اى عشق جاودانه بساز اخگرِ مرا
آتش بزن دوباره تو خاكسترِ مرا
رحمى به استخوان و دلِ خونچكان مكن
يكجا بسوز خرمنِ خشك و ترِ مرا
عالم شكستِ بال مرا طعنه مى دهد
هرچند ديده همتِ بال و پرِ مرا
از درد، استخوان سرم پوده شد، ولى
نشنيد كس شكايت درد سرِ مرا
اين مردم زمانه به صد رنگ و صد فريب
از ريشه كنده ساق گل باورِ مرا
بالاى ديده جاى دهم با جبينِ باز
با دست مهر هر كه بكوبد درِ مرا
ديدى اگر كه راهِ زبان و دلم جداست
از تن جدا نماى سرِ بى سرِ مرا
اى باد صبح و شام بياور به گور من
از روى لطف خاك رهِ دلبرِ مرا
امشب خُمار وصل تو دارم به سر، بيا
پر كن تو از شراب وفا ساغرِ مرا
من كوهِ لاجورد و پر از گنجم اى زراب
پيدا نشد كسى كه كشد گوهرِ مرا
١٤ دلو ١٣٩٣
٣ فبرورى ٢٠١٥
كابل