودکِ مِه پیش بچای آخر قطار رساندم و تا نیت کدم… ملا صیب اللهُ اکبر … مام دستای مِه بستِه کدم و اِستٰاد شدم… تا شور خوردنیا… ملا صیب سلام گشتاند…مَم دل و نا دل سلام گشتاندم… یک رقمَک تشویش داشتم که ملا صیب نِمازه غلط کده… اقه زود…خو ..وَلِگِه تیپ ۵۳۰ اُم تیز قرآن بخانه… دِلِم آمده بود تَرَقِیا بِکَفَه… گفتم ملا صیب نِمازه غلط کَدَی … اِقه زود چار رِکات خاندی… گپ نه بوُ… بلا بُو که مِه اَی دل پاکُم گفتم…ملا صیب خِلَکیِ… غَضَب شُد… بٰابِه گکُومه گفت ….خوجه صیب ما ای خاطر ای ناسی تو… قریه ره اِیلَهَ میکنیم … ای شَرِی بچِه یک غم شدس بخچ ما… بابِه گَکُوم… بخچش گفت… ملا صیب نِمیشه که مه اَی تُوتیش بِگِرُم…کُلِهِ‌گِی گپ بابی مه قبول کَدِیَن … ملا صیب دید که تنا پایید…گفت …یالی نا وخت شده …پَگَه گپ می شورانیم… خو… بگو … تِفتَک … مِه چِتَری غلط خاندیم…یا کم خاندیم… مِه گفتم… ده تندور خانی ادیم چارته کَندوی کلان کلانیا اس که بگویی اِشکَم داره…مه از هر کندو …. چهل چهل ته چارمَغ دُزی کدم… چارمَغای سه تَه‌ی شه حساب کدم … چارمی ره نو حساب می کدم که خودت سلام گشتاندی…ده هر رِکات چار مغای یک یک کَندو ره حساب کدم باید ده چارم تَه‌یش خودت سلام می‌گشتاندی… بگویی مِه ده چشمانای کُلِگِی و ده او بیگاری شَو پودر خندِه پاشاندهِ باشم ….از خنده ده درونِ مَجِت می لولیدن… تَوَرِ ملا صیب دسته یافت… گفت… خوجه صیبُم دل خوشی است که ناسی شَری داره …مره گفت… ده وخت نِماز آدم کُلهَ‌ی فکر خودانه به نِماز می گیره… طوی خو نامدَی… کاکا گل رحیم خان که از پایان قلایی ما بودین کتی‌گک دگه کاکاوا به نِماز میامدین… به ملا صیب گفت دُووا کو… بی از او پَگَه ده پَیتَوِ مَجِت گپ شُورانی دارین … اِی گپام اموجه بزنین… همه دُووا کدین و رفتین.. بابِه گَکُوم دست مره گرفت ...لام تا کلامُم نه گفت… ده رَه گَت شدیم و خانه رفتیم که ناوختای شَو شدهِ بُو…. بابیم قَرِ ادېمه توراند.. به ماضی که خانه رسیدیم… ده نورِ کم رنگ شیطان چراغ دیدیم که ادېم بالی جای نِماز شیشته … ذِکر کده رایی بُو…مِه ادېمِه سال دادم… ادېم سلام بابیمه علیک گرفت و با خودشام بابی مِه سلام داد…و پرسان کد… دیر کدین بابی مامَدِالله … بابیم…خَرَپِ کده قِصی مَجِته بخچش کد… سَرِ ادېگَکُومام پَتِکَه و سَتِکه کد..که چَرِی اِی چُوچی شیطانه نِگه کدی … قَلهَ رَه قَله مَجِته مَجِت جَقاندَس…ادېم بیوار شده و پرسان کدن… خراباتی باز چی کدی…مِه ترسیدِه بودمَک چُپیا خوده ده پِشت یک کَندو گرفتم… مَچِم ادېم و بابیم از کَندو خانا چی دیده بودین که مدام هموجِه شِشتُ و خِیستِ شان بُو …بابیمِه خدا داد… عَینه به بَینَه گپای مَجِته به ادېم نَقِل کَد…و گفت … مردم از دِستِ ای تارتُقِ داماتِت به فِغان رسیدن… پَگَه تَه‌ی چارمغای مَجِت سرش گَپ شُورانی دارن… راستی چارمغ دُزام اس… ادیم … تَسبِی گَکِ شِه دَه لای جای نِمازکِش ماند… و جای نِمازِ شُم دَه تَه‌ی یک کَندو تَقِی کَد… و .. خدا تره روز نیک بته… شِپلیدنِ مِره شروع کد…گفتار کده رایی بُو… خاطرم جَم بُو که اَر چِقه قَرُم باشه لَت و کُوبُم نِمیکد… قُچار بتی … قُچار بتی کد… گفتار کده رفت… گفت … چارمَغاره از کجا دُزی کدی…گفتم … ادې جان خیر اس اَمِم دفام بخچش کُو دِگه نِمی‌کنم… بچِه گَکِ خُوب مِیشم… بان جایَه کای خودانه تالِه کنیم … شیطانَکِ مام تیل نداره دُودِش زِیاف شده از روشنیش کده… بابیم گفت… اینه حالی ای مارُم یاد میته… خودش خو… به جای رسیده شده… ادېم گفت … گپِ چارمغ دُزی ته که نه گویی خَو کَدن سرت حرام اس… گفتم… از اینی کَندو آی اِشکَم دار تان گرفتم… دیدم هر دو گَکِ شان زیر لب خنده کدین…مام دلاور شدم… ادېم … گفت … دُزی کدن از مال خود و مالِ مردم گناه داره… روی خوده سُونِ بابیم کد… ازش پرسان کد… کسی ده مَجِت چیزی نه گفت … بابیم… سَرِ ادېم خِشِم کد… کفت … کُلِگِی دَه جای مُلا شاندندش…عجب …ساده مِجاز استی … از تو…نَه نَه کلانِ دیوانه اَمِی ناسی دیوانه…اورُم خدا خیر بِتِیَه اَمُو ضابط صَیبَه پِشتی شِه کد … وا. دگام ..خو گفتین… باش که پَگَه چی میشه… ادېم گفت زنَِ شُم خوب زن اس …خیر بِبِنه نَه نِی میترا گَک: گپ ادېم خلاص نه شده بود… که دِلِ مِه باز دِیوانِگی خوده شروع کد… چال زدم باز خوده ده بغل ادېم قُلاچ دادم … چاپلوسی کده..دستایشه پچی کدم و رویشه پچی کدم … دَه مُو ناوخت شَو عذر و زاری کدم تا که مِره بخچش کدین… ادېم گفت گپای کَتِه كَتِه نه بِزن … کَندو… چی اِشکَم داره… بابیم که یگان خوش خویی داشت …گفت اِشکَم خو نه نی تو داشت که غَمِ جانِ ما ره زایید… ادېم گفت…اِیلِه کُو … آلی ده پَسِ شَو غُرغُر نه کُو…. جایای ما ره تالِه کدیم … ادېم… مره… قَی خود خَو می داد تُوشَک چِگَکِ تِکه یی برم راس کدِه بو…پیش از خَو گپای دینی ره یادُم می داد… گپای مُوتَکی یادُم می داد… گفتم ادې جان اِم بِیگه قصی نه نی میترا ره بخچِم بکُو … چی کده که خوب زن اس…کام کاری بخچ مَه و شما کدَس… ادېم گفت … آه … رٍنگِ مارو…تو خو اَمِی رقم نه بودی… از وَختی که خدا دادهَ ستِت امی رقم جنجال داشتم کَتِی گَکِت … وختی که گَکِت گفت … فامیدم که از غَضَب مانده…دَمِی وخت بابیم صدا … روشن کو تو امو شیطانکه … مه میرم ده حویلی… با تو کتی چوچی دُلدُلِت تا که میتانی…قِصهِ کو… عجب خَلقِ بی تمیسی… بابیم توشک و لِیٰافِ خودِه گرفت از کَندو خانه بیرون رفت… ادېم گفت… او مَردَکَه حالی که مه از قارُم شِیشتُم تو شروع کدی…برو ده مَجِت خو کُو…دِلِم می لرزید که بابیم و‌ادېم جنگ نَشِین … قصې بوبوی میترا نه مانه…خدا فضل کد… که بابه گَکُوم دِگِه چیز نه نگفت و رفت… بابیم و ادې گَکُوم به خاطر مه عجب کارایی کده بودِیَن: ادېم گفت… جانٍ ادېش تو گک از روز اول بسیار مریض بودی… هیچ خوب نه بودی… بوبویتُم چیزی ره نِمی فَمِید… تو زِ غَیری گریان می کدی…لاغر و رِنگو بودی… سَرِ تو شیر بوبویت خُشک شد… قُدری دو جان کدیم …بوبویت شیر پیدا نه کد… آغایت شیرچوشک و شیر خشک آورده می رفت و تو ره به هزار مداری گری شیر چوشک میدادیم… پیش چند تا مُلا بُردُمِت… اَمِی بابه گَکِت ده تختی پشت خود بستیت می‌کد … اَی کجاوا پیش ملاوا می بردیت… به ملاوا یا گندم می دادیم … یا شِیر یا جِرغات… بازُم تو خوب نِمی شدی …. کُلِگِی ما سنگ دَه دَنِم… میگفتیم… گَرِی داری و سات داری … به زنده بُودنت هیچ دِل خوش نه بودیم…بوبو‌گَکِت غیر گریان دگه کار نداشت… مگم … شیرآغا جان خُسرِ کاکایت که از هرات مِیمٰانی آمده بو… آدم بسیار دیندار و مسلمان و دلسوزی بود… او تُره ده بغل میگرفت و میگفت … جگر خونی نه کنین… انشاءالله ای نه میمُرَه ای آغای پِشکیس… پِشکِ خوده تیر می کنه… باز کم کم کلان شدی… یک چند روز که از پیش بوبویت ده قلا آوردمت … زَنای قلا هر کدام شان دوستت داشتین و میگفتین بوبودادا خدا غم نشان نَتَدِتان …ای بَچِه گکه خدا نگاه کنه… مه بیوار بودم که زود قصی نه نی میترا ره بگویه… مگَم ادېم ده مو قصی خودش بند پاییده بُو… مِه پرسان کدم…خی که كُلَۍ زَنای قلا قَی تان کمک کده… تو چرا تنا نه نی میترا ره میگی خوب زن اس… ادېمُم زَنِ تجربه کار … آستاییا یک مشت زدیم … گفت تو …چی پشتِ میترا و نه نیشه گرفتی … مچم تو چی استی …گفتم … ادې جان…خوش دارم بِفَمُم که چی رقم کَتِه شدیم… ادېم گفت… چوچی گَو واری کَتِه شدی…چوچی آدم خو تُره واری اِیرغٍشتَکی نیس… بازُم بیچاره قصِه کد…که دَه کابل و زابل کسی نماندس…مِه که زابُله نِمی فَمیدم …وا … چُرتی شدم … ده کوتی تاریک ادېم شان که بِیوَزوام خودش ده روز روشن گور مانِندِی بو…. تندورخانام بو… کَندو خانام بود… خانی شِیشتنی‌یُم بودک…خَو خانام بو… هیچ نِمی فَمِیدی که شَو اِس یا روزِس …خودُمه اَی اِی پالو به اِی پالو می پرتافتم…ادېم … چی غَس‌مالَک انداختی…ماد عثمانِ قول‌اردو… دَه مِی غایت بابیم سَرِ ادېم قَرِیا کد که بگویی میکُشدِش خدای ناکده…خَو شو ..، او جَلِ ماده…گُمانُم پَگَه طارت و نِماز نه داری…مِه گفتم اِی شاخِ بَرَنتَیه چند ته قفاق می زنه…مگِم خودش گِلَم نه نی خوده…اَوار کده … آلی ملا اَذان مِیگُو… نه نی میترا بَخچِ مِه زیات کُومَک کدِه بودَس: ادې‌گَکُومه قربان شَوم تیز تیزیا قِصِه کد … او به ذاتِ خدا … کُلِگِی شان سَرِ مٍه چِقِه زَیَمَتا کشیدی…ادېم… گفت … بخچ ما غیرِ که به خدا دُوُا کنیم دِگه رَه نه ماندِه بو… یک وخت… که آوردیمت کَی خود ما… نهَ نِی میترام ده وطن آمدِه بُو… دید که زِیَف رِنگ می‌زنی و چیزی ده جانِتُم نماندِه بوُ… جگر خون شد…بخچکُم یاد داد که چی کنم…تا که اَرماند به دل نه پایُم… مِه از ادېم پرسان کدم که… نامای کُلِ دخترای قلا یک سُو اِی…نام میترا دِگِه سُو … چرا کامله و رقیه و ملیه نماندین…نی که مُو‌تَکِیاستین… ا‌َدېم… گفت چیلک نه پَرتُو… مه نِمی فَمُم… مخصد نَه نِه گَکِش به مِه اَی خاطر تو کومک کده… ادېم گفت …آلی خوده به پالوی راس پغنه بتی..آیت‌الکرسی تام بخان… یک الحمد و سه قل والله رُم بخان… که پَگه وختی بیدار شوی … به نِماز … مِه که دلُم از خاطر میترا جوغو میزد…زیاد شَلِه شدم … که ادېم بخچم بگویه بوبوی میترا به مه چی کدَس ده خُورتَرَه‌کِیایم… یازده تَه دُخترای قَلاوا: ادېم گفت بچیم… نَذرِی بودی … هر کی هر چی می گفت … اموطونایی می‌کدم… زَنِ ضابط صیب گفت یازده ته دخترِ جوان از قلاوای چار طرف جَم کُو …کُلَی شان کالاوای پاک بپوشین…وضو‌‌کنین…ده خانای خودان دو دو رَکات نفل بخانین… وا … ده حویلی یا زیر چارمغا یک جای جور و پاک کُو …بچه ره سَرِ یک تُوشکچه اِیلَه بتی… دخترا به نوبت کلیمای خودانه خانده و از سَرِ بچه بِذگرین و دختر آخری بِگردِش و یکی به دِگیش… داده بِرِیَن … ده آخر یا ده بغل تو یا ده بغلِ بتندِش وا یکی ما ده مَجِت می مانیمش… و به خدا عذر و زاری می کنیم که نِگهَ‌یش کنه…ده او غایت اَمِی میترا گک ده شِکمِ نَه نِیش بو…وا … خُدا خیر بته بابیته …قبول کد ..بخچ مام اجازه داد که پیش زَنٰای قلاوای همسایه بُرُم… زَنِ ضابط صیب یادم دادِه بو…که چادِرِ کلان بپوشم و از پیش…نَه‌نای دخترا کَی نوک چادِرٍم گدایی کنم که … دختر شانه بانِین… باز اَمونایی کدم … یازده ته دختره جَم کدم…شُوروای تُند و تیز بار کدم نانای قُلاچ قُلاچ تندوری پزیدم و سلاتِی تُند کدم … که تو شامَتی بخچ ما زنده بپایی و خدا قبول کنه… عذر و زاری ماره… بگویی او روز ده قَلای ما جَشِم بو… خُوشی بودیم…بوبو گَکِتُم بِسیَر خوش بو…باز… ادېم..گفت… دخترا که از سرِت بِذگَریدن… خدایی… دخترِ ملل صیب که نوبت آخر از او بود ..،تره ده دامنِ زنِ ضابط صیب انداخت و رفتیم طرف مَجِت … ده ره … زَنِ ضابط صیبه گفتم…ناسیم که به خیر جور شوه … باز اگه اُشتُکِ اِشکَمِت دختر بو…بخچش میتی… بیچاره ره خدا روز نیکی بته … گفت…به دِلِ مَه و تُو باشه… آه … چرا نی … خو…هنوز اشتک ده شِکمُم خربوزی سر بسته و بچه ده مَجِت …اول خدا بخچ تان بانیش… با … دَه وَختش مردا میانه‌کالِ خودِ شان گپ بزنین… با ده مَجِت بُردیمت…باز کارای کدیم… که بخچت نَقِل می‌کنم…آلی خَو کُو که اٍم دفه بابیت از خانه می‌کَشدِ ما…. ادامه دارد… |
وا بابیم چه ذاتی میخانه… ملا صیب گفت … ناسی خُوجِه صیب بِسیَر اُشلُق می کنی… گفتم …خیر ملا صیب مِه نِمی فَمُم بخچم یاد بتی… مام میرم نِمازه بِخانم … مَطَلُم کنین… ده مو گپ و سخن بودیم که صدای غُورِ قَچلِ بچی عبدالملوک خان و مَلِکِ ما بلند شد… وخت پوره‌س ...دینو بچی کاکا له‌لۍ قامت گفت …مام دیدم رَهً‌ی پیش رُویم بند اس …گفتم چطونایی پشت سَر بِزگَرُم…طرف راست کمی ره بود.. خُودکِ مِه پیش بچای آخر قطار رساندم و تا نیت کدم… ملا صیب اللهُ اکبر … مام دستای مِه بستِه کدم و اِستٰاد شدم… تا شور خوردنیا… ملا صیب سلام گشتاند…مَم دل و نا دل سلام گشتاندم… یک رقمَک تشویش داشتم که ملا صیب نِمازه غلط کده… اقه زود…خو ..وَلِگِه تیپ ۵۳۰ اُم تیز قرآن بخانه… دِلِم آمده بود تَرَقِیا بِکَفَه… گفتم ملا صیب نِمازه غلط کَدَی … اِقه زود چار رِکات خاندی… گپ نه بوُ… بلا بُو که مِه اَی دل پاکُم گفتم…ملا صیب خِلَکیِ… غَضَب شُد… بٰابِه گکُومه گفت ….خوجه صیب ما ای خاطر ای ناسی تو… قریه ره اِیلَهَ میکنیم … ای شَرِی بچِه یک غم شدس بخچ ما… بابِه گَکُوم… بخچش گفت… ملا صیب نِمیشه که مه اَی تُوتیش بِگِرُم…کُلِهِ‌گِی گپ بابی مه قبول کَدِیَن … ملا صیب دید که تنا پایید…گفت …یالی نا وخت شده …پَگَه گپ می شورانیم… خو… بگو … تِفتَک … مِه چِتَری غلط خاندیم…یا کم خاندیم… مِه گفتم… ده تندور خانی ادیم چارته کَندوی کلان کلانیا اس که بگویی اِشکَم داره…مه از هر کندو …. چهل چهل ته چارمَغ دُزی کدم… چارمَغای سه تَه‌ی شه حساب کدم … چارمی ره نو حساب می کدم که خودت سلام گشتاندی…ده هر رِکات چار مغای یک یک کَندو ره حساب کدم باید ده چارم تَه‌یش خودت سلام می‌گشتاندی… بگویی مِه ده چشمانای کُلِگِی و ده او بیگاری شَو پودر خندِه پاشاندهِ باشم ….از خنده ده درونِ مَجِت می لولیدن… تَوَرِ ملا صیب دسته یافت… گفت… خوجه صیبُم دل خوشی است که ناسی شَری داره …مره گفت… ده وخت نِماز آدم کُلهَ‌ی فکر خودانه به نِماز می گیره… طوی خو نامدَی… کاکا گل رحیم خان که از پایان قلایی ما بودین کتی‌گک دگه کاکاوا به نِماز میامدین… به ملا صیب گفت دُووا کو… بی از او پَگَه ده پَیتَوِ مَجِت گپ شُورانی دارین … اِی گپام اموجه بزنین… همه دُووا کدین و رفتین.. بابِه گَکُوم دست مره گرفت ...لام تا کلامُم نه گفت… ده رَه گَت شدیم و خانه رفتیم که ناوختای شَو شدهِ بُو….
بابیم قَرِ ادېمه توراند..
به ماضی که خانه رسیدیم… ده نورِ کم رنگ شیطان چراغ دیدیم که ادېم بالی جای نِماز شیشته … ذِکر کده رایی بُو…مِه ادېمِه سال دادم… ادېم سلام بابیمه علیک گرفت و با خودشام بابی مِه سلام داد…و پرسان کد… دیر کدین بابی مامَدِالله … بابیم…خَرَپِ کده قِصی مَجِته بخچش کد… سَرِ ادېگَکُومام پَتِکَه و سَتِکه کد..که چَرِی اِی چُوچی شیطانه نِگه کدی … قَلهَ رَه قَله مَجِته مَجِت جَقاندَس…ادېم بیوار شده و پرسان کدن… خراباتی باز چی کدی…مِه ترسیدِه بودمَک چُپیا خوده ده پِشت یک کَندو گرفتم… مَچِم ادېم و بابیم از کَندو خانا چی دیده بودین که مدام هموجِه شِشتُ و خِیستِ شان بُو …بابیمِه خدا داد… عَینه به بَینَه گپای مَجِته به ادېم نَقِل کَد…و گفت … مردم از دِستِ ای تارتُقِ داماتِت به فِغان رسیدن… پَگَه تَه‌ی چارمغای مَجِت سرش گَپ شُورانی دارن… راستی چارمغ دُزام اس… ادیم … تَسبِی گَکِ شِه دَه لای جای نِمازکِش ماند… و جای نِمازِ شُم دَه تَه‌ی یک کَندو تَقِی کَد… و .. خدا تره روز نیک بته… شِپلیدنِ مِره شروع کد…گفتار کده رایی بُو… خاطرم جَم بُو که اَر چِقه قَرُم باشه لَت و کُوبُم نِمیکد… قُچار بتی … قُچار بتی کد… گفتار کده رفت… گفت … چارمَغاره از کجا دُزی کدی…گفتم … ادې جان خیر اس اَمِم دفام بخچش کُو دِگه نِمی‌کنم… بچِه گَکِ خُوب مِیشم… بان جایَه کای خودانه تالِه کنیم … شیطانَکِ مام تیل نداره دُودِش زِیاف شده از روشنیش کده… بابیم گفت… اینه حالی ای مارُم یاد میته… خودش خو… به جای رسیده شده… ادېم گفت … گپِ چارمغ دُزی ته که نه گویی خَو کَدن سرت حرام اس… گفتم… از اینی کَندو آی اِشکَم دار تان گرفتم… دیدم هر دو گَکِ شان زیر لب خنده کدین…مام دلاور شدم… ادېم … گفت … دُزی کدن از مال خود و مالِ مردم گناه داره… روی خوده سُونِ بابیم کد… ازش پرسان کد… کسی ده مَجِت چیزی نه گفت … بابیم… سَرِ ادېم خِشِم کد… کفت … کُلِگِی دَه جای مُلا شاندندش…عجب …ساده مِجاز استی … از تو…نَه نَه کلانِ دیوانه اَمِی ناسی دیوانه…اورُم خدا خیر بِتِیَه اَمُو ضابط صَیبَه پِشتی شِه کد … وا. دگام ..خو گفتین… باش که پَگَه چی
میشه…
ادېم گفت زنَِ شُم خوب زن اس …خیر بِبِنه نَه نِی میترا گَک:
گپ ادېم خلاص نه شده بود… که دِلِ مِه باز دِیوانِگی خوده شروع کد… چال زدم باز خوده ده بغل ادېم قُلاچ دادم … چاپلوسی کده..دستایشه پچی کدم و رویشه پچی کدم … دَه مُو ناوخت شَو عذر و زاری کدم تا که مِره بخچش کدین… ادېم گفت گپای کَتِه كَتِه نه بِزن … کَندو… چی اِشکَم داره… بابیم که یگان خوش خویی داشت …گفت اِشکَم خو نه نی تو داشت که غَمِ جانِ ما ره زایید… ادېم گفت…اِیلِه کُو … آلی ده پَسِ شَو غُرغُر نه کُو…. جایای ما ره تالِه کدیم … ادېم… مره… قَی خود خَو می داد تُوشَک چِگَکِ تِکه یی برم راس کدِه بو…پیش از خَو گپای دینی ره یادُم می داد… گپای مُوتَکی یادُم می داد… گفتم ادې جان اِم بِیگه قصی نه نی میترا ره بخچِم بکُو … چی کده که خوب زن اس…کام کاری بخچ مَه و شما کدَس… ادېم گفت … آه … رٍنگِ مارو…تو خو اَمِی رقم نه بودی… از وَختی که خدا دادهَ ستِت امی رقم جنجال داشتم کَتِی گَکِت … وختی که گَکِت گفت … فامیدم که از غَضَب مانده…دَمِی وخت بابیم صدا … روشن کو تو امو شیطانکه … مه میرم ده حویلی… با تو کتی چوچی دُلدُلِت تا که میتانی…قِصهِ کو… عجب خَلقِ بی تمیسی… بابیم توشک و لِیٰافِ خودِه گرفت از کَندو خانه بیرون رفت… ادېم گفت… او مَردَکَه حالی که مه از قارُم شِیشتُم تو شروع کدی…برو ده مَجِت خو کُو…دِلِم می لرزید که بابیم و‌ادېم جنگ نَشِین … قصې بوبوی میترا نه مانه…خدا فضل کد… که بابه گَکُوم دِگِه چیز نه نگفت و رفت…
بابیم و ادې گَکُوم به خاطر مه عجب کارایی کده بودِیَن:
ادېم گفت… جانٍ ادېش تو گک از روز اول بسیار مریض بودی… هیچ خوب نه بودی… بوبویتُم چیزی ره نِمی فَمِید… تو زِ غَیری گریان می کدی…لاغر و رِنگو بودی… سَرِ تو شیر بوبویت خُشک شد… قُدری دو جان کدیم …بوبویت شیر پیدا نه کد… آغایت شیرچوشک و شیر خشک آورده می رفت و تو ره به هزار مداری گری شیر چوشک میدادیم…
پیش چند تا مُلا بُردُمِت… اَمِی بابه گَکِت ده تختی پشت خود بستیت می‌کد … اَی کجاوا پیش ملاوا می بردیت… به ملاوا یا گندم می دادیم … یا شِیر یا جِرغات… بازُم تو خوب نِمی شدی …. کُلِگِی ما
سنگ دَه دَنِم… میگفتیم… گَرِی داری و سات داری … به زنده بُودنت هیچ دِل خوش نه بودیم…بوبو‌گَکِت غیر گریان دگه کار نداشت… مگم … شیرآغا جان خُسرِ کاکایت که از هرات مِیمٰانی آمده بو… آدم بسیار دیندار و مسلمان و دلسوزی بود… او تُره ده بغل میگرفت و میگفت … جگر خونی نه کنین… انشاءالله ای نه میمُرَه ای آغای پِشکیس… پِشکِ خوده تیر می کنه… باز کم کم کلان شدی… یک چند روز که از پیش بوبویت ده قلا آوردمت … زَنای قلا هر کدام شان دوستت داشتین و میگفتین بوبودادا خدا غم نشان نَتَدِتان …ای بَچِه گکه خدا نگاه کنه…
مه بیوار بودم که زود قصی نه نی میترا ره بگویه… مگَم ادېم ده مو قصی خودش بند پاییده بُو… مِه پرسان کدم…خی که كُلَۍ زَنای قلا قَی تان کمک کده… تو چرا تنا نه نی میترا ره میگی خوب زن اس…
ادېمُم زَنِ تجربه کار … آستاییا یک مشت زدیم … گفت تو …چی پشتِ میترا و نه نیشه گرفتی … مچم تو چی استی …گفتم … ادې جان…خوش دارم بِفَمُم که چی رقم کَتِه شدیم… ادېم گفت… چوچی گَو واری کَتِه شدی…چوچی آدم خو تُره واری اِیرغٍشتَکی نیس… بازُم بیچاره قصِه کد…که دَه کابل و زابل کسی نماندس…مِه که زابُله نِمی فَمیدم …وا … چُرتی شدم … ده کوتی تاریک ادېم شان که بِیوَزوام خودش ده روز روشن گور مانِندِی بو…. تندورخانام بو… کَندو خانام بود… خانی شِیشتنی‌یُم بودک…خَو خانام بو… هیچ نِمی فَمِیدی که شَو اِس یا روزِس …خودُمه اَی اِی پالو به اِی پالو می پرتافتم…ادېم … چی غَس‌مالَک انداختی…ماد عثمانِ قول‌اردو… دَه مِی غایت بابیم سَرِ ادېم قَرِیا کد که بگویی میکُشدِش خدای ناکده…خَو شو ..، او جَلِ ماده…گُمانُم پَگَه طارت و نِماز نه داری…مِه گفتم اِی شاخِ بَرَنتَیه چند ته قفاق می زنه…مگِم خودش گِلَم نه نی خوده…اَوار کده … آلی ملا اَذان مِیگُو…
نه نی میترا بَخچِ مِه زیات کُومَک کدِه بودَس:
ادې‌گَکُومه قربان شَوم تیز تیزیا قِصِه کد … او به ذاتِ خدا … کُلِگِی شان سَرِ مٍه چِقِه زَیَمَتا کشیدی…ادېم… گفت … بخچ ما غیرِ که به خدا دُوُا کنیم دِگه رَه نه ماندِه بو… یک وخت… که آوردیمت کَی خود ما… نهَ نِی میترام ده وطن آمدِه بُو… دید که زِیَف رِنگ می‌زنی و چیزی ده جانِتُم نماندِه بوُ… جگر خون شد…بخچکُم یاد داد که چی کنم…تا که اَرماند به دل نه پایُم… مِه از ادېم پرسان کدم که… نامای کُلِ دخترای قلا یک سُو اِی…نام میترا دِگِه سُو … چرا کامله و رقیه و ملیه نماندین…نی که مُو‌تَکِیاستین… ا‌َدېم… گفت چیلک نه پَرتُو… مه نِمی فَمُم… مخصد نَه نِه گَکِش به مِه اَی خاطر تو کومک کده… ادېم گفت …آلی خوده به پالوی راس پغنه بتی..آیت‌الکرسی تام بخان… یک الحمد و سه قل والله رُم بخان… که پَگه وختی بیدار شوی … به نِماز … مِه که دلُم از خاطر میترا جوغو میزد…زیاد شَلِه شدم … که ادېم بخچم بگویه بوبوی میترا به مه چی کدَس ده خُورتَرَه‌کِیایم…
یازده تَه دُخترای قَلاوا:
ادېم گفت بچیم… نَذرِی بودی … هر کی هر چی می گفت … اموطونایی می‌کدم… زَنِ ضابط صیب گفت یازده ته دخترِ جوان از قلاوای چار طرف جَم کُو …کُلَی شان کالاوای پاک بپوشین…وضو‌‌کنین…ده خانای خودان دو دو رَکات نفل بخانین… وا … ده حویلی یا زیر چارمغا یک جای جور و پاک کُو …بچه ره سَرِ یک تُوشکچه اِیلَه بتی… دخترا به نوبت کلیمای خودانه خانده و از سَرِ بچه بِذگرین و دختر آخری بِگردِش و یکی به دِگیش… داده بِرِیَن … ده آخر یا ده بغل تو یا ده بغلِ بتندِش وا یکی ما ده مَجِت
می مانیمش… و به خدا عذر و زاری می کنیم که نِگهَ‌یش کنه…ده او غایت اَمِی میترا گک ده شِکمِ
نَه نِیش بو…وا … خُدا خیر بته بابیته …قبول کد ..بخچ مام اجازه داد که پیش زَنٰای قلاوای همسایه بُرُم… زَنِ ضابط صیب یادم دادِه بو…که چادِرِ کلان بپوشم و از پیش…نَه‌نای دخترا کَی نوک چادِرٍم گدایی کنم که … دختر شانه بانِین… باز اَمونایی کدم … یازده ته دختره جَم کدم…شُوروای تُند و تیز بار کدم نانای قُلاچ قُلاچ تندوری پزیدم و سلاتِی تُند کدم … که تو شامَتی بخچ ما زنده بپایی و خدا قبول کنه… عذر و زاری ماره… بگویی او روز ده قَلای ما جَشِم بو… خُوشی بودیم…بوبو گَکِتُم بِسیَر خوش بو…باز… ادېم..گفت… دخترا که از سرِت بِذگَریدن… خدایی… دخترِ ملل صیب که نوبت آخر از او بود ..،تره ده دامنِ زنِ ضابط صیب انداخت و رفتیم طرف مَجِت … ده ره … زَنِ ضابط صیبه گفتم…ناسیم که به خیر جور شوه … باز اگه اُشتُکِ اِشکَمِت دختر بو…بخچش میتی… بیچاره ره خدا روز نیکی بته … گفت…به دِلِ مَه و تُو باشه… آه … چرا نی … خو…هنوز اشتک ده شِکمُم خربوزی سر بسته و بچه ده مَجِت …اول خدا بخچ تان بانیش… با … دَه وَختش مردا میانه‌کالِ خودِ شان گپ بزنین… با ده مَجِت بُردیمت…باز کارای کدیم… که بخچت نَقِل می‌کنم…آلی خَو کُو که اٍم دفه بابیت از خانه می‌کَشدِ ما….
ادامه دارد…