وجود واژه‌های هم‌مانند ( مشابه ) در زبان پارسی، پیشینه‌ی درازی دارد که برای جلوگیری از اشتباهاتِ نوشتاری و درکِ تفاوت‌های مفهومی آن‌ها، در این بخش به چند مورد از این واژه‌ها که در زبانِ پارسی امروز کاربُرد بیشتر دارند، اشاره می‌کنم:
– اِحسان و اِحصان:
«احسان» به معنای «خوبی، نیکی و نیکویی» است؛ امّا «احصان» به معنای «ازدواج کردن» می‌باشد.
– اَدیم و عَدیم:
«ادیم» در لغت، به معنای «پوستی که دباغی شده باشد» و نیز به مفهوم پوست است؛ ولی «عدیم» به معنای «نابود»، «نیست» و «معدوم» است.
– اَسرار و اِصرار:
« اَسرار»جمع واژه‌ی «سرّ» بوده و به معنای «رازها»می‌باشد؛ امّا « اِصرار » به معنای «پافشاری» است.
– اَسناد و اِسناد:
«اَسناد» جمع «سند» و به معنای «مدرک‌ها و اوراقِ مهم» است؛ امّا «اِسناد» به معنای «نسبت دادن و منسوب کردن» است.
– اَشباح و اَشباه:
«اشباح»جمع واژه‌ی«شَبَح» بوده و به معناى «شَبَح‌ها» است؛ ولی واژه‌ی «اشباه» جمع «شِبه»و «شَبَه» است که «مانندها» معنا می‌دهد.
– اَشعار و اِشعار:
«اَشعار» جمع واژه‌ی «شعر» است که «شعرها» معنا می‌دهد؛ امّا «اِشعار» اسمِ مصدر بوده و به معنای «خبر دادن، اعلام کردن و آگاه شدن» است.
– اَشغال و اِشغال:
«اَشغال» جمع واژه‌ی «شغل» بوده و «شغل‌ها» و «پیشه‌ها» معنا می‌دهد؛ ولی «اِشغال» به مفهومِ «در اختیار گرفته شدن» و «به تصرف در آمدن» است.
– اَشکال و اِشکال:
«اَشکال» جمع واژه ی «شکل» بوده و به معنای «شکل‌ها»، «تصویر‌ها» و «شیوه‌ها» است؛ ولی «اِشکال» به معنای «عیب» ،«نقص» و نیز «موضوعِ مشکل» می‌باشد.
اَعراب و اِعراب: «اَعراب» جمعِ واژه ی اعرابی بوده و به معنای «عرب ها» می باشد؛ امّا «اِعراب» به معنای «وضعیّتِ حرفِ آخر واژه در زبانِ عربی بر بنیاد موقعیّتِ نحوی آن» است.
– اِعلام و اِعلان:
واژه‌ی«اِعلام» به معنای «اظهار کردن» و «گفتنِ موضوعی به منظور با خبر ساختن» است؛ امّا «اِعلان» به مفهوم «آشکار ساختن» و نیز«برگه‌ای که در آن خبری یا مطلبی را نوشته و برای آگاهی مردم معمولاً به دیوار می چسبانند» است. (فرهنگ دُرست نویسی سخن، پدید آورنده: دکتر یوسف علی عباس آباد، چاپ اول، نشر سخن، تهران، 1358، ص 28)
– اَعمال و اِعمال:
«اَعمال» جمعِ واژه‌ی «عمل» و به معنای «عمل‌ها» و «کارها» است؛ ولی «اِعمال» اسمِ مصدر بوده و به معنای«کاربُرِد نیروی جسمی یا ذهنی برای انجام کاری» است.
– اَلَم و عَلَم:
«اَلَم» به معنای«درد»، «رنج» و نیز «دردمندی» و «رنجوری» بوده و «عَلَم» به مفهومِ «درفش» و «بیرق» می‌باشد.
– اِمارت و عِمارت:
واژه‌ی «اِمارت» اسمِ مصدر بوده و به معنای «امیری کردن» و«فرمان‌روایی کردن» است؛ امّا «عِمارت» به معنای «بنا» و «ساختمان» است.
– اِنتساب و اِنتصاب:
واژه‌ی «انتساب» اسمِ مصدر بوده و به معنای«نسبت دادن» و «مرتبط بودن» است؛ امّا«انتصاب» به معنای «تصدیِ شغلی را به کسی واگذار کردن» و «انجامِ کاری را بر دوش» گرفتن می‌باشد.
– اَنعام و اِنعام:
واژه‌ی «اَنعام» جمع «نَعَم» و به معنای «چهارپا» و« چهارپایان» بوده و «اِنعام» به معنای «پاداش» می‌باشد.
نویسا بمانید!
جاویدفرهاد
امکان ثبت دیدگاه وجود ندارد.