نوای افتخار

سرزمین خوب من
افغان زمین من
امید هست وبود من
معبد برین من

 * * * * *

دلم تپیده میرود
به یاد سخره های تو
به یاد کوه های تو
که پرغرورو سربلند
افراشته قامت اند
علیه دشمنان ما

 * * * * *
حماسه گو بود
بادها و آبشار تو
دارند حکایتی
زگردان رزم تو
سازند ترانه ها
هردم سروده ها
در طول قرن ها
عشق آفریده اند
دردل پیرو جوان تو

 * * * * *
دیاردورمن
زدوری ات زبون شدم
ولی چه باک
دانم که بازهم
بعد عمر ما
همیشه زنده یی و
نوای افتخارتو
هردم ، همیش
همچون حماسه های جاویدان
از آبشارمست تو
از پیک صبح تو
در سروده های میهنی
در آهنگ های مردمی
چه زیبا !
چه دلپذیر!
شنیده میشوند