گویند که پاداش جهان در رمضان است
افسوس رمضان در وطنم رنج زمان است
بیچارگی و فقر سرا پای دیارم
فاسد ترین جامعه در روی جهان است
این نکته که گفتم رمضان نیست حقیقت
صد فسق و فساد در بدن دین عیان است
اظهار نشد از فهم ملا راستی مذهب
زان وحشت دینی که در مُلک روان است
قران اگر اهل تمدن به نیکو خواند
انگار که این اهل شریعت به زیان است
پندار که آسایش دنیا خرد و علم
دینداری آن عالم بیدین به گمان است
گر تو شب قدر خواهی و یا علم زمان را
غافل مشو ایدوست که علم فخر گران است
گر ما نکنیم وطن را با علم خود آباد
آبادی کشور نه بر دوش خسان است
هرگز نشود مردم دون، پیکر کشور
مزدور همان است که پی نام و نشان است
گرداب چنین شعر حقیقت بسرآئید
چون طبع روان صاحب این نطق و بیان است
۰۰۰۰ گرداب ۲۰۲۲-۳-۲۷